kendimi anlatıyorum hepsi doğrudur

@2 ulan bi dur panpa bismillah

annem babam ve abim var. akraba olarak da halam ve dayım. halam ve dayımla bayramdan bayrama görüşüyoruz. görüşüyoruz dedim çünkü ben genelde kendi inisiyatifimle bişey yapmam. ailemle ortak hareket ederim.

abim geçen sene evlendi. kendisi şimdi izmirde. avukatlık yapıyor. halinden memnun gibi. herkese böyle söylüyor ama değil. yani abimin iç yüzünü bir tek ben biliyorum ailemizde. annem ve babamla ilgili düşüncelerini anneme ve babama anlatsam kahırlarından ölürler.

abim askerden sonra bir kızla takılmaya başladı. onunla yapamadı. sonra başka birini buldu izmirden. o süre zarfında izmire arada bir gidip geliyordu. gittiği zaman bazen iki üç hafta orada kaldığı oluyordu. ben o zamanlar üniyi yeni bitirmiştim.

böyle kısa kısa yazıyorum çünkü gri ekran falan verirse yazdıklarım heba olmasın diye.

abim izmirden döndüğü bir gün beni çağırdı kadıköye. tek büfe vardır bilenler bilir orada sosisli yedik. ardından sigara yaktı. onu sigara içerken ilk defa görmüştüm. belli ki dertleri vardı. havadan sudan konuşuyorduk ama asıl konuya bir türlü gelememişti. bu arada şunu da söyleyeyim: ben ve abim sıkıntılarımızı hep birbirimize anlatırız. annem ve babamla şimdiye kadar hiç bir sıkıntımı paylaşmadım. neden böyle olduğunu da ileride anlatacağım.

sahilde yürümeye başladık. bir sigara bitiyor üstüne yenisini yakıyordu. ben endişe etmeye başlamıştım. bu dünyada en çok abime üzülürüm çünkü çok çok iyi niyetli biridir. bu pis dünyada yaşamayı haketmeyen biridir o. sonra konuşmaya başladı. bana biz niye böyleyiz hakan dedi. (ismi salladım beyler) biz dünyayı bu dünyaya geliş amacımızı dinleri fikirleri hep sorgulayan ama sadece sorguladığımızla kalan birileriyiz. ben böyle şakkadanak sorunca cevap veremedim.

ben ona genel olarak işte asosyaliz arkadaş ortamımız yok falan diye bişeyler anlattım geçmiş gün tam cümleleri hatırlamıyorum zaten. abim de ben de genel olarak arkadaşsız takılırız bu hayatta. abim fikrini sakınmadan söyleyen biridir. birden bana ailemizden bahsetti. onlar yüzünden bu halde olduğumuzu söyledi. ben şaşırdım tabi. daha önce ailemi pek sorgulamamıştım doğrusu. çünkü insan sevdiği şeyleri pek sorgulayamaz. çekinir hata bulacağım diye.

abim hızlıca beni bana anlatmaya başladı. evimiz okula çok uzak değildi ama ben servisle gittim geldim ilköğretimde. tam 8 sene. bunun beni arkadaşsız bıraktığından dem vurdu. düşününce hak verdim. çünkü servisle gidip gelince sınıf arkadaşlarımla bişey yapamıyordum. doğruca eve geldikten sonra da çoğu zaman babam evi arayıp benim evde olup olmadığımı kontrol ederdi. bunların aslında ailemizin bize yani abim ve bana güvenmediklerini gösterdiğini söyledi. çok şaşırarak abimi dinliyordum.

abim bana hoşlandığı kızdan bahsetti. onlarla akşam yemeği yemiş ailesiyle tanışmış. ben sevinmiştim abim hakediyordu bunları. sonra onların ailesiyle bizim aileyi kıyaslamaya başladı. 'kızlarına güveniyorlar' dedi. onların kızlarını arkadaş edinmeye teşvik ettiklerinden bahsetti. herhalde bunları konuşmuştu. sonra aile dostlarının olduğunu ve bizde böyle bir kavramın olmayışından yakındı. haklıydı ama. annem ve babamın bir arkadaşının bile bize yemeğe geldiğini hatırlamıyorum ben. onlar da arkadaşsız hayatlarını devam ettiriyorlardı. bize bunun bir miras gibi geçtiğini söyledi bana. çok mantıklı konuşuyordu abim.

Eve gidince okucam.
Rezervuar.

o gün genel olarak abime hak verdim ve ben de ailemi sorgulamaya başladım. bundan 2 sene önceydi bu konuşmalar. abim gözümü açmıştı. şimdi diyecekler olabilir kardeş sen 20 li yaşlarındasın ama daha kendini tanıyamamışsın o zamanlar diye. evet bir nevi doğru bu söz. ben kendi dertlerimi ve onlara çözüm olabilecek şeyleri daha yeni yeni algılamaya başlıyorum. bu benim biraz kıt kafalılığımdan veya şimdiye kadarki yaşantımın bana aşırı tuhaf gelmemesinden kaynaklandığını söyleyebilirim.

takip başladı panpa

yaşadıklarımı sorgulamaya başladım. ilkokul genel olarak böyle arkadaşsız geçmişti. ben futbol oynamayı ve koşmayı çok severdim. teneffüslerin tamdıbını bunlarla geçirirdim. ama ders çıkışı hiç şöyle doyasıya akşama kadar top tepmemişimdir. çünkü bu servis denen illet bunu engellemişti. tabi bu arkadaşlık bağlarını da zayıflatıyordu. tabi o zamanlar bunları ayrıntılı düşünmüyordum. veya düşünemiyordum.

kendimle ilgili şeyleri düşününce aklıma platonik aşklarım geldi onlardan da söz açayım. zaten böyle yarak kürek bir yaşamda ancak platonik aşk olur. ben aynı anda iki kızı sevdim. gerçekten bu oldu. önceleri aynı sınıftan gamze diye bir kızı seviyordum. böyle esmer uzun boylu bi kızdı. kalçalarını bacaklarını düşünüp 31 çektiğim çok olmuştur. sonra ona olan ilgim azalmaya başladı ama tamamen bitmedi. sonrasında ise ebru diye bir kızı sevdim. ebru başka sınıftaydı.

gamzenin bana olan ilgisini iki üç arkadaştan duymuştum ama nedense bu iş üzerine yoğunlaşmamıştım. bunun bir kaç sebebi vardı. ilk sebep ailemin okulda benim sadece derslerle ilgilenmem gerektiğini sürekli olarak tekrarlamasıydı. yani bu laflarla ilköğretim hayatım geçti diyebilirim. sanki ben okumuyordum da onlar okuyordu. açıkçası bu sözler bunaltıyordu beni ama o zamanlar hiç ses etmeden derslerime çalışıp duruyordum. ailemin okul konusunda aşırı baskısı sayesinde karnelerim hep 5 geliyordu.

bi soluk al pic harbiden kimsen yokmus

not: reserved

bir sebep de benim gamzeyle herhangi bir ilişki yaşama ihtimalimin olmamasıydı. yani ben ailemin eve gelmemi kontrol etmelerini nasıl atlatıp bu kızla takılacaktım? bu çok zor bir işti ve benim kafam o zamanlar bu tarz hinliklere çalışmıyordu. ben önüme gelen matematik sorusunu çözmekle görevlendirilmiştim sanki. bir robot gibiydim o zamanlar. şimdi buna inanmayacaklar çıkacaktır ama bu böyleydi. ilkokul benim için sözden çıkmama dönemi olarak geçti.

neden sorgulamamıştım ailemi o zamanlar? bu soru kafamda dolanıp duruyordu. annem ve babam gerçekten iyi insanlardır. abim ve benim hep iyiliğimi istemişlerdir her zaman. ama bu iyilik isteme bazen kötü sonuçlara yelken açtı. yani kötü demeyeyim de daha az kaliteli bir yaşama ve daha can sıkıcı alışkanlıklara yol açtı diyeyim.