hayat hikayemi anlatıyorum piçleeeeeeeeeeeerrr

ikinciye aradığımda " can you please give me his e-mail number." demeyi başardım binleer..

("e-mail number" ne? amk salağı..)

nese kadın insafa geldi de anladı e-mail'ini istediğimi..
söledi bişiler. ingilizce alfabeyi anlamak zor olsa da kadını hayatından bezdirerek 10 defa tekrarlattım ve mail adresini aldım beyler..

hem mail telefondan daha garantiydi.

tel de ne söylenir ki amcıklar, maille yazarsın olur biter dimi.

mail atmaya karar verdim.

azmini gibeyim

nese binler.

ben babamın amerika'da çalıştığı hastaneyi biliyorum, o doğum günü olayından sonra bu hastaneyi aramaya karar verdim amk..

3-4 ay geçti ben cesaretimi toplayana kadar..

anadolu lisesi mezunuyuz, az biraz ingilizcemiz de var tabi. aramadan önce biraz da kendi kendime yüksek sesle ing pratik yaptım..

nese sonra gittim postaneden bi kart aldım, galatasaray lisesinin yanındaki telefon kulübelerinden (mekan önemli beyler) hastaneyi aradım. pratik yalan oldu, kadının ne dediğini pek anlamasamda, saat farkından dolayı hastanede olmadığını öğrendim.. teli kapattı bu kadın bişiler daha söledi..

ben istiklal'de iki üç tur attım.. bi yandan da içimden ingilizceme sövüyorum..

nese sonra bi daha aramaya karar verdim..

@26 beynini giberim. devam kanka.

okuyanı gibiyorlar

lise sondaydık.. bi kankamın doğum günü vardı.

evine çağırmıştı bizi. o sırada onun babası da evdeydi.

doğum günü diye çok güzel bi bilgisayar almıştı bizim panpaya..

bizimki de babasına sevinçle öle bi sarılmıştı ki ben o an kendimi tutamayıp banyoya kaçtığımı hatırlıyorum..

biraz ağladım orada ve o an ne olursa olsun babama bir daha ulaşma konusunda kendi kendime bir yemin ettim..

o yaşlar ona en çok ihtiyaç duyduğum yıllardı ve o yoktu..

bi kankamı sigaraya başladığı için babası dövmüştü, sınıfa geldi bize bunu anlattı. ben o an ona imrendim.
ve ilk sigara paketimi o gün aldım.. birisi de bana kızsın diye amk..

ama kimse kızmadı, annem söylendi o kadar..

o da "paranı boş yere harcama oğlum." şeklindeydi..

yemekten sonra annemle babam beni sokağa saldılar.. çıkmak istemedim ama bi şekilde ikna olup çıktım..

o sırada babamla annem boşanma davasıyla ilgili konuşmuşlar. avukat falan tutmuş babam anneme kağıt imzalatmış.

sonra babam annemle dışarı geldiler, babam benim annemle fotoğraflarımı çekti..

bi kaç tane de onunla çekildik. acaba saklıyor mudur hala çok merak ederim..

sonra babam gitti binlerr. ardında benim için getirdiği uçak maketini bıraktı..

hala odamdadır o maket. uçakları da sevmem o yüzden..

o gün ilk ve son kez gördüm onu..

bi daha hiç aramadı..

sadece 2-3 kez mailleştik o da nasıl oldu anlatıcam..

kadir inanır'dan farklı bi adamdı, daha cılız, gözlüklü, uzun sarı pardesülü bi adam..
saçlarının önü hafif dökülmüş.

geldi ilk başta anneme sarıldı, annem ağlamaya başladı, babam onu avuttu biraz..

ne konuştuklarını hatırlamıyorum, bi anlam verememiştim çünkü..

sonra babam bana döndü, kucağına aldı.. sarıldı öptü..

ilk dikkatimi çeken şey babamdaki ağır limon kolonyası kokusuydu..

bayram ziyaretlerini neden hiç sevmediğimi yıllar sonra fark ettim binler. kolonya bana babamı hatırlatıyor çünkü, o koku içimi acıtır hep..

annem sofra hazırlamıştı.. sonra sofraya geçtik.

menüyü hiç unutmam, tarhana, taze fasülye ardından pilav..

bir aile olarak yediğim ilk ve son yemekti..

hayatımdaki yemeklerin en güzeliydi..

@21 verdim şukunu bin güldürdün.

noldu lan yazarken baban mı geldi

devam kanka.

annem 2 hafta önceden bana haber vermişti: " yakında baban gelicek." bekle demişti.

ben de baba diyince o zamanlar yeşilcam'dan filmlerini çok izlediğim için kadir inanır gibi bir adam gelicek diye bekliyorum..

bi daha gitmicek, filmlerdeki gibi, komşuların ailesi gibi bir aile olucaz artık hep birlikyte yaşıcaz sanıyorum amk..

o 2 haftalık heyecanımı anlatamam size binleerr..

annemi sorularımla bunaltmışım artık, her sabah " babam geldi mi?" diye açıyomuşum gözümü.. nese!!

bi gün gerçekten de geldi amk

anlat kanka dinliyom ben.

şimdi size babamla ilk tanışmamı anlatıcam binleeerr..

babam ben 5 yaşındayken istanbul'a gelmiş. annemi ve beni görmek için falan da değil.

bir tıp kongresi mi ne varmış o yıllar.. ona katılmak için gelince bizi de aradan çıkarmış..

benim çocukluğuma dair en net anı babamı gördüğüm gündür beyleeerr..

anlatıyım size o günü

annem beni baya büyük bir zorluklarla büyütmüş.. pgibolojisi elverdiği için bir işe girip 3 aydan daha uzun süre çalışamış..

babam 3 ayda bir 400 dolar civarı bi para yolluyomuş ama tabiki yetmiyomuş beyler..

bizim dedem ve dayımdan yardım alarak hayatımızı sürdürmeye başlamışız..

dayım benim hayatımın kahramanıdır..

annemden sonra hayatta en sevdiğim kişidir.. belki babamın ekgibliğini dayımın şevkatiyle kapatmaya çalıştığımdandır bilmiyorum.

okumaya deger mi beyler

bakarım bi ara

new york'a geri dönelim beyler.. babamın sonra o polonya'lı kadından bir kızı olmuş beyler..

ben arada babamın facebook'una bakarım, ekli değil ama bakarım..

geçen gün kızıyla yan yana çekilmiş bi fotosunu gördüm. profil fotosu yapmıştı.. içim kan ağladı beyler.. kıskandım ne biliyim..

nese polonya'lı kadın geçen sene hayatını kaybetmiş, babam şu an kızıyla beraber new york'ta yaşıyor.

baştan söliyim annem o olaydan sonra bir daha hiç toparlanamadı beylerr..

hala yüzünde sürekli taşıdığı bi hüzün var, sık sık sara nöbeti geçiriyor, bakırköy ruh ve sinir hastalıkları hastanesini sık sık anne oğul ziyaret ederiz.

ben sonradan duydum, babam meğerse orada bi polonya'lı kadına aşık olmuş.. onunla birlikte yaşamaya başlamışlar, ama hala arada anneme benim için para yollamayı sürdürüyomuş..

bu sırada da annemlerin mahallesinde de dedikodular almış başını gidiyormuş amk..

"doktor çocuğu yaptı, sonra kadını elinde çocukla geri postaladı falan diye herkes konuşuyomuş." amk..

annem işte o dönemler depresyona girmiş amk..