istanbulda dededen kalma, geçici süreliğine halamların oturduğu bir müstakil evimiz vardı.

ben mezun olduktan sonra dedem o evi bana ve abime verecekti. biz de aramızda abimle anlaşırdık her türlü aramızda hiçbir zaman paranın lafı geçmezdi ve bu arada öğretmenlerin şark görevini istanbulda yapabilme gibi bir şansı vardı...

doğuda şark görevini tamamlayıp, dönmüş tanıdığım bir memur abi vardı. çocuğu olduğunu duyunca hayırlı olsun diye aramıştım.

ne yaptığımı, ne planladığımı falan sorarken muhabbet uzadı da uzadı.

konu planlara gelince dedim ki "abi, bizim atama puanları 60 puanlarda olduğu için yüksek ihtimalle ilk seneden inşallah atanacağım. fakat ya doğuya gidip, hasretten uzak kalırsam?"

memur abim dedi ki "olm sizin istanbulda eviniz yok mu?"

"var abi." dedim.

tamam dedi "zaten yüksek ihtimalle ya doğuya ya da istanbula atanacaksın." (ben de araştırmalarımdan biliyordum)

"ortalamanın üstünde yapıp tercihlerin başına istanbulu yazarsın, atanırsan da kız arkadaşın gelsin dünya kadar hastane var hem çalışır hem de istediği bölümü istanbulda da okuyabilir."

bana bu fikri verince bi anda aydınlanma yaşadım.

harbiden istanbulda evim de var, kira da ödemem, birikim de yaparım, hasret de çok rahat iş bulup çalışabilir bir yandan da ben hazırlarım müzik öğretmenliği okur ve böylece uzak mesafede sona erer.
aynı şehirde olduktan sonra kaç yaşında evlendiğimizin de bir önemi yok benim için.

telefonu kapattıktan sonra heyecanla hasreti aradım ve bu fikri söyledim...