kendimi anlatıyorum hepsi doğrudur

ikinci toplantıda da yoktu. benim içim bunalıyordu. onun sınıfından katılan bir kızla konuşmaya başladım. ebrunun en yakın arkadaşıymış. ertesi toplantıya ebrunun katılacağını söyledi bana. neyse ki güzel bir haber alabilmiştim.

kendimi iyice kaptırmıştım ebruya. liseye giriş sınavı için de dershaneye gidiyordum. hem haftaiçi hem haftasonu. ama pek asılamıyordum derslere. onun yüzünden. test çözerken aklıma geliveriyordu ansızın. kitapta onun yüzünü görüyordum sanki. ilk kez bir kıza bu denli tutulmuştum. gamzede de ilk zamanlar böyleydi ama onunla devamı gelmemişti.

devam et panpa dinliyoruz

reserved

toplantı günü onu gördüm ve gerçekten güzelliğini yakından da tescil etmiş oldum. geldi usulca tam karşıma oturdu. çantasını sandalye arkalığına astı. ben biraz utangaç vaziyette onu izliyordum. sonra onun yakın arkadaşı toplantıya önderlik etti ve birbimize karışık olarak soru sormaya başladık. o bana soru sorunca nutkum tutuldu sanki. çok güzel bir gündü. tam karşımda gülen gözlerle bana soru sorarken sanki saniyeler akmıyordu. hani filmde veya kitapta okursunuz ya bu duyguları. platonik de olsa birine aşık olmak gerçekten büyük nimet.

hayatımın en mutlu anıymış, bilmiyordum. (orhan pamuk) harbiden benim için de o anlar en mutlu anlarımmış. ondan sonra bir daha ne ebruyu sevdiğim kadar birisini sevebildim ne de o anki kadar mutlu anlarım oldu. bilmiyorum, sonraları belki de ben duygusuzlaştım ya da depresyon türevi bi lanete yakalandım. ya da büyüdüm doğal olarak bu dünyanın gerçeklerini gördüm ve içimi kimseye bu kadar açamadım.

ebruyla bilgi yarışmasından sonra bir kere okul bahçesinde yürüdüm. pek konuşma olmadı aramızda çünkü ben çok heyecanlıydım. uzun cümleler kurmaya çalışsam kekeleyebilirdim ya da saçmalayabilirdim. o yüzden uzaklara baka baka yürüdük. bu da çok güzeldi. ve bu güzelliklerin sonu tabii ki ayrılık oldu. zaten ben bu hayatta güzelliklerin sonunun iyi bittiğini görmedim.

okul bitti lgsye çok sıcak bir günde girdim. haziran 2003 olması lazım. sınav pek iyi geçmedi gibime gelmişti ama sonra cevaplara bakınca iyi bir okula gideceğimi düşündüm. tabii o zamanlar tercihleri önceden yapıyordunuz. ben anadolu liseleri ve fen liselerini sıralamıştım. başka ildeki fen liselerini de yazmıştım. tercih sonuçları geldi. şak başka bir ilin fen lisesi. ben tabii seviniyorum içimden. çünkü bu evde adlandıramadağım bir huzursuzluk var. tamam anneme babama bağlıyım ama bu benim prangalarımı görmeme veya hissetmeme mani değil.

insanın ailesinden uzakta olmasından duyduğu memnuniyet çok kötü birşey dostlar. sonuçta o aileniz, sizi büyüten besleyen bakan zor zamanınızda size kucak açan insanlar. bunların hepsi az çok bizim ailede vardı. bizim ailenin en büyük eksiği aslında şefkatti. ben ve abim hergün tatışmaların ortasında neredeyse sıhhatimizden olacaktık. bize belki birazcık daha değer verselerdi bu uzaklaşmadan dolayı duyduğum memnuniyet olmayacaktı. bu ferahlama aslında benim ta o zamanlardan ailemin gözümden düşmesinin ilk göstergesiydi. ben bunları yeni yeni algılıyorum tabii. o zamanlar bilinçaltı hareketleri bunlar.

biraz dinlenmek istiyorum değerli okuyucularım. okuyanlar bişeyler yazabilirse iyi olur başlığın altına.

Benzer seyleri yasamisiz panpa hatta ayni yastayiz bu da bizim kaderimiz. ailemizin hatasi cok

panpa varlıklarına şükret ben 12 yaşımda annemi kaybettim ne babam babalık yaptı ne sahip çıkanım oldu. ne öğrendiysem bu hayatta kendim öğrendim en basit akla karanın farkını bile öğretenim olmadı. düştüm, yalnız kaldım ,ağladım, sızladım büyüdüm aşık oldum hepsini yalnız yaşadım ama bugüne geldim okulu bitirdim yavaş yavaş işime gücüme bakıyorum mecburum yani çarem yok. sızlanma dirençli ol biraz. ama sana tavsiyem arkadaş edin 10larca arkadaşın olsun benim tüm ailem arkadaşlarım ve hepsi için canımı veirirm onlar da aynısını yapar yani. mutlaka arkadaş edin sağlam dostluklar kur

@54 panpam ben şikayet etmiyorum ben durumumu anlatıyorum. yani bunlar gerçekler değiştirip anlatmak bir işe yaramayacak. kendimi kandırmıyorum ben. daha neler duyacaksın neler.

tercih sonucunu gördüm eve geldim ve göbek atmaya başladım. tamamen istemsizce gelişti. normalde ben dans etmem ama kendimi tutamıyordum resmen. içimde bir sevinç patlaması vardı ve bunu evde kimse yokken gösteriyordum. ama ailem yanımdayken üzgün numarası yapıyordum. aileme hep rol yaptım ben.

arkadaşlarla okulda vedalaşma gibi birşey düzenlenmişti ben de katıldım. top oynadığım beraber koşmaca oynadığımız arkadaşlarımla vedalaşacaktım. telefon almadığım için herkesin numarasını kağıda yazdım. (aslında ailemiz zengin sayılır ama ben nimetlerden yararlanamıyordum nedense.) birbirimize sarıldık. tuhaf ki pek üzülmemiştim. çünkü onlarla beraber takılamamıştık ki. şöyle ders çıkışı birbirimizin evinde buluşmamıştık kı. beraber sinemaya gezmeye vakit geçirmeye çıkmamıştık ki.

sonra gitmeden önce okul banklarında bir arkadaşla otururken ebru geldi. ilk kez onu pantolon tişörtle görüyordum. yine çok güzeldi. yanında annesi de vardı. bizi görmeden okula girdiler. ben de arkadaştan ayrılıp müdür ve hocalarla vedalaşma için okula girdim.

aslında bu ebruyla vedalaşma olacaktı. o an içime büyük bir sıkıntı girdi. ah hakan dedim kendime neden bu kızla ilişkini geliştirmedin? madem onu son kez görme durumun var önceleri neden açılmadın, neden kendini göstermedin? bu sorularla öğretmenler odasına girdim. iki üç hoca vardı. onlarla vedalaştım.

müdürün odasına giderken ebruyla annesinin müdürle odadan çıktığını gördüm. ebruyla kısa süre göz göze geldik. müdür tavsiyeler verip duruyordu. beni görünce nereyi kazandığımı sordu. (müdürle tanışıklığımız vardı.) fen lisesini duyunca çok memnun oldu sarıldı bana. bana da tavsiyeler vermeye başladı. ebrunun da ilçelerden birinde anadolu lisesini kazandığını söyledi. yani ebruyla aynı ilde okuyamayacaktım. bunu öğrenince iyice moralim bozuldu.

ben belki aynı ilde okuruz da en azından bu sefer onunla şansımı denerim diye düşünüyordum. annesi de bu arada beni tebrik etti. ben de annesine ebruyu tebrik ettiğimi söyledim. ebru o güzel gülümsemesini paylaştı. bense terlemeye başladım. çünkü onlar ayrılmak için müdürle vedalaşıyorlardı. annesi bana da başarılar diledi. ben de ebruya bakıyordum. ebru da başarılar dedi. benim de ağzımdan ona benzer bir cevap çıktı tam hatırlamıyorum. o anda kelimeler yoktu sadece hüzün vardı.

yürümeye başladılar. ben arkalarından bakakaldım. sonra ben de müdürle vedalaştım ve onları takibe başladım. ebru arkasına hiç bakmıyordu. keşke baksaydı da bir kez daha göz göze gelseydik. içime öküz oturmuştu resmen. kendimi yumruklayasım geliyordu. aileme sinirlenmekten ziyade o zamanlar kendimi asıl sorumlu ilan ediyordum. ilk defa pısırık olduğumu ezik olduğumu utangaç olduğumu düşündüm. ben sevdiğim kızın arkasında duramayan korkağın tekiydim. onları bir süre takip ettim sonra bir faydası olmadığını görünce evime dönmeye karar verdim.