"ben senin paranla geçinmek istemiyorum." dedi.

"bebeğim birincisi biz bir gelecek hayali kuruyoruz senin paran, benim param diye bir şey yok. ikincisi benim paramla geçinmeyeceksin, zaten ben senin haftanın çoğu gününde senin evinde kalmayacak mıyım? ikimizin ortak evi olur işte ve doğal olarak kirayı paylaşırız." dedim.

hasret de "sonuçta o evde ben kalacağım, haftanın diğer günleri sen kendi evinde kalacaksın. neden kirayı yarı yarıya ödeyelim?" dedi.

"haftanın birkaç gününü mü hesap edeceğiz şimdi?" dedim.

"ya aramızda böyle şeylerin lafı olmaz. bu bence yapabileceğimiz en güzel şey ve düşünsene ilk defa aynı şehirde ailelerden uzakta olacağız. imkanlarımız çok daha fazla olacak." dedim.

sonrasında yine "ben senin paranla geçinmek istemiyorum, kendi ayaklarım üstünde durmak istiyorum." dedi.

"ya bütün mesele kiranın yarısını ödemem mi? zaten benim istanbulda kendime ait kira derdim yok ve izmire ankaraya geldiğim taktirde iki ayrı ev tutacağız. eğer beni zor durumda bırakmamak için böyle söylüyorsan benim masrafım ankarada ya da izmirde zaten daha fazla olacak." dedim.

istemiyorum dedi ve ben de neden neden? diye soruyordum sürekli. en son "bak, dediğim gibi ben izmire ankaraya atanmak için uğraşırım ama son çaremiz bu olursa, sen de bunu kabul etmezsen, ve 25 yaşından önce evlenmek istemediğine göre şu andan itibaren 3 yıl daha farklı şehirlerde olacağız." dedim.

"yapacak bir şey yok bir şekilde devam ettiririz. evlenmeden önce ben böyle bir şey istemiyorum, ha evlendiğimiz zaman zaten doğuya da olsa gelirim." dedi.

"mezun olduktan sonra evlenelim o zaman?" dedim. "25 yaşından önce istemiyorum." dedi. her söylediği şeye karşılık neden, neden diye kafayı yiyordum. aynı buluşmalar da ürettiği bahaneler ve benim sürekli çözüm bulmaya çalışmam gibi...