17 ağustos ağıt yakıyoruz

mütteah"it" sonunda it var

kibrit lazım mı panpa

reserved

biz anarız.
depremde anarız.
şehitleri anarız.
atayı anarız.
trafikte maden ocaklarında yangınlarda boştan yere yitip gidenleri anarız.

anarız anmayada ders çıkartmayı unuturuz hep. neden öldüklerini anmayız bi türlü.bu kişileri anmamız bile 1 dakika sürer. sonra unuturuz.
sonra terördür dincisidir politikacısıdır amerikasıdır dandik bürokratıdır bize anımsayacak birsürü fukara daha çıkatırlar.
sil baştan.
biz anarız..

@17 haklı.. diyecek söz yok

saat 3.00 Unutmadık, unutmayacağız.

başınız sağ olsun beyler :(

allah bi daha böyle acılar yaşatmasın..

çok sessiz beyler çark

12 yıl önce bugün beton yorgan örtüldü binlerce insanın üstüne. allah hepsine rahmet eylesin. allah bi daha yaşatmasın. bir kaç video izledim ve çığlıklar falan allahım ya :(

edit: @127 nin verdiği videoda 6.38deki çığlığı duydukça gözümde yaş geldi lan :(

bişey denmez denemez. yaşayan bilir acısını yaşamayan anlayamaz.her 17 ağustosta canından can gidenlere başınız sağosun demekten başka bişey gelmez elimden. umarım daha büyük acılar çekmezsiniz şu hayatta.

@127 nin verdiği videoda 6.38deki çığlığı duydukça gözümde yaş geldi lan :(

çok üzücü beyler, çok üzücü...

10.5 büyüklüğünde depremde olsa,bu mütayitler, halk vs akıllanmaz kardeşlerim. kimse kendini değiştiremiyor gittiğimiz hangi evin dolapları yerine sabit ? hangi evlerde ilk yardım çantası var ? deprem olunca hemen ya balkondan atlarız ya merdivenlere koşarız. herkes depremi hafife alıyor, berbat bölgelere ev yapıyor. yazık gerçekten yazık

17 agustos'u unutmak mumkun degil, unutulan sadece, ertelenen tedbirler!!

yeni geldim hepsini tek tek okuyorum tekrar başınız sağ olsun :(

bir dakika olsun makarayı bir kenara bırakın. 12 sene geçti ama herşey ilk günkü gibi. depremde akrabasını, yakınını, annesini, babasını, bakkal amcasını, simitçisini, postacısını vs.vs. depremde ölmüşlerimizin hepsine allah'tan rahmet diliyorum. bir dakika dahi olsa hatırlayın tekrar. sakın unutmayın unutturmayın...

allah rahmet eylesin o gün hayatını kaybedenlere. yaşayan daha iyi bilir. ben 8-9 yaşlarında bursa daydım. depremi bile hissetmedim. uyandırdırlar kalk deprem oldu diye. aşağıya indik bende 15-20 dk sonra çıkarız diye öyle yataktan kalktığım gibi inmiştim. 4 gün girmedik eve. 4 gün annemin terliğiyle gezdim amk. havaya baktığımda tüm gök yüzü yıldızla kaplıydı. 21 yaşındayım kendimi bildim bileli sadece o gün gördüm ben o kadar yıldızı. o zaman gölcükte ikamet edenleri düşünemiyorum bile. gerçekten allah rahmet eylesin, allah bir daha yaşatmasın.

manisa da okuduğumdan geçen ki simav depremi de salladı biraz 11 katlı bir sitede oturuyorum. 4-5 saniye sürmesine rağmen o gelen hafif çatırtılar bile beni yeterince korkutmaya yetti. allah daha büyüğünü yaşatmasın.

12 yıl oldu lan vay mk , o gece bizim mahalle hiç görmediğim kadar kalabalıktı.ne olduğundan bile haberim yoktu mk.bizim mahalle sağlam 1 tane bina yıkılmamış. mahalleden çıktık bana bi şey göstermiyolar kalabalıktan nolduğumu anlamadım zaten mk.hava aydınlandı uyandım. gölcük yok mk.sırf enkaz her yer. deprem - enkaz - kolon - kiriş deprem zamanı öğrendiğim ve hep duydyuğum kelimelerdi. göçebe gibi ordan oraya gidiyoruz.ben nolduğunun farkında değilim aklım uçmuş sanki mk.babamlar birilerini kurtarmaya çalıştılar kadını kurtardılar çocuğu enkaz altında kaldı. Zaman geçtikçe ceset kokusu dayanılmaz bir hal alıyodu. hastalık endişesiyle gölcükten ayrıldık. gölcükten uzaklaştıkça tvleri de görmeye başladım. gölcük - izmit - yalova daha aklıma gelmeyen bi kaç yer daha yerle bir. unutmadığım tek şey 'yerle bir'.hiç kayıp vermedik , deprem bölgesinin en şanslılarındandım belki de ama o yılı kaybettik mk , nesilleri kaybettik binlerce insanı kaybettik. hepimizi tekrar tekrar başı sağolsun , allah yaşatmasın kimseye.

edit:uzun yazdığımı farkettim, içimdekileri dökmek istedim
o sıralar 7-8 yaşlarındaydım. deprem olduğunu duyunca sabahtan çıkıp umarım bişey yoktur telaşıyla gidişimizi hatırlıyorum. telefonlarla ulaşmak mümkün değil, haberler bi öle bi böle diyo. bursa civarlarında akrabalarımızın(2 ev) evlerinin yıkıldığını bir kısmının öldüğünü bi kısmının göçük altında olduğunu öğrenmiştik.
adapazarına girerken ortadan ayrılan o köprüyü hiç unutmadım.

adapazarı içerisinde şeker fabrikasının bahçesinde birsürü çadır kurulmuştu.. diğer akrabaları burda bulmuştuk. feryatlar,ağlamalar. sonrasında göçüğe gittiğimizi hatırlıyorum. burda enkaz kazan dev gibi amcalara su taşıdığımızı hatırlıyorum. neden bilmem hala o amcalar dev gibi canlanır gözümde.
insanları kurtarmak için akıtılan terin heybetinden olsa gerek.

bu sırada tekerlekli bir sanayi tüpünün cadde ortasında yanması, itfaiye nin suyu sıkar sıkmaz düşüp hızla ayakta kalan binadaki kahveye girişi, masaların sandalyelerin havada uçuşmaları ve olmazsa olmazlarımızdan çığlıklar, hıçkırıklar,feryatlar.

kızılayın iyice eski çadırlarında sıkılıp bi top bulmuştum fabrikanın bahçesinde. öyle kendi halimde oynarken kafası sargılı bi abinin gelip benimle maç yapmıştı. hayatımda yaptığım en acayip en zevkli,en garip maçtı. şimdi düşünüyorumda neler yaşamıştı kimbilir.
ihtiyaçlarımızı karşılamak için o fabrikanın lojman gibi bi yerinde kalan teyzeye giderdik.o kırışık yüzünün nasıl acıyla yandığını, köşeye çekilip sakin sakin gözyaşı döktüğünü unutmadım.

ondan sonra her gece bu gece deprem olmasın diye dua ettiğimi hatırlıyorum.
o yavşak mütahitlere hiçbişey olmayınca, deprem zina yuvalarını vurdu vaazlarını verenleri görünce, yıllar sonrasında o kente tekrar gidip hala yıkık duran evleri, sokakta yatıp kalkan annesini babasını kaybetmiş 3 kuruş için arabaların önüne atlayan çocukları görünce
bu işin kaderle, allah la çok ta alakası olmadığını farkettim.

özet: ben 17 ağustos u unutmadım.

ha unuttuğum bişey var.ne zaman deprem aklıma gelse şunu düşünürüm,bi daha nerde olursa olsun ne zaman olursa olsun ilk işim kazmamı küreğimi alıp koşmak olacak enkazlara.