Sağolasın

Aynen öyle

Eyvallah

Evet, 6 ay ömür biçmişti doktor bana. Fakat iş o ki halen hayattım. Geçen doktora gittim film çektirdi bir şeyler yaptırdı baktı etti iyileşme var dedi. Vay dıbına koyim hayatta iyiye giden tek şey dedim kendi kendime.

Hastaneden çıktım bir parka oturup etrafı seyrettim. Düşündüm. Bu güne kadar ne yapmak istedim diye. Küçükken hep gitar çalmak istedim ama nasip olmadı. Hep bir klagib arabam olsun istedim olmadı. E azcık mutlu olayım dedim olmadı. Ulan dedim ben manisalıyım, allahın manyağıyım yapacam dedim hepsini.

Önce bi abimi bulayım dedim gittim sordum soruşturdum oturduğu yeri öğrendim. Kendine bambaşka bir hayat kurmuş. inşaat mühendisi olmuş, evlenmiş bi de iki çocuğu varmış. Gittim çaldım kapıyı eşi açtı kimsiniz diye sordu. Ben de abimin adını söyledim burda mı diye sordum. Bi sandalye sesi geldi kalbim atmaya başladı. Geldi dikildi karşıma. Bi bakıştıktan sonra çok değişmişsin dedi. Sen de dedim ve sarıldık. Evine aldı, ayrı geçen 4 yılda neler yaptığımızı anlattık. Yeğenlerim fatih ve ceydayla tanıştım. Ufacık ikisi de hele fatih böyle ufacık yumuk yumuk bişiy. Sonra bana nerde kalıyorsun diye sordu abim. Ben ufak bi yerde kalıyorum dedim detay vermedim. O akşamı geçirdikten sonra abim beni evime bıraktı. E gördü tabi nasıl bir tak çukurunda yaşadığımı. Tekrar sarıldık ben evime çıkıp yattım.

Ertesi sabah beni almaya gelmiş. indim aşağıya hadi dedi seninle işimiz var. Önce çok kral bi mekanda kahvaltı yaptık. Çıktık ordan abimin şirkete gittik. Abim patronlarıyla görüşmüş çalışacak boş yer var mı diye. Kendi yaptıkları bir rezidNsın satış ofisinde yer varmış. Bana sordu böyle bi iş yapar mısın diye. Ben kabul ettim, yaparım dedim. Ufaktan işin inceliklerini anlattılar. Bildiğiniz emlakçılık ama sadece o rezidanstan daireler satıyosun. Aylık 5000 maaşı var, sattığın daire başına 500 lira civarı ekstra veriyorlar.

Çalışmaya başladım, biraz avans alıp üst baş kıyafet aldım, yeni bir eve geçtim çok nezih bi yerde mis gibi 2+1. Abim işe giderken beni de alıp zütürüyor. Mis gibi çalışıyorum, her şeyim düzene girdi.

O istediğim gitarı aldım, yavaş yavaş öğreniyorum. Klagib araç için para biriktiriyorum. inşallah birkaç ay sonra bir tane alacağım. Alkolu bıraktım ara sıra içiyorum öyle özel günlerde kutlamalarda falan. Sigarayı bıraktım. Bir de spora başladım.

Geriye kalan ailemle, yeni işim ve hayatımla mutluyum. Her şey bir düzene oturdu. Hayallerim ufak ufak gerçekleşiyor. Bundan birkaç ay öncesine kadar asla böyle şeyler tahmin edemezdim. Muhtemelen evimde bir gün ölüp giderim cesedimi de kokmaya başlayınca bulurlar diye düşünürdüm.

Şunu öğrendim arkadaşlar hayat size ne kadar vursa, acı çektirse, süründürse, bütün umut ve beklentilerinizi silse de bi zaman sonra bırakıyor . Yerden kalkıp devam etmek size kalmış.

Gençlik bir kitaptı, okuduk bitti
Canım bahar geçti çoktan, kış şimdi
Ne kaldı sana bu dünyada
Hani o sevincin, cıvıl cıvıl kuş?
Nasıl ne zaman geldi, nasıl gitti?
Alacağın birkaç nefes, hiç düşündün mü?
Ne kalacak senden diye, hiç düşündün mü?
Bir cansız vücudun, o da toprak olur gider
Bak yıllar nasıl geçiyor
Ne kaldı sana bu dünyadan ha?
Hani o sevincin, cıvıl cıvıl kuş
Nasıl ne zaman geldi, nasıl gitti?
Bahar her zaman geri gelir
Biz olsak da olmasak da...

Ne biliyim insanın hiç arkadaşı kalmayınca buraya yazası geliyor

Eskiden çok mutlu, umut, neşe, hayal dolu biriydim. Sonra olaylar silsilesi başladı. Önce sevdiklerimi sonra hayallerimi kaybettim. Her gün biraz daha ölüyordum. Ama kimse bilmiyordu. Sonunda gerçekleşiyor. Yavaş yavaş gidiyorum. Kaç ayım kaldı bilmiyorum 1 belki 2 ay önce falan saymayı bıraktım. Her gün gidip aşığı olduğum arabayı izliyorum. Ona sahip olamamanın kahrını yaşıyorum. Tabi bütün yaşadıklarım dışında bu yine hafif kalıyor ancak son zamanlarımda kendimi avutmaya çalışıyorum. Belki birkaç gün belki birkaç hafta sonra yatakta değil de kimsesizler mezarlığında yatacağım. Kimsenin umrunda olmayacağım. Belki de o arabaya bakarken düşüp öleceğim. insanın ölmeden önce sevdiği şeyleri görmesi güzel olur değil mi? Neyse kafanızı gibtim biraz özür dilerim.

Düz 8 değil düz 6 olabilir

Burda fikir sorma almak istitorsan al yoksa pişman olursun

ismet Paşaya 2. Dünya savaşının olacağını bilerek eğer bir savaş daha çıkarsa tarafsız kalması gerektiğini söylemiştir Atatürk..

Dükkanın adresini yazar mısın bu kadar dürüst adamın bi köftesini yemek isterim

eh o zaman bizim gibi modern köleler nasıl yaşıyor?

Aradan neredeyse 1 ay kadar geçti. Annemi defnetmiştik ve dayım cenazeye bile gelmemişti. Artık eski eve dönmüş okula gidiyordum. Ama tek amacım onu görmek. Yavaş yavaş konuşmaya anlaşmaya başladık. Dertlerimi bir tek ona anlattım. Akşamları evden kaçar sahilde buluşurduk. Ben onun dizlerine yatardım. Bazen hiç konuşmazdık. Sadece bakışırdık. Onunlayken mutlu gibiydim. Neredeyse tek arkadaşımdı.

Bu arada sürekli üzerime geliyordu hayat sanki umudum kalmayana dek saldırıp sonunda beni içine alacakmış gibi. Babam annem öldüğünden beri ağabeyim ve bana bakıyordu. iyi ne var bunda ama değil mi? Şu var, 2 yıl önce kolon kanseri teşhisi konup ameliyat olmuştu. Ama bu sefer de nüksetmişti. Kemoterapi vesaire vesaire neredeyse kendi başına yemek bile yiyemiyordu. Ben bakıyordum. Ağabeyim evi sadece otel olarak kullanırdı. Uyur giderdi. Bense babamı yatırdıktan sonra çıkar O'nunla buluşmaya giderdim. Yine dizlerine yatar neler yaşadığımı söylerdim. Bakışırdık. Yemyeşil gözlerine dalardım zifiri karanlıkta.

Bir akşam ertesi güne sözleştik. Saat gece 12 de tam burda olacaktık. Ertesi gün tam 12 de gittiğimde o yoktu...

Soğuk ama güneşli bir pazar sabahı kalktım. Kahvaltımı annem ve anneannemle yaptım. Yine rutin kavgalar derken öğleden sonra herkes anneanneme toplandı. Sebep belliydi. Doymak bilmeyen dayımın istekleri. Ona göre en değerli evi kendisi alacak anneme en değersiz evi verecek aradaki farkı kendisi cebinden verecek. Ha ayrıca annem çalışmayacak ve anneanneme bakacak. Beni almamışlardı yanlarına ama kapıdan dinlemiştim.

Sonra birden bire bağırışmalar koptu. Annem ve dayım kavgaya tutuştu. işin garip kısmı kimse müdahele etmiyordu. Odaya mafya dizisinde mekan basan adam gibi girdim ama malesef tek hamlede yere serildim. Sonra kavga arka odaya kadar taştı. Ha beni görenler artık kavgayı ayırmaya yeltendi ama engel olamadılar. Beni oturtup su içirdiler annemi arka odaya alıp sakinleştirmeye çalışıyorlardı. Az önce bana vuran adam karşıma geçmiş anneme küfürler saydırıyordu.

O an aklımdan yalnızca iki defa geçen düşüncelerden biri geçti. Gözüm karardı. Mutfaktan bıçak alıp doğramak istiyordum onu o an. Ama yapamadım. Neden yapamadım?

Düşünceler aklımdan geçerken hava almak için balkona çıkmıştım. O esnada bağırma sesi duydum. Annemindi. Balkona koştu, anlam veremedim. Sonra korkuluklara tutunup 4. Kattan aşağıya atladı. Elimden hiçbir şey gelmedi. Düşüşünü izledim. Yere serilmesini. Kanların çıkmasını. Herkesin bağırıp çağırmasını izledim...

Bütün çabalarıma, umuduma rağmen başaramadım. Kırıldım. Kalbimde bir şey hissettim. içerden parçalanırcasına bir ses geldi. O an hayatın ne olduğunu ilk anladığım zamandı.

Her şeye en başından başlamam lazım. Ancak öyle anlayabilirsiniz belki.

5. Sınıfa giderken dedem ölmüştü. Ama ölmeden önceki gün fotoğrafını çekmiştim ve çekerken içimde garip bir his olmuştu. Sanki bundan sonra hiçbir şey doğru olmayacakmış gibi.

Aradan 1 yıl geçti. Dedemin ölümü miras olayını ortaya çıkarmıştı. Tabi her ailede olduğu gibi bizim ailede de vardı o şerefsiz dayıdan. En değerli mal varlığı olan izmirin merkezindeki evi kendisi alacaktı anneme ise neredeyse hiçbir şey bırakmayacaktı.

Bir yandan da annem ve babam ayrıldı. Annem anneanneme taşındı. Anneannem mutsuzdu çünkü ona göre besleyecek bir boğaz daha gelmişti. Bir gün annemi ziyarete gittiğimde fena halde kavga ettiklerine şahit oldum. Kendime anneme destek olmalıyılım dedim.

Harika artık anneannem 2 boğaz fazladan besliyordu ve bundan hiç haz etmiyordu. Daha 7 veya 8. Sınıftayım. Etrafımda dönen sürekli kavgalar geçimsizlikler.

Bense daha 14 yaşımda olmama rağmen her şeyi düzeltebileceğime inandım. O zamanlar hiç değilse umudum vardı. Ama herkese destek olmaya çalışırken içerden yıkılmaya başladım. Kimseyle konuşmuyordum ne okulda ne başka yerde. Bir gün sınıftaki köşemde oturmuş etrafa bakınıyordum. Aynı benim gibi bir kız. En azından öyle görünüyordu. Çekingen, kimseyle konuşmayan. Bir süre bakıştık. Ardından cesaretimi toplayıp yanına gittim konuşmaya çalıştım çalıştım ama yapamadım. Tam gözlerime bakıyordu. Yeşil gözleri vardı. En az bir ağaç yaprağı kadar yeşil. Saçları çok güzeldi siyaha çalan bir rengi vardı. Düzdü. O da aynen bana bakıyordu. Benim gözlerimin tam ortasına. O an... Dünyanın bütün problemleri gitmişti, bana göre hiçbir şey önemli değildi o an. Geri kalan ömrümde onun gözlerine bir kez daha bakmak. Son bir kez... Çok mu istiyorum? 10 saniye bile yeter..

Küçük ama manzarası güzel balkonumda, aynı balkonum gibi ufak bir koltukta oturmuş bir sigara yakıyorum. Bir yandan da yaşadığım acıları, pişmanlıklarımı, özlediklerimi, kin tuttuklarımı düşünüyorum. Arada manzaraya dalıyorum. Bir gemi limana yanaşıyor tıpkı ona yanaştığım gibi, bir vapur geçiyor sanki bütün her şeyi alıp zütürürcesine. Sonra yukarı bakıyorum bir uçak geçiyor yavaş ve gürültülü. Ve ben... Bense oturmuş geriye kalan zamanımda ne yapacağımı düşünüyorum.

Sanırım hiçbir şey yapmayacağım, yapamayacağım. Sanki daha önce elime bunun için bir fırsat geçmemişti. Her şeyi bırakıp gitmek. Fütursuzca kaçmak her şeyden. Gerçi kaçabileceğim neyim kaldı ki... Belki bu ufak tefek bir umumi tuvalete benzeyen balkonum belki hep hayalini kurduğum arabanın yerine aldığım külüstür motogibletim belki de en önemlisi okumaktan her seferinde ayrı zevkler aldığım kitaplarım. Bilemem. Ama bildiğim bir şey var. O da geçmişim.

Şimdi pişmanım. Yaptıklarımdan, yapmadıklarımdan, yapamadıklarımdan.

Bir gün serin bir ilkbahar akşamı son kez uyuyacağım ve ebediyen uyanamayacağım. Yada uyanacağım ama her şey için çok geç olacak...

Mesela asgari ücretle geçinen adam en fazla 500 600 lira kirası olan evde oturur her gün canı bir şeyler çeker alamaz istediği eşyayı ya borca girerek alır yada birkaç yıl alamaz çocuğunu kreşe değil anneanneye babanneye yollar 1000 tl gibi bir mutfak harcaması olmaz olamaz çoğu şeyi bimden alır pazardan alır araba onun için aşırı lükstür otobüse biner emekli olunca belki alabilir sigarasını ya kaçak ya sarma içer kısaca yaşayamaz aslında onun yaşamaya hakkı yoktur ama ne yapsın neyse basitçe ihtiyacın olmayan şeyi alma lüks harcamalardan feragat et sigarayı bırak eşine de bıraktır bırakamıyorsan daha ucuz bir şey iç kirası az bir eve taşın daha az yakan bir araba al yada otobüs kullan migrostan değil de bimden alışveriş yap

5 ay mı ne kaldı

Donnie brasco

Portekizce yazıyor ülkeyi bilemem

Çaresizlik en kötüsüdür bence. Ne biliyim nerdeyse sayılı haftalarım kaldı. Ama ne yapabiliyorum elimden ne geliyor? Hiçbir şey. Çaresizlik kötüdür. Tabi burada gerizekalı ergenlerin sevgilisinden ayrılması değildir çaresizlik. Çaresizlik aldığı üç kuruşla ev geçindirmeye çalışan adamdır, hayatta tutunacak tek bir dalı kalmamış adamdır, öleceğini bilen adamdır...

Mafia 2 Henry

Linç yemeden önce şunu söylemeliyim adam akıllı oynayan bilir Henry köstebekti. Çinli mafya doğru olanı yaptı ama joe fevrilik yapıp mafyanın mekanını bastı.

Sevdiklerimi kaybettim çok acılar yaşadım en sonunda 6 ay ömrüm kaldığını öğrendim doktordan. Ne kadar zamanım kaldı bilmiyorum çünkü saymayı bıraktım. Ölümü kabullendim. Ama neyi farkettim biliyor musun? Yapacak tonla şey var şu amk dünyasında. Hiç mutlu olmasan bile bir şeyler beklemeyi bıraktığında neredeyse çoğu şeyden zevk alıyorsun. Mesela hep bir klagib arabam olsun istemişimdir ama olmadı. Ben de gittim biriktirdiğim parayla bir tofaş aldım. Hani şu keko arabası (!). ilk başta napıyorum ben dedim bu nasıl araba dedim hiç sevmedim. Ama artık sevmeye başladım. Ufak tefek parçalar ekliyorum nedense beni mutlu ediyor. Yada en ufak bir yemek yapmayı beceremezdim hep aynı şeyleri yerdim. Öğrendim. Artık annemin yaptığı gibi yemek yapıyorum ve yerken zevk alıyorum. Bi yandan okul okuyup bi yandan çalışmak zor olduğundan okulu dondurmuştum. Şimdi tekrar gitmeye başladım okula. Bi yandan da çalışıyorum tabi. Bana hep ızdırap gibi gelmiştir ama seviyorum. Hem çalışmayı hem okula gitmeyi. Ne bileyim eskiden asla dinlemem dediğim şarkıları dinliyorum asla okumam dediğim kitapları okumaya çalışıyorum asla izlemem dediğim filmleri izliyorum. Ama hepsi zevk veriyor artık. Elindekilerle mutlu olmayı bilmelisin bence. Yada daha iyisini elde etmek için çaba göstermelisin. Hiç arkadaşın yok mu. Çık dışarı kalabalık yerlere git insanlarla sohbet etmeye çalış. Hep aynı şeyleri yapmaktan mı bıktın. Asla yapmam dediğin bir şeyi yap. Bir kitap oku. Şu kadarını söyleyebilirim kitaplar artık bana dizi gibi gelmeye başladı. Ama dizi kafanın içinde oynuyor sanki. Bence umutsuzluğa kapılıp intiharı düşünmemelisin. Sen üşendiğin için intiharı düşünüyorsun. Üşenme. Çaba sarfet.

Ayrımcılık yaparak hiçbir yere gelemezsiniz. Ne bütün Kürtler teröristtir ne de bütün Konyalılar çomardır. Birbirinizi aşağılamaktansa bazı şeyleri görmeniz lazım. Biliyorum sözlükte neredeyse kimse beni takmayacak ama lütfen görün artık. Konya'da bağaz bazı kişilerin olması Konya'yı çomar yapmaz yada izmir'de geniş bazı adamların olması izmir'i gavat yapmaz terör örgütlerinde bazı Kürtlerin olması Kürtlerin hepsini terörist yapmaz. Bu ayrımcılığa son vermemiz lazım. Yoksa böyle çok kötü şeyler yaşarız. Biz ona buna çomar gavat demekle uğraşırken başka ülkeler çok ilerler hatta ülkemizi bölebilirler bile. Bunun için ayrımcılık yapmayın yaptırmayın.

Sevdiklerimin borçlarını kapatır kendime hayalim olan arabayı ve garajı alırdım. Hiç değilse son 5 ayımda mutlu olurdum..