1995 şırnak askerlik hikayemi anlatıyorum

per tepede geçirilen günlerin ardından, artık hareket vakti gelmişti,

tam olarak nereye doğru gittiğimiz hakkında en ufak bir bilgimiz yoktu. zaten merakta ettiğimiz söylenemezdi.

yaklaşık 200 e yakın mavi bere bölgede incin halde ip şeklinde intikalimizi sürdürüyorduk,

gittiğimiz yer hakkında ki tek bildiğimiz ore adında ki köye doğru gittiğimizdi,

bu arada yaşanılan olaylar, beklentiler falan birbirine girmiş bir çok hadisenin yanında, timimde uzun süredir durduğumuzdan dolayı bir sabırsızlık bir sinir harbi vardı.

bende ise moral bozukluğu,

bahadır ın aramızdan ayrılması sinirimi bozmuştu.
ayrıca geri döndüğümde onu nasıl bulacağımı çok merak ediyordum.

o gece köyde olanlardan sonra, üsteğmenin sinirleri tamamen darmadağın olmuş ve başta ben olmak üzere bütün asteğmenlere karşı gıcık gitmeye başlamıştı adam.

şimdi beyler bir yandan hak veriyorum, bütün herşeyin içine sıçmıştık. belkide orada biz olmasaydık bir sıkıntı çıkmayacaktı. adam bize bir gıcık olmuş ki sormayın. yüzümüze dahi bakmamakla birlikte her an bize dalacakmış gibi takılıyordu adam. adeta serseri mayın ne zaman nerede kime çarpıp patlayacak belli değil.

yaklaşık 10 tim gecenin karanlığına doğru derinden ve sessiz bir şekilde ilerlemeye başladık.
10 tim amk hepside mavi bere. karşımıza çıkanın vay haline.

tam olarak neden gittiğimizi bilmiyoruz. hatta bir ara tugaya geri döndüğümüzü zannettik.

yürüdük yürüdük yürüdük yürüdük yürüdük.

akşam hava kararır kararmaz başladık yürümeye, sabahın ilk ışıklarına kadar..

yürüdük yürüdük yürüdük yürüdük ve yürüdük..

ayaklarımız kopacak kadar yürürüdük, en sonunda karşımızda ki sivri ve çıplak kayalıklardan oluşan bir tepeye geldiğimizde durduk,

üsteğmen istirahate çekilin dedi,

tam istirahat için sırt çantamı çıkartırken seslendi;

senin timin şu sivri tepeye çıkın orada etrafı gözle

hayda lan amk oraya çıkmak 2 saat sürer zaten istirahat en fazla yarım saat sürecek, ben oraya çıkana kadar zaten toparlanırız ama bişey diyemiyosun ki amk. ben bir baktım ve sadece emredersiniz komutanım dedim. bütün tim küfür ede ede devam ettik, ebemiz gibildi artık ebemiz ebemiz,

hele o çıplak tepe o sivri dik yokuş, çıkmak mümkün değil amk, biri yukarı çıkar, yukarı çıkan aşağıdakini çeker sırtta 40 kilo çanta,

ölüm..

o kadar yol yürümüşüz bu kadar zor gelmedi.

biz daha tepenin zirvesine varmadan telsizden

hareket ediyoruz inin hadi bi çıkamadınız amk dedi,

ben senin amk asıl.

aynen inmeye başladık. bu sefer inmesi daha zor, allah korusun biri yuvarlanacak geberip gidecez.

indik tepeden birde beklememiş bile muallak,

bu sefer yetişmek için koşar adım gitmeye başladık. tabi sırtınızda o kadar ağırlıkla birlikte ona koşma denirse, bir de yorgunluğu ekle üstüne, koşma değilde debeleniyoruz diyelim.

adam bizi o sinirinden dolayı o öfkesinden dolayı, sanırım gözden çıkartmış beyler.

devam ediyoruz yürümeye allahım o nasıl bir intikal, bitmedi, akşam oldu hiç dinlenmeden yürüyoruz, ölmek üzereyim desem yeridir.

zaten artık sırtımda ki çantadan dolayı omuz diye bir şey kalmamış. kollarıma kan gitmiyor resmen.

yürüyoruz yürüyoruz yürüyoruz yürüyoruz...

bazen otobüs beklersiniz kısa mesafede olsa yürümek istemezsiniz ya hani

koyar adama bazen, lan mutfağa gitmek bazen koyar adama işte biliyorsunuz.

bana hiç koymadı o günden sonra hiç bir yürüyüş,

o gün orada bulunan kimseye yürümek koymadı bir daha. buna adım gibi eminim.

yürüdük yürüdük ve yürüdük... ölesiye yürüdük..

gözlerim kapanıyor artık. başım dönüyor. dişlerimi sıkıyorum çenem kitleniyor.

zaman menfumu yok artık.

günler geceler birbirine karışmış.

bir adım daha adım atamayacağınızı hissediyorsunuz. olduğunuz yere yığılıp kalacağınızı hissediyorsunuz.

ama her seferinde o dıbına koduğum bacaklarınızdan biri kendini ileri atmaya başarıyor.

bu sefer tamam yağılıp kalıcam diyorsunuz, ama o bacak gene ileri atıyor kendini.

sanki sizin kontrolünüzde değil artık bacaklarınız.

ileri... ileri... ileri... her defasında ileri atmayı başarıyor kendini.

bir an geliyor, olduğum yere bırakmak istiyorum kendimi,

yığılıp kalmak,

sırtımı yere vererek oracıkta uykuya dalmak yıldızlarda sevdiğimi hayal etmek istiyorum.

ama o gibtiğimin bacakları hep bir adım daha atıyor ileri doğru kendini.

bu sefer bacaklarınıza küfür etmeye başlıyorsunuz. yanıyorlar çünkü,

hiç bir mayına basıp o gibtiğimin bacaklarınızdan kurtulmak istediğiniz oldu mu?

ya da çatışma çıkmasını delicesine arzulamak?

kafanızda roket patlaması istediniz mi?

sırf kendinizi yere atmak için.

zaman akmıyor durmuş artık, güneş başkaları için açıyor sadece. siz hep karanlıktasınız. ve sadece yürüyorsunuz. bilinç kaybı yaşamaya ramak kalmış artık,
ne demiş veysel,

erişmek için menzile yürüyoruz gündüz gece...

http://www.youtube.com/watch?v=SVvFJilvjas

(bahadır ve ben söylerdik bunu ıspartada intikal esnasında dinlenirken, bazen tabii)