+yı koydum, bi şans verdim bakalım..

Beyler cidden sıkışık bir dönem. Kısa kısa uğrayabiliyorum bilgisayara. Onda da başka işlerle ilgileniyorum. Şu birkaç gün içinde fırsat bulamayabilirimse de boşa çıkınca cayır cayır devam edecek. Sex de olacak. Siz panpalarımın beklediğinin farkındayım.

akşama yazacağım deyip 10 gündür kayıpsın amk gibe gibe öldürdülermi seni ne oldu :D

geldim panpalar. birkaç part girebilirim şimdi sanırım.

Çalışmak ve yaşamak falan devam ederken, senenin bitimine doğru her şey değişti. ilk defa birine aşık olma cüretini göstermiştim. Kızların genelde beğendiği çok gözde tiplerden değildi. Alelade bir görüntüsü ve güler yüzlü, konuşkan, kültürlü bir insandı. Oldukça uzun boyluydu ve basket oynardı. Benim aksime oldukça zayıftı. Pek kaslı sayılmazdı ama fitti. Bizim zamanımızda spor salonları lise seviyesinde yaygın değildi zaten. Şimdi bir bakıyorum da, toz kullanıp orantısız şekilde şişen, saçlarının yanlarını kesip üstünü uzatan tek tip liseli erkek modeli revaçta.

Her gün evde yazılar yazar, resimler çizer olmuştum (ergenlik etkisi tabi ki biraz da) ve artık ölüm orucu tutarcasına ağır bir rejime girmiştim. Yorgunluk, baygınlık, stres iyice kendini gösterirken sınıfta bir konuşma, selamlaşma ve gülümseme ile birden şarj oluverirdim. Ortalama muhabbet ettiğim biriydi. Tenefüslerde falan denk gelirsek veya okul çıkışı, öğle arası... Denk gelmeye de çalışırdım hep. Ona hep iyi davrandım ve sevgisini-saygısını kazandım (en azından öyle düşünüyorum). Ama itiraf etmek şöyle dursun, hiçbir şey belli edemiyordum bile. Muhabbet edebilip yakınında olmak varken bunu kaybetme riski alamazdım.
Amma ve lâkin her şey güzel giderken birkaç hafta sonra okulun belki de en güzel kızıyla (bizim sınıftaydı o kız da) çıkmaya başladı. O kaltak bana inat yapmıştı belki de. Yakınlaşmamıza balyoz indirmek istemişti. Çünkü tipi değildi zaten ya hem ortalama bi insandı. Zaten 2 haftaya okul tatile girdi ve üstüne 10 gün kadar sonra ayrıldıklarını duyan bir arkadaşım iletti bana telefondan. Tabi bunlar olduğunda günlerce ağlamış ve üzülmüş olmanın yükünü yeni atlatmıştım. Sevindim ama sevinmemeliydim. Umursamadım. Unutacaktım. Kimseyi sevmek bana göre değildi.

rez

O yaz ağırlıklı olarak ders çalışmakla geçti. lisenin son senesi de tabi. genelde düz geçen zamanlar oldu atlıyorum ondan. sınav günü gelip çattığında oldukça yüksek beklentilerle evden çıkmıştım. dershanede son haftalarım harika netlerle boyanmıştı. bir mutluluk ve kendine güven vardı bende haliyle. tıp okumak istiyordum. hem sağlık alanını, hem insanlara yardımcı olmayı sevmiştim hem de kendi vücuduma bizzat çare bulabileceğimi düşünüyordum. sorun illa ki tıbbi ve biyolojikti sonuçta. fakülteleri, şehirleri falan epey bi incelemiştim düşünün o kadar inancımız tam.

Neyse işte girdik sınava (bkz: 2003 ÖSS). Çok heyecan yapmıştım ama sonra toplayabildim. Güzel geçen bir sınav oldu yani en azından sıçmadığım kesindi. Eve gelip sonuçları beklemeye koyulacaktık artık. Sınav stresinin geçmesi de çok iyi gelmişti tabi. Hem liseden unutulmayacak dostlarla takılmak, hem denize girip yüzmek, hem de birikmiş kitapları okumakla geçiyordu günler. 17'yi doldurduğum, haziran sonu olan doğum günümde o zamana kadar hiç mutlu olmadığımı anlamıştım belki de. Tamam belki vücut veya sosyolojik problemlerimi o kadar da umursamadan (en azından depresif olmadan) yaşıyordum ama pozitif anlamda gerçekten pek mutlu olamamışım. Epey arkadaş geldi, güldük eğlendik. ilk defa içki içtim. iyi de içmiştim hatta sarhoş olacağım endişesini taşıyan arkadaşlar çok oldu ama kilodandır heralde, sadece güldürüp eğlendirmişti yani pek bi kusup sıçıp irrite olmadım. bunu yaşayan arkadaşlar oldu malesef ama heralde bu gibi ortamların tadı tuzu bunlar oluyordu.