etrafımdaki herkes ama herkes, istisnasız olarak yıllarca "artık ayrıl şu kızdan ve üniversite hayatını yaşa diyordu. bu kadar imkanın var, mis gibi çocuksun, elde edebileceğin bir sürü kız var, neden kendini bir kişiye kaptırıyorsun," diye öğüt veriyordu beni her böyle mutsuz gördüklerinde.

bense en güzel yıllarımı hasret düzelecek mi diye bekleyerek geçiriyordum. cennet gibi bir bölümde çok güzel bir şehirde okuyordum. ama kalkıp her fırsatta hasret için 15 saat yozgata gitmeyi tercih ediyordum.

hasrete, nedenini bilmediğim bir şekilde öz kızım gibi hissediyordum. öylesine büyük bir zaafım vardı ki. her sarıldığımda sanki normal bir sevgilime değil de öz kızıma sarılıyormuş gibi hissediyormuş ve sarılıp dakikalarca bırakamıyordum. sevgimi çok bitirdi ama zaafımdan asla vazgeçemiyorum.

son olaydan sonra sırf "bensiz ne yapar?" diye ayrılamamamın sebebi de bu zaafımdı...