hayat hikayemi anlatıyorum piçleeeeeeeeeeeerrr

kafeden ayrılırken bana, keman derslerine devam edip etmediğimi sordu.

ben de arada gittiğimi söyledim. halbuki annemin rahatsızlandığı o hafta hariç hiçbir dersi kaçırmamıştım binler.
o hiçbirine gelmemişti.

laf olsun diye ben de . "peki sen gidiyor musun" diye sordum..

o da kemanın ona çok zor geldiğini bi de derslerin yoğunluğundan dolayı artık devam edemeyeceğini söyledi. belki gitara başlarım diye de ekledi.

bir de bana "sen sakın bırakma, sen de öyle bir ışık görüyorum." diyerek de gülümsedi.

o tatlı gülümseyle söylenen ne olursa yapmaya hazırdım beyler.

aramızda sonradan yaşanan tüm olaylara rağmen onun sözünden dışarı çıkıp da kemanı bırakmayı hiç düşünmedim.

o akşam tam ayrılırken bana döndü ve dediki " arada seni dinlemeye gelirim belki kulübe, senin telefonun ben de yok versene, uğramadan ararım seni."

sonra o da bana söyledi.

ve o gece ona ilk mesajımı attım beyler.

lan amık sarah nobeti nedir lan? musa krizine mi girmiş?

ben sonradan duydum, babam meğerse orada bi polonya'lı kadına aşık olmuş.. onunla birlikte yaşamaya başlamışlar, ama hala arada anneme benim için para yollamayı sürdürüyomuş..

bu sırada da annemlerin mahallesinde de dedikodular almış başını gidiyormuş amk..

"doktor çocuğu yaptı, sonra kadını elinde çocukla geri postaladı falan diye herkes konuşuyomuş." amk..

annem işte o dönemler depresyona girmiş amk..

sokucam muallaknin sigarasinada essek kadar adam oldu halen kendi yasadiklarina kendi duygulaniyo
gibko, birak biz okuyup duygulanalim
ben gidiyorum amina koyim giberim
aksam okurum

doktor çocuğu yaptı, sonra kadını elinde çocukla geri postaladı
başka ne olacaktı am.k

nese binler.

ben babamın amerika'da çalıştığı hastaneyi biliyorum, o doğum günü olayından sonra bu hastaneyi aramaya karar verdim amk..

3-4 ay geçti ben cesaretimi toplayana kadar..

anadolu lisesi mezunuyuz, az biraz ingilizcemiz de var tabi. aramadan önce biraz da kendi kendime yüksek sesle ing pratik yaptım..

nese sonra gittim postaneden bi kart aldım, galatasaray lisesinin yanındaki telefon kulübelerinden (mekan önemli beyler) hastaneyi aradım. pratik yalan oldu, kadının ne dediğini pek anlamasamda, saat farkından dolayı hastanede olmadığını öğrendim.. teli kapattı bu kadın bişiler daha söledi..

ben istiklal'de iki üç tur attım.. bi yandan da içimden ingilizceme sövüyorum..

nese sonra bi daha aramaya karar verdim..

okuyanı gibiyorlar

annem 2 hafta önceden bana haber vermişti: " yakında baban gelicek." bekle demişti.

ben de baba diyince o zamanlar yeşilcam'dan filmlerini çok izlediğim için kadir inanır gibi bir adam gelicek diye bekliyorum..

bi daha gitmicek, filmlerdeki gibi, komşuların ailesi gibi bir aile olucaz artık hep birlikyte yaşıcaz sanıyorum amk..

o 2 haftalık heyecanımı anlatamam size binleerr..

annemi sorularımla bunaltmışım artık, her sabah " babam geldi mi?" diye açıyomuşum gözümü.. nese!!

bi gün gerçekten de geldi amk

kızla 10-15 gün arkadaş gibi mesajlaştık.

sonra bir gün bana bir mesajında animasyon sinemasını çok sevdiğini ve buz devri'nin 2. filmini çok merak ettiğini yazdı.

ben de tabi bu mesajı alarak " ben de çok merak ediyorum, istersen bi gün birlikte izleyelim." dedim.
halbuki ilk filmi bile izlememiştim amk. animasyon filmleri çocuk filmi gibi gelir bana hep.

neyse sinemada film izlemekten çok birbirimizle muhabbet ettik. hatta çocuğunu filme getiren bir kadın arkasını dönerek baya bir azarladı bizi. ancak o gün hiçbir şey tadımızı kaçıramıyordu.

film çıkışında da bir kahve içmek için beyoğlu mado'ya gidip oturduk.

ben artık dayanamıyordum ona önce gözlerimle, sonra da gücümün yettiği kadar sözlerle "seni çok seviyorum, sen benim ilkimsin." dedim.

hatta kendimi tutamayıp "keşke bütün ömrümü senle geçirsem." dedim.

o gülümsedi ve biraz duraksayıp bana hayatı boyunca bir insanın söyleyebileceği en anlamlı cümleyi söyledi. "keşke! belki de öyle olur."

@163 "her cümle sonunu binlerrr diye bitirme amk . herkez senin gibi babasız değil yarraam "

puahahaha

@1 ağlattın bin..

lan 10 liselinin lafına uyup mu gitcen amk..

seni sevdim çok lan, gitme amk.. pm at bana arada konuşalım.

bu arada hikayeni mutlaka tamamla amk.. bi yolunu bul lan o kadar okuduk.

yemekten sonra annemle babam beni sokağa saldılar.. çıkmak istemedim ama bi şekilde ikna olup çıktım..

o sırada babamla annem boşanma davasıyla ilgili konuşmuşlar. avukat falan tutmuş babam anneme kağıt imzalatmış.

sonra babam annemle dışarı geldiler, babam benim annemle fotoğraflarımı çekti..

bi kaç tane de onunla çekildik. acaba saklıyor mudur hala çok merak ederim..

sonra babam gitti binlerr. ardında benim için getirdiği uçak maketini bıraktı..

hala odamdadır o maket. uçakları da sevmem o yüzden..

o gün ilk ve son kez gördüm onu..

bi daha hiç aramadı..

sadece 2-3 kez mailleştik o da nasıl oldu anlatıcam..

size böyle rahat rahat anlattığıma bakmayın beyler.

ben en yakın arkadaşıma bile bu kadar detayı anlatmadım.

onlara "babamla annem ben küçük yaştayken ayrılmışlar, babam amerika'da, biz istanbul'da yaşıyoruz. annem de zamanında yaşadıklarının etkisiyle biraz fazla duygusal bir kadın." diyerek özet geçerim.

ilk başlarda o kıza da öyle anlattım. onun tadını kaçırmak istemedim bi de işte anlatamadım beyler.

onun bu olaylar etkisiyle beni daha az sevmesinden hatta en sonunda onu kaybetmekten korktum.

ancak ona deli gibi aşıktım ve ben bu konularda biraz fazla sahiplenici biriyim galiba.

ve işte nasıl olduysa oldu ve madem özel gün, o günü çok önemsiyor diye düşünerek, ona o yemekte evlenme teklifi etmeye karar verdim beyler..

doktor anneme her zamanki ilaçlardan yazdı. annem ilaç içmekten nefret eder.

çünkü doktorun yazdığı ilaçların bazılarının halüsilasyon gibi yan etkileri var.

bir defa o yüzden gece tüm apartmanı "evin içinde bir hırsız bıçakla dolaşıyor." diye ayağa kaldırmıştı binler.

bu arada annem 20-30 yaşları arasında gayet sağlıklı, normal bir insandı.

babam ondan boşanıp, polonya'lı kadından çocuk doğurduktan sonra bu hale geldi diyebilirim.

2001 yılında dedemi kaybetmemiz ve dayımında iş icabı sürekli yurt içi gezilere çıkması onun çöküşünü hızlandırdı. etrafında benden başka kimsesi yoktu çünkü.

mahallede de "doktorun amerikada çocuk yapıp, istanbul'a yolladığı kadın" diye anılması da onu çok etkiledi.

neyse ilaçlarını da malum halüsilasyon korkusuyla içmediği için o dönem annem ve benim için zor geçmişti.

işin içine bir de benim o bahsettiğim kıza duyduğum aşırı özlem girince tamamen çekilmez bir dönem olmuştu.

ama ondan sonraki 4-5 ay hayatımın en güzel günlerini yaşadım binler.

dinliyonuz mu amcıklaaarrr??

baştan söliyim annem o olaydan sonra bir daha hiç toparlanamadı beylerr..

hala yüzünde sürekli taşıdığı bi hüzün var, sık sık sara nöbeti geçiriyor, bakırköy ruh ve sinir hastalıkları hastanesini sık sık anne oğul ziyaret ederiz.

@1 özet geçsene hayatını gibtiğimn liselisi

ikinciye aradığımda " can you please give me his e-mail number." demeyi başardım binleer..

("e-mail number" ne? amk salağı..)

nese kadın insafa geldi de anladı e-mail'ini istediğimi..
söledi bişiler. ingilizce alfabeyi anlamak zor olsa da kadını hayatından bezdirerek 10 defa tekrarlattım ve mail adresini aldım beyler..

hem mail telefondan daha garantiydi.

tel de ne söylenir ki amcıklar, maille yazarsın olur biter dimi.

mail atmaya karar verdim.

annem istanbul'a gitmiş ama aklı babamda tabi.. 10 sene amerikaya giriş yasağı var, bir daha nasıl gönecek geri.

babam da annemi her gün arıyormuş, beni soruyomuş, "bir yolunu bulucam merak etmeyin" falan diyip duruyomuş amk..

annem 5 ay babamı beklemiş istanbul'a dönsün diye.. ancak babam işlerini bahane ederek annemi görmeye 5 sene boyunca gelmemiş amk..

bunları gerçekten yaşadıysan o başlığa gibtir git yazan elimi gibeyim ben

edit : günde en az 1 kere gibiyorum zaten