yıllarca bir insanın öz evladınmış gibi sağlığını, eğitimini, pgibolojisini, mutluluğunu, sosyal hayatını, yalnızlığını, geleceğini ve hatta maddiyatını bile düşünüp kendinizden feragat edecek kadar yanında olup 7/24 fedakarlık yaparsanız elbet bunun bir bedeli olacaktır. ve belki de ben her gün bunun bedelini ödüyordum...

ameliyattan belli bir süre geçti ve hasretin tokgiblikleri devam ederken bir kavgada, çok yorulduğumu ve ara vermek istediğimi söyledim.

ve ona ara verdiğimiz süreçte "beni gerçekten seviyor musun?" bunu sorgulamanı istiyorum dedim.

ara vermemize rağmen hasret, asla kurallara uymayıp hep bir bahaneyle bana yazıyordu. bensiz 10 saat bile dayanamıyordu.

ben kısaca cevaplayıp, geçiyordum. hasret tek başına kaldığı bi anda ara verdiğimiz süreçte kendi kendine ses kaydı almış ve ara verdikten sonra bana atmıştı.

uzun bir ses kaydıydı ama özet geçecek olursak, ağlayarak aslında bunları istemeden yaptığını, benle konuşmadığı zamanlar çok özlediğini, eğer bu kadar özlüyorsa sevdiğini vs. söylüyordu.

sonra bir süre daha devam edelim dedik ve inişlerle çıkışlarla ilişkiye devam ettik.

ameliyatım başarılı geçmişti, kitleyi almışlardı. bir süre sonra benim artık üniversitenin son senesine yaklaşmamdan dolayı planlamalar yapmam gerekiyordu.

üniversitemin son senesinde bir yandan kpssye hazırlanıp hemen ilk seneden atanıp sonrasında hasretle aynı şehirde olmak istiyordum. aynı şehirde olursak bu sorunların bir ihtimal ortadan kalkacağını düşünüyordum.

ama ben nereye atanacaktım, öyle direkt istediğin yere gitme şansın yok. hasretle nasıl aynı şehirde olacağım, sonrasında ne zaman evleneceğiz diye düşünmeye başlamıştım...