Hayat çok acımasız lan, şu an bunu ağlayarak yazmamda bunu kanıtlar biçimde.

Aile, arkadaşlık benim gibi duygusal bir insanı çok etkiliyor ama iyi dayanıyorum bence.

Hayatımdan nefret ediyorum beyler, az önce haklı olduğum bir konuda annem tarafından bıçaklanmaya çalışıldım, ondan birkaç saat önce aylardır buluşmak istediğim insan üstü kapalı bir şekilde benimle buluşmayı hiç istemediğini söyledi.

Aradım o konuşmadan sonra birkaç kişiyi dertleşirim lan sonuçta arkadaşlarım diye kız erkek ayırmaksızın.

Kimse açmadı.

6 - 7 kişiden hiç biri umursamadı. Bunu ilk kez yaşamıyorum, sadece neden sevilmediğimi bilmek istiyorum.

Moralim bozuk şekilde eve geldim yarım saat önce, kardeşim telefonumu durup dururken yere fırlattı bende kumandayı aldım. Kumandayı aldığım gibi boğazıma yapıştı şaka sandım bir tepki vermedim ama sıktıkça sıktı ve suratımı neyle çizdi bilmiyorum ama çenemi kanattı.

Yalan yok kardeşimin 1 kere bile bir yerini kanatmamış hatta suratına bile yumruk atmamıştım, böyle yapması aşırı sinir etti beni ve bende atakta bulunmak için üstüne koştum.

daha vurmadan çığlık atmaya başladı, huur kız. Annemde haklı olduğum halde beni ikna etmeye çalışıyor bana vuruyor, sadece itliyorum ve bana vurduğu kollarını sıkıyorum biraz. Yalan yok bir kera sıkarak damarını patlatmıştım.

Annemin hep kız kardeşimi sevmesi beni aşşırı üzüyor. Eve para kazanan size bakan benim, abim gibi evi terk etmeyen benim, aşağılanan evden kovulan benim.

Kardeşimde kaç kere erkeklere kaçtı, anneme huur, bana huur çocuğu diye bağırdı ama hâlâ sevilmeyen benim.

Erkek olmayı kolay sanıyor insanlar.

Her neyse suratımı kanattığı için bende onu birkaç kez yumruklayacağımı söyledim bu benim hakkım sonuçta.

Annemde beni itlemeyi kollarımı tutmayı bırakıp kenarıdaki bıçağı alıp üstüme koşmaya başladı. Bir şey yapmadım bıçaklasın da geberip gideyim istedim.

Bıçaklamadı.

Sonra cinnet geçirdi kendine saplayacakken tuttum bıçağı, güçlü kadın. Zor zaptettim ama parmaklarım kanıyor(şu an hala devam ediyor), biraz derin girdi fakat umursamadılar. En son odadan çıkarken arkamdan sövüyorlardı.

Şu an hala Ağlıyorum, elimde değil hayatım hiç güzel değil.

gülmek istiyorum lan, rahat hissetmek istiyorum, hadi ailem olmadı arkadaşlarım olsun istedim onlarda olmadı.

intihar düşünceleri bir geliyor aklıma, bir gidiyor.

Sanki intihar etsem her şey sona erecek gibi.

Ben bilmiyorum.

Hayal ettiğimiz hayatı hiç birimiz yaşamıyoruz biliyorum ama böyle olmasına gerek yoktu.

Umarım en kısa sürede intihar düşüncelerimi gerçekleştiririm.

Biliyorum kimse umursamayacak.

Hatırlayın beni lütfen.

Fiziksel olarak bunlar vardı ruhsal olarak olanlara geçmek istiyorum;

Bundan önce çok kötü bir ailem var, babasız büyüdüm, kaç kere evden kovuldum abim evi Terk etti, tüm akrabalarımız öldü, annem beni kaç kere evden kovdu, adamın biriyle evlendi 2-3 aya gidecek bu şehirden.

Bir kız kardeşim var onu da huur olmasını sağladı ailem, evinde duracagına başka şehirde otellerde çalışmaya yolladılar kaç kere engel olduysam hep kötü olan ben mişim gibi davrandı ailem, biliyorum sizde fark etmişsinizdir.

Biraz gavatlar.

Aile kavrdıbını öğrenmedim, kaybedecek hiçbir şey bırakmadılar, 18 yaşındayım hayatımda istediğim şeyler var ama ne param var, ne destekçim. Korkuyorum bu hayatı yaşamaya.

Birini öldürmekten korkmuyorum ama bu hayatı yaşamak beni korkutuyor.

Şu yaşa kadar kendimi yetiştiremedim, hayatımda hep jimnastiğe, dövüş sporlarına, atletizm'e gitmek istemiş bu yoldan yürümek istemiştim.

Ailem onlara şiddette bulunurum, başıma bir şey gelir diye göndermediler, böyle saçma bir şey olabilir mi dıbına koyayım?

Abimde benim gibi bir hayat yaşadığı için, ondan üstün hale gelmeyeyim kendimi geliştirmeyeyim diye gitmeme asla izin vermedi, küçük yaşta çok fazla şiddet gördüm. Kafama kavanozla vurmalar, ellerimi tutup yüzüme yumruklar saydırmalar, yerde tekmelemeler ne ararsan var yani.

Ama yaşım büyüdükçe bir şey yapamaz hale geldi, arada bağırıp küfürler ediyordu ama hala karşılık vermiyordum bana saldırmasını ve kenarıda tuttuğum kalemi/bıçağı boğazına geçirip parçalamayı bekliyordum.

Karşılık vermedi ve evden gitti, şu an aramız daha iyi. evde annem ve ben çalışmadığımız süre boyunca yardımcı oldu, annem dediğim gibi 2 aya gidecek, eğer gitmezse ben para kazanıp bu evden ayrılacağım zaten.

18 yaşımda olduğumu belirtmiştim, ortaokuldan beri çalışıyorum. Okuldan çıkıyorum işe, bazı yıllar öğlenci oluyorum sabah 6 da işe gidip öğlene kadar çalışıyorum filan, toplam bi 5-6 yıl çalışmışımdır.

Kendimi hiç geliştiremediğime, bu yaşa geldiğimde derslerimde bile başarılı olamadığıma o kadar dert yanıyorum ki anlatamam.

18 yaşında yeni doğmuş bir bebek gibi hissediyorum kendimi.

Gelişmemiş ve biraz ağlak.

Soğuk kanlıyımdır pekçok konuda ama sevgi konuları beni çok etkiliyor. Ailemden çok savgiyi arkadaşlarımdan gördüm, hâlâ arada annem başıma gelip bu saatte neden ayaktasın aptal, gerizakalı diye hakaretler saydırarak bağırıp gidiyor.

Cahile bir şey anlatamazsın, hiçbirine saygım yok.

Zengin olmayı isterdim, iyi bir aile, sevgi dolu bir çevre isterdim, bilinçli aile bireyleri isterdim, kendimi geliştirebileceğim bir ortam isterdim.

Hayallerimi birden fazla başlığa yazmıştım (bkz: #205282101), (bkz: #205282341) tabi tekrardan başka bir entry'de bi ara yazarım.