*
eylül'ün yerleşmesi için boşalttığımız selim'in eski odasına doğru yöneldim,
aralık olan kapıyı da ayağımla itmiş odaya girmek üzereydim ki
eylül eliyle kapının eşiğini tuttu ve bizi durdurdu.
-ııı ııı. dedi eylül gözlerini yarım açarak.
-ne oldu. diye sordum.
kafasıyla benim yıllar yılı yattığım çekyatı gösterdi.
"niye burda yatıyorsun" diye sorgulamak için uygun bi vakit olmadığı için,
dediği gibi yönümü değişitirdim,
eylül'ü çekyatın üzerine bıraktım yavaşça.
evden çıkmadan önce zaten çarşafı yorganı hazırlamış ayak ucuna koymuştu.
eylül'ü kaldırmamak için çarşafı seremeyecektik ama üşümesin diye yorganı üzerine örttüm.
ama dışardaki kıyafetleriyle girmişti yatağa.
gözleri kapalı olmasına rağmen zaten uyanık olduğunu bilerek
-giyeceklerin nerde. dedim
-içerde, valizin içinde, en üstte. dedi.
az önce girmeye çalıştığım odaya girdim,
valizini açtım,
en üstte duran pijamalarını çıkarttım.
eylül'ün yanına döndüm.
giyeceklerini yanına bırakıp kulağına doğru eğildim.
-iyi geceler. dedim
-özür dilerim. dedi gözlerini açmadan.
ona ne kadar kızgın olursam olayım o an o kadar mutluydum ki beyler gece boyunca ağzıma sıçtığını bile unutmuştum.
bir an "ne için özür diliyor acaba" diye düşündüysem de kısa süre sonra aklıma geldi eylül'ün mekandaki o hareketleri.
kızmadım ama bu sefer.
ben onu, o beni tanıyacaktı yavaş yavaş.
"belki benden önceli sevgilisi çok rahattı, kıskanç değildi,
sonuçta eylül benim ilk sevgilimdi, belki ben bilmiyordum nasıl davranmam gerektiğini,
belki de ben öğrenecektim bazı şeyleri" diyerek içimden kendi kendime tak attım.
bi şey demeden eğildiğim yerden doğrularak gidecektim ki
-bi şey demeyecek misin. dedi
-iyi geceler. dedim tekrar ve geri dönmüştüm ki kolumdan tuttu.
-affetmedin mi beni? diye sordu.
-affetmek büyük kelime, sinirlendim sadece o da geçti. dedim
-göster o zaman. dedi
-neyi. dedim
-affettiğini, yoksa uyuyamam. dedi
-arabada nasıl uyudun o zaman. dedim
-haklısın ömer hadi iyi geceler. dedi ve arkasını döndü.
"vay amk" dedim yine içimden.
haklıyken haksız duruma düşmeyi hiç bi tak yapmadan becermiştim.
bir süre ayakta bekledim ama geri dönmedi.
salonun ışığı zaten kapalıydı.
eylül'ün eşyalarını aldığım selim'in odasının da ışığını kapattıktan sonra evin anahtarını eylül'ün görebileceği bir yere bırakıp çıktım evden dışarı.
arabaya bindim ve yeni evime geldim.
selam vermek üzere durağa doğru bakındım.
durağın ışığı yanıyor ama önünde taksi beklemiyordu.
belli ki müşteriye gitmişti gececi arkadaş.
direk çıktım eve.

*
arabayı park edip hem ablama bakmak hem de aysel'i almak için indim arabadan.
kapının önünce fırfırlı bi ayakkabı duruyordu.
ablam böyle bir ayakkabı giymeyeceğine göre aysel'in yerini bulmuştum.
kapıyı çaldım.
kapıyı aysel'in açmasını beklerken ablam açtı.
bana selam vermeden içeriye doğru
-eylül sen mi haber verdin ömer'e. dedi
ablamın arkasında heyecanla kapıya gelen eylül belirdi.
beni görünce gülüverdi lan beyler.
ben de güldüm her zamanki gibi.
-geçsene. dedi ablam.
orda eylül'ün korkusundan "aysel'e bakmaya gelmiştim, burda mı" diyemeyeceğim için mecburen girdim içeri.
ablamla eylül kahvaltı yapmışlar üzerine çay içiyorlardı.
-kahvaltı yaptın mı ömer. dedi ablam
-yaptım abla. dedim aysel'in beklediğini düşünerek ısrar etmesinler diye.
-çay? diye sordu eylül.
ona da "yok" dedim.
henüz içeri gireli 2-3 dk olmuştu ki
-neyse müşteriye gidiyordum sizi bi görmeye geldim, ben gideyim. dedim
eylül ile ablam birbirlerine baktılar.
söylediğim şey gerçek olmasına rağmen o an birden yalan gibi gelmişti, farkındaydım.
-madem müşteriye gidiyorsun buraya niye geldin. dedi ablam haklı olarak
eylül de başını sallıyor ablamı destekliyor anında kız dayanışması yapıyorlardı.
ablam ve eylül'ün böyle anlaşması hoşuma gitmişti aslında ama o an artık kalkmam lazımdı.
-ne biliyim, sizi kırmiyim diye girdim işte. derken ayağa kalkmış kapıya doğru yönelmiştim.
"nerde lan bu kız diye söylenerek" çıktım evden.
çaresiz tekrar aysel'in evine sürdüm arabayı bir daha bakmak için.
sokağa girdiğimde bahçe kapısının önünde bekleyen aysel'i gördüm.
beni görür görmez kaşları çatılmıştı.
ta sokağın başından görebiliyordum sinirli olduğunu.
yanına gelince durdum.
"yine arkaya biner" diye düşünsem de bu sefer yanıma oturmuştu.
"demek ki çok da kızmamış" dedim kendi kendime.
-kornaya bastın kaçtın herhalde. dedi
-sana da merhaba aysel. dedim
-merhaba da nereye gittin dedi
-geldim, korna çaldım, bekledim ama çıkmadın, camdan da bakmadın, sonra ablamdasındır diye düşünerek ablamın evine gittim sana bakmaya. dedim
-perdeden bakmadım çünkü duştaydım. dedi
-beni çağırıp duşa mı girdin. dedim
-her zaman yarım saatte anca geldiğin için, ne biliyim bu sefer erken geleceğini. dedi
söylediklerinde yerden göğe kadar haklıydı.
aysel'in bana yürüdüğünü bildiğim için genelde söylene söylene ve geç giderdim.
bazen 2. yi aramasını beklediğim zamanlar bile olurdu.
utanmıştım lan beyler.
ses tonu ve kullandığı kelimeler ne eskisi kadar samimi ne de son seferki kadar soğuktu.
son olaylardan sonra aysel'den bana eskisi gibi davranmasını bekleyemez ve istemezdim de zaten.
böyle iyiydik aslında.
o söylemeden ben sordum
-kafeye di mi. dedim
-ha yok, alışverişe çıkıyorum. dedi
-önce şu iş mevzusunu bi halletseydin. dedim
-cuma günü gidicem, öyke konuştuk. dedi
-peki hadi bakalım, hayırlısı olsun. dedim
-bakıcaz artık. dedi
alışverişi hep fethiye caddesindeki dükkanlardan yaptığı için nereye diye sormadan direk fethiye caddesine sürdüm arabayı.
bankaların oraya gelince durdum.
aysel'den çekindiğim için genelde ben bi şey demeden o taksimetreye bakar, yazan miktarı hep 10 katına tamamlar öyle verir, ben de küsüratı atar ekgib alırdım hep.
taksimetre 13 lira yazmıştı.
her zamanki gibi 20 lira verdi ama ben her zamanki gibi 10'unu alıp 10'unu geri veremedim cebimde hiç para yoktu amk, nasıl verecektim.
para üstü zaten beklemeden indi aysel arabadan.
ilk defa böyle bi şey yapmış, çok utanmıştım.
ama yine mecburdum amk.