Yeri tuttum, tadilata başladım. Ufak bir yer. Kendim yapıp satma hayaline uygun. Tadilatın yapabileceğim kısımlarını kendim yapacağım. Hem zamanımı değerlendirmiş olacağım hem paradan tasarruf etmiş olacağım.

Hayal ettiğim şeyleri tek yaşamanın verdiği can sıkıntısı dışında bir sorunum yok aslında. Kendimi iyi hissediyorum hem zihnen hem bedenen. Hastalık konusuna pek fazla takılmıyorum. Uykum ufaktan düzene giriyor, çok geç uyumayıp erken kalkabiliyorum. Sabahları kendime kahvaltı hazırlıyorum artık, spor yapmak biraz zor oluyor ama diğer işler ile uğraşmak yorucu olsa da keyif veriyor. Tatlı yorgunluk yaşamayı seviyorum. Tadilat işleri bitince bir kaç toptancı ziyareti yapıp kısa sürede çalışmaya ve satışa başlamak istiyorum.

Bu akşam için biraz müzik dinleyip içimi dökmek istedim. Belki buraya yazarım belki word'e yazar sonra silerim. Bakalım nasıl olacak. Sabah bir yerlerden Ali Kınık'ı duyunca uzun zamandır dinlemediğimi fark ettim, bu akşamı kendisi ile başlamaya karar verdim. Bakalım nereye ve ne zamana kadar benimle olacak.

italyan gönüldaşımla artık görüşmediğimden bahsettim mi bilmiyorum, hatırlamıyorum. Bu aralar unutkanlık artmaya başladı. Memento'da olduğu gibi vücudumun çeşitli yerlerine dövme yapsam nasıl olur diye düşünüyorum.. Ne yazabilirim; Fatura son ödeme günü falanca tarih, spotajı unutma, x ticarete verilen çekin son günü... yaşamak bu değil fakat bu şekilde yaşamak zorundayım. Başka seçeneğim yok.

Görüşmeme konusuna gelince, birbirimize yazmamaya karar verdik sanırım aynı anda. Mesaj gelmedi, mesaj atmadı. Bu iş bu şekilde bir sonuca bağlandı xd. Hayallerimde italya'ya yerleşmiştim ama neyse artık yapacak bir şey yok. Arada yaşanan duygusal gerilimleri seviyorum sanırım. Duygusal manada körelmiş olmamın etkisi olabilir. Biraz Levent Yüksel dinleyelim.

https://www.youtube.com/watch?v=J672lzkIKSk

Giriş kısmı çok etkili. Bir dizi ya da filmde kullanıldı mı bilmiyorum ama duygusal sahnelerde kullanılmaya oldukça müsait. Dizi yahut film çekecek olsam kullanırdım.

Kulaklığım bozuldu, kaç senedir kullanıyorum artık ayrılık vakti geldi onunla. 7 ya da 8 sene olmuştur. Telefonum keza aynı şekilde artık bir gözü toprağa bakıyor yenisini almam gerekiyor. Belki doğum günü hediyesi olarak kendime alabilirim. Çok para yav telefonlar ne ara böyle oldu arkadaş anlamadım hiç.

Doğum günüme az kaldı eheheh. Son bilmem kaç senedir benim için çok buruk geçiyor. Aslında eskiden kimin kutlayıp kutlamadığını umursamazdım ama artık insan umursuyor sanırım. Bir miktar kalp kırıklığı yaşıyorum ama geçiyor sonra. Belki de kendimi en yalnız hissettiğim o bir kaç saatlik zamanlar oluyor. Unutulmak koyuyor insana.

Emin değilim ama bu entry boyunca küfür etmemiş olabilirim. Artık beyefendi çizgime dönüp orada kalmak istiyorum. Öyle hatırlanmak istiyorum.

Bir müddet buralarda olmayacağım. Tedavi süreci vs. beni oldukça yoracak şeyler yaşanacak. Hem fiziki hem pgibolojik olarak yıpranacağım ya tamam ya devam diyeceğim. Garip hissediyorum kendimi sanki son sözlerim gibi geliyor bu yazdıklarım ama sanmıyorum böyle saçma bir şekilde son bulacağımı. Hayatımı yoluna koyduğumu düşünürken dünya çukurunun etrafında sınırda dolanıyormuşum meğerse. Hayat gerçekten çok garip. Açmak istediğim dükkanı açtım ama çalıştırmaya başlamadan anahtarı başkasına devrettim. Kuzenime aslında. benim tedavi süresi sonuna kadar o bakacak işlere, batırmaz inşallah ne diyeyim.

Hayal ettiğim hayatı yaşayabildim mi bilmiyorum. Belki biraz. Son zamanlarda aklıma hep güzel anlar geliyor. Sanki zihnime bir süzgeç takılmış arasından sadece güzellikler geçiyor.. Mis gibi geliyor kulağa. Ama yüzleştim kendimle. Yaşadığım şeylerin tek sorumlusu benim. Bu düşünceyi son zamanlarda aklıma çok getirdim, çok düşündüm ve tutundum. Uzun bir süre hayatımı yoluna koymadım, saçmaladım, geçmişe takılıp kaldım. Kendimle barışmadım, O'na kızdığım her an aslında kendime kızıyordum, fark etmedim. O'nun hiçbir suçunun olmadığını çok geç anladım. Herkes kendi kaderini çizer, yürüdüğü ve yürüyeceği yolu seçme konusunda herkes yalnızdır. Bunu anladım. O şimdi evinde eşi ve çocukları ile mutlu mesut yaşarken, ben iç kavgamı yıllar sonra sonlandırmış geleceği belirsiz bir şekilde bu satırları yazıyorum. Hareketlerim, tavırlarım ne kadar anlamsızmış yeni anladım. Onu ne kadar üzdüğümü, beraber yaşadığımız anılara hakaret ettiğimi, hatıralarıyla küçük düşürdüğümü yeni anlıyorum. Şu anki aklım olsa o yazıyı, "bir kızı ilk kez öpmek"i yazmaz, anlatmazdım. O benim için alelade "bir kız" değildi, her zaman özeldi ve hala öyle. Şu an sanki Ona haksızlık etmiş, küçük düşürmüş gibi hissediyorum kendimi. Ama artık silemem. Zaten bir yandan da silmek istemiyorum. Hatta bazen iyiki anlatmışım diyorum. Çünkü o zaman içim öylesine doluyduki anlatmazsam yanlış bir şeyler yapabilir, her şeyi mahvedebilirdim. Kafam değil içim karmakarışık ne hissedeceğimi bilmiyorum. Bilemiyorum Altan, bilemiyorum.
Acaba son kez Onunla konuşsam mı diye düşünüyorum. Özür dilemek ve teşekkür etmek için. Fazla mı klişe? Evet. Çok saçma.
içimden geçenleri yazamıyorum, yazmak istemiyorum aslında. Her bir hücrem ile reddediyorum. Son olmayacak biliyorum diyorum ama bende inanmıyorum. Neyse..
Bu hayatta gereğinden fazla kırıldığımı hissediyorum. Kalbimle ve zihnimle oldukça çok hırpalandım. Çok içime attım. Tepki vermem gereken çok şeye sustum. Sanırım büyük pişmanlıklarımdan biri bu durum. Ve hala içimden atamadığım, söylemek, konuşmak istediğim çok şey var ama isteğim yok. isteğim tükendi ve bu durum biraz korkutuyor beni. Şu dönemde isteğimin olması çok önemli imiş ama bende yaprak kımıldamıyor. Değişken ruh hali beni içler acısı bir duruma sokuyor.
Her şeyi geride bırakmak ihtimali biraz acayip. Durumumu ailem dışında kimse bilmiyor. Yakın arkadaşlarım bile. Boş yere insanları üzmek ya da garip bir umut beslemelerine neden olmak bana çok alçakça geliyor. Yolun sonuna yaklaşıyorum belki ama her şeyin başı daha. Yenebileceğim bir rakip var karşımda. O yüzden kimseye veda etmiyorum ama yine de ne olur ne olmaz diye çaktırmadan hoşça kal diyorum.
Heyecan var. Ya da korku tam emin değilim. Şu an Müzeyyen Senar - Fikrimin ince Gülü pikapta dönüyor, klavye başında değil de elimde kalemle mektup yazmak isterdim. Her zaman dediğim gibi ben bu zamanın insanı değilim. Ama bu zamanda bulunmaktan da artık şikayetçi değilim. Süreç sonunda dönersem iliklerime kadar yaşayacağım bu hayatı, gezecek, tozacak, ayağım takılıp düşsem bile bu durumdan zevk alacağım. Bazı şeylerin değerini anladım. Geç ama yapacak bir şey yok. Kafam yeni bastı. Siz böyle bir hata yapmayın dostlarım. Vakitlice yaşayın. Ne kadar vaktiniz var bilmiyorsunuz sonuçta. Böyle bir ihtimali düşünmek yani sona geldiğini düşünmek insana ufaktan bir aydınlanma yaşatıyor aslında. Bazı şeyleri netleştirip yola devam ediyorsunuz. Ertelediğiniz şeyler aklınıza geliyor, biraz içiniz şişiyor ama onları yapmaya fırsat bulmaya çalışıyorsunuz. Bir miktar canlılık geliyor insana. En gelmemesi gereken anda gelen bir canlılık, hayatın özeti xd.
Çok uzattım biliyorum ama dediğim gibi bir daha fırsatım olur mu bilmiyorum. Agresif ve sert bir tedavi dönemine başlıyorum. Hayatın pause tuşuna basıyorum ve sizleri bir müddet kendinizle baş başa bırakıyorum. Bir müddet şikayetlerimi, hayatımdaki çalkantılı dönemlerimi okumayacaksınız. Okuyan var mı bilmiyorum ama ben yine de yazdım. Günlük gibi, içimi dökmek için yazdım. Okuyup eşlik eden oldu teşekkür ederim onlara. Bu mecra benim için çok farklı bir değere sahip aslında. Eski haliyle benim için bir şehir gibiydi. Sokaklarında dolaştığım, arkadaşlarımı gördüğüm, güldüğüm, eğlendiğim, üzüldüğüm, hüzünlendiğim bir şehir gibi. Yeni haliyle kendimi bu başlığa kapatıp soyutladığım bir yer oldu. içimi dökmek, zihnimi rahatlatmak için bu başlığı kullandım. Hayatımın büyük bir izi aslında bu başlık. Ben öyle görüyorum. Ve okuyan yazan herkes istemeden hayatımda yer edip hayatımın bir parçası oldu. Çok saçma gelecek kulağa ama bu durum için teşekkür ederim. Dönersem devam ederim yazmaya dönmezsem yapın bir şeyler ne diyeyim. Tıkanıyorum bu düşünceye ulaştığım zaman.
Artık bitiriyorum. Uykum geldi zaten. Geri dönmek isteği ile gidiyorum, hoşça kalın demek istemiyorum. Şimdilik gidiyorum, geldiğimde her şeyi yerli yerinde görmek istiyorum.
Selametle, sağlıcakla.