onu öyle bir sahiplenişim vardı ki, yediği yemekten içtiği suya kadar düşünüyordum. hasta olduğunda sırf doktora gitmiyor diye saatlerce kavga ediyordum. ankaradaki buluşmalarımızda bile öncesinden randevu aldırıp kaç defa doktora zütürdüğüm oldu.

sağlığı dışında eğitimini de düşünüyordum. bilgisayarda elim çok hızlıdır. slayt ödevleri olunca saatlerce ödevlerini ben yapıyordum ve sen sınavlarına çalış diyordum.

pgibolojisi ayrı bir boyut. saatlerce dertlerini dinlediğim yetmezmiş gibi her üzgün olduğunda çözüm bulmaya çalışıp, teselli edip cesaret veriyordum.

saçlarının kıvırcığına ben öldürdüm, evden gittiği zamanlar saç tellerini tek tek yerden toplayıp bir yerde biriktirirdim.

ama o saçlarını hiç sevmiyordu. yapması zor olduğu için sürekli saçlarından şikayet ederdi ve yapınca da beğenmez ağlardı.

bir gün üniversitede önlük töreni diye bi etkinliği vardı. sırf saçlarından dolayı etkinliğe gitmek istemiyordu.

sırf moral olsun diye saçları için şöyle bir şiir yazıp göndermiştim:

"gecelerin zifiri karanlığında,
düşlediğimdir saçların.
yaşayamadığım dünyada,
nefesimdir saçların.

sakındığım her telini,
yerden topladığımdır saçların.
anlam bulamadığım şu hayatta,
maneviyatımdır saçların.

ne sevmeye, ne dokunmaya,
doyamadığımdır saçların.
her doğan güneşte,
umudumdur saçların.

kalbimin derinlerinde,
hasretimdir saçların.
gönlümde sakladığım,
hazinemdir saçların...

rengi, kokusu
anlamıdır hayatımın.
hem eşsiz, hem benzersiz,
öyle güzel saçların... "