gerçek bir üniversite aşkı hikayesi

Ertesi gün derse gittim. Aklımda fulden yok değildi ama büşra’nın tadı da kafayı dağıtmamı sağlamıştı. Öyle ki ulan şu pozisyonu da yapsaydım, şunu da yapsaydım falan diye düşünüyordum. Büşra gerçekten kafamı dağıtmıştı. Birkaç gün büşra’nın tadıyla geçti. Fulden’le de mesajlaşıyorduk. Derken bir bayram tatili geldi. Memlekete gidecektik. Fulden’e mesaj attım; gidecek misin? Diye. Aslında öğrenmek istediğim gitmeye parasının olup olmadığıydı. Tren biletini aldım. Anneme gideceğim, çok mutluyum, dedi. Sanki biraz soğuk davranıyor gibiydi. Hissetmedim değil. Öyle olunca sadece mesajlaşmaya devam ettik. Sonra ben de gittim memlekete. Birkaç gün sonra ev arkadaşım olacak huur çocuğundan mesaj geldi. Markete alışverişe gitmiştim ve poşetler parmaklarımı acıtmıştı. O esnada nedense sonra okurum diyemedim mesaja, belki de fulden’den bekliyordum. Poşetleri koydum bir kenara. huur çocuğu ev arkadaşımdı. Yok işte biz hep kardeşiz falan filan ama ben evden ayrılıyorum. Ayrılmam gerek. Hakkını helal et. Kendi eşyalarımı aldım.

reserved

reserved

up up up

up up up

rizerved

admjgptxjgadnjtwmdjg

öğretmensin diye küfür etmiyorum bak devam et harbi sinirlenmeye başladım

Şimdi ben bu huur çocuğunu gibeyim mi, geberteyim mi ne yapayım bilemedim. O zamanlar, kaldığım evi tek başıma idare edebilecek maddi güçte de değildim çünkü yeni ev almıştık ve harcamalarımız vardı. Ev arkadaşı bulmam gerekiyordu acilen ama bir tane adam bulamadım evimi paylaşacak. Kendi çekirdek kadrom ve hatta kadromuzun etrafındaki geniş kalabalıkta bile evimi paylaşacak uygun arkadaş yoktu.

Bilirsiniz, olmayınca olmaz. Bu sözü çok sık kullanabilirim ileride.

gececi tayfa yavaş yavaş yanaşsın buraya doğru.

Eve çıkabilecek elemanlar vardı, ben onlarla evimi paylaşmak istemiyordum. Diğer türlü de kimse yoktu. iyi bir tanesi de daha 3-4 gün önce kendine ev bulmuştu. Bir süre ev arkadaşı aradım, ev sahibemden de mühlet istedim ama bulamayınca mecburen eldekilerin bazısını çıkarıp yurda çıkmak zorunda kaldım. Bu sırada başımdaki kalabalık yüzünden ne fulden’le ne büşra’yla ne de diğerleriyle görüşüyordum. Açıkçası biraz da yüzüm yoktu. Gayet rahatken kendi evimde yurda çıkmak durumunda kalınca gururuma yediremedim. Yurtta karanlık, boş bir çalışma odasında kulaklığımı takmış müziğim dinlerken mesaj geldi. Fulden’dendi. Ne yapıyorsun dedi. Müzik dinliyorum yurt köşesinde dedim. Üzülme, halledersin falan derken öyle bir muhabbet ettik. Yarın görüşelim mi, dedi. Yarına anlaştık.

Okuldan sonra haberleşip buluştuk. Boş, geniş ve kenarları ağaçlıklı tertemiz bir yolda sessizce yürürken iyice yanıma sokuldu bu. Elimi tutacağını düşündüm ve açıkçası hazır da değildim. Canım istemiyordu. Yurda çıktığımdan beri kızlardan uzak duruyordum zaten. Çünkü onları ağırlayabilecek bir evim yoktu. Biraz uzak durdum. Birkaç denemede sonra vazgeçti. Sonra tenha bir parkta gezmeye başladık. Yoruldum ve bir banka oturdum. Bu öyle kuru gazellerin arasındaki çiçeklere bakıyordu. Birden dönüp bana baktı. Dertli olduğum her hâlimden belliydi. Dirseklerimi dizlerimin arasına koymuş, başımı eğmiş yere bakıyordum. Karşıma geldi. Birbirlerini tutan ellerimi ayırdı ve yavaşça bacaklarımın arasına girdi. iyice sokuldu ve başımı göbeğine yasladı. Elleriyle de başımı sardı.

pek inandırıcı değil ama reserved bakalım nereye bağlıyacaksın amk

@286 panpa hâlâ inandırıı değil diyorsunuz amk. lan siz 7/24 evde mi yaşıyorsunuz ben mi çok sosyalim anlamadım ki amk.

off be panpa sabahtan beri yedim kendimi hızlı amk istanbulu gezdim geldim hala fulden reyizle yiyişemedin

@288 olum takip edilmediğini düşündüm kimse sallamayınca.

@288 ayrıca "fulden reyiz"e sesli güldüm lan. şuku. :D

Anaç ruhun ne demek olduğunu anlamak için yeterli bir andı. Resmen başımı karnına içine almak istercesine, rahmindeki çocuğu dışarıdan sarmaya çalışan bir anne adayı gibi sarıyordu. Ağlamamak için zor tutuyordum kendimi. Hiçbir şey yokken yediğim satıştan çok bir anda huzurumu kaybetmiş olmam zorluyordu. Zaten boşuna dememişler, Allah kimseyi gördüğünden ekgib bırakmasın…
Başım fulden’in karnındayken rahatladım biraz. Gevşedim ve bir samimiye hissettim aramızda. E o kadar da olsun tabi. Ve ben de kollarımı onun incecik belin doladım. O an, o an ne huzur dolu bir andı…

Sonra fulden yanıma oturdu. Üzülme, sıkılma sen; ben varım dedi usulca. Usul usul konuşmasında, derinden gelen sesinde bir kadınsılık vardı. Bunu hissettirmeye çalıştığı aşikârdı. Ellerimi tutup üzerine doğru çekmeye başladı. Ne yapacak, öpecek mi sevgi dolu bir tavırla falan diye merakla bakarken ellerimi bacaklarına zütürdü. Ben şaşımıştım. Ne olduğunu da anlamamıştım ama ellerimi bacaklarının içlerine doğru zütürüyordu. Şaşkınlığımı fark edip durumu anlamaya çalışmak istediğimi de görünce “bir şey paylaşacağım seninle” dedi. Tabii, diyebildim sadece. Ellerim kapattığı bacaklarının arasındaydı şimdi. Hem sıcacık, hem güzeldi ama sanki bu gül dalında başka bir diken vardı sanki, rahatsızdım.

lan ne ferresi amk. olanı yazıyorum.

ayrıca gibişmeleri yazsak suç yazmasak suç. kimseye bir şey beğenirilmiyor lan oku işte sen.