kendimi anlatıyorum hepsi doğrudur

reserved

yolda hayatım boyunca ilk kez bir sert çıkışım oldu ve çöp konteynırına tekme attım. o hınçla bir kez daha vurdum. ayağım acımıştı ama bir kez daha vurdum. o zamana kadar hiç kavgaya karışmamış ben bir olay olsa gider tüm gücümle saldırırdım birilerine. ailemi kavga yüzünden sinirlendirmek istemiyordum. biraz da bu yüzden kavgadan uzak durmuştum hep. yani aslında asıl neden korkuydu. babamın bana bağıracağı kavga ettim diye beni pataklayacağı korkusu. bana bir fiske dahi atmamış babamdan nedense böyle bir olay bekliyordum.

korku beni bu evin robotu yapan faktörlerin başındaydı aslında. sizlere bunu başta anlatamadım nedense gerçeği gizlemek kolayına geliyor insanın. ama madem gerçekleri anlatıyoruz evet ben ailemden hep korktum. annem ve babamın yaptıkları tartışmalarda birbirlerine attıkları nesneleri bana da bir gün atarlar korkusu vardı içimde.

bana ikisi de bir tokat atmamıştır ama bu potansiyeli gördüm galiba onlarda. birbirlerine kızan bağıran insanlardı onlar. kocasına eşine zarar vermek isteyen bana da zarar verebilirdi. bu korku elimi kolumu bağlamıştı. onlara bu konudan da hiç bahsedemedim. çünkü bizim ailede zaten önemli konuları, yani önemliden kastım aile içi problemler oluyor, masaya yatırmak mümkün olmuyordu. bunun da sebebi gereksiz konularda bile annem ve babamın zıt fikirlerle birbirleriyle söz dalaşına girmesiydi.

ben son iki üç senedir sürekli düşünürüm: mesela neden ben bu kadar pasif bir hayat geçirdim? neden karakterim hep sakin uysal korkak ve pısırık halde? silkelenip neden kendime gelemiyorum? işte cevapları ararken ailemle ilgili abim bana ışığı yakan cümleleri söyledi: 'bizim bu halde olmamızın en büyük sebebi ailemiz canım kardeşim.'

abimle bu aydınlatıcı kadıköy turundan sonra ben iki üç ay içinde bu fikirleri özümsedim. dediğim gibi o sıralar ben üniyi bitirmiş iş arıyordum. üniyi de ailemin yanında okumuştum. üni okuduğum dediğime de bakmayın anlattığım ilköğretim hayatından pek farkı yoktu. ne arkadaş ne sevgili. bu arada aileme biraz daha az dikkate alır şekilde yaşamaya başladım. mesela bana ev içinde söyledikleri görevleri yapmakta biraz ağırdan almaya çabaladım. ama olmuyordu. ikinci ikazdan sonra hemen eski halime geri dönüyordum. bana karşı sesin yükselmesine nedense tahammül edemiyordum.

Kardeş hikayene tak atmıyorum sadece senin nasıl biri olduğunu anladım iznin varsa anlatayım. Bugüne kadar kafasını dersten kaldırmayan , içine kapanık. Annesinin babasının sözünden çıkamayan. Sınıfta öğrencilerin sadece soru sormak için kullandıkları. Tamamıyla asosyal olup. Kendini bilgisayara , derslere bide online oyunlara adamış. Bilgisayara oturunca mutluluk yaşayan. Burdaki başlıklardaki güzel hayatı okuyunca hemen gözünün önünden geçiren , daha büyük ihtimal milli bile olamamış bir insansın. Daha binlercesini yazabilirim. Ama burda aileni suçlaman biraz garibime gitti. Kusura bakmada bu senin inekliğin. Sonuçta burdaki kimsenin ailesi oğlum sen bugün ders çalışma dışarı çık ben sana 9 da eve gel diyim ama sen 12 de gel demez. Senin olduğu gibi burdaki herkesin ailesi evladının iyi biryerlere gelmesini , ders çalışmasını. Başarılı olmasını ister. Bizde zamanında yaşadık. Ama gereken yerde gereken tepkiyi koyabilmişiz demekki ki şuan gece arayıp ben eve gelmiyorum dediğimde bikaç soru sorup üstelemiyolar. Bu ilgisizlik değildir, 21 yaşında bir bireyim. Bana daha ne kadar engel olabilirler ki? Okumasam çöpcü olsam sanki babam mı para verecek? Vermicek. Nasıl çöpcü olupta babanın yardım etmiceği gibi ( yardımdan kastım hayatının sonuna kadar edemiyecek ultra zengin değilseni ) savcıda olsan babana ne yararı olacak ki ? Baban sadece ortamlarda göğsünü gerer benim oğlum savcı diye. Hal böyle olunca sen içine kapanıklığının , karşı çıkamayışının bahanesini , kendini ailene ifade edemeyişinin nedenini ailene iteleme. Burda sorgulanması gereken bişey varsa , kusura bakma ilk kendini sorgula. Neden karşı çıkamadım de neden korktum de. Karşı çıkmak diyincede yeter anne baba ben gidiyorum lan bu evden değil. Alacaksın karşına adam akıllı ben çocuk değilim artık derslerimi ve sosyal hayatımı aynı anda yürütebilirim diyebilmeliydin. Sen kendi suçunu ailene üsteleme lütfen

ayraç 68

@69 güzel kardeşim ben ailemden zihnen kopuş aşamamı anlatıyorum. ayrıca dur daha hikaye devam ediyor ben sadece iki üç sene önce abimin bana ailemle ilgili söylediklerini yazdım. o zamanlar benim de aklıma yatmıştı ama şimdi zaten kendimi suçluyorum müsaade edersen devam edeceğim. fikirlerim sürekli değişiyor zaten kendimle ilgili problemlerimde.

bavulumu annemin yardımıyla hazırladım. eşyalarımı koyarken içten içe seviniyordum. bu ev bana tartışmayı kavgaları hatırlatıyordu. hiç mi iyi anımız olmamıştı? biz yazları genelde ayvalıktaki yazlığımıza giderdik. orada bir birbuçuk ay kalır sonra babamın çorumdaki akrabalarına ziyarete giderdik. anne tarafımda pek akraba yoktu çoğu epey yaşlıydı. hepsi teker teker gitti zaten.

tatillerde bile kavgalar bağırış çağırış ekgib olmuyordu. abim ve ben bizimle tamamen alakasız muhabbetleri dinlemekten sıkılmıştık ama annem ve babam bu huzur dolu yerde bile tartışacak bişeyler buluyorlardı. hatta bir tatilde site içindeki yazlıktan bazıları bizi şikayete gelmişti. huzuru kaçırıyoruz diye. onlarla da tartışmıştı babam. ah baba ah. huzur için bunca yolu tepiyorduk sonra huzuru kendi elinizle kovuyordunuz.

babam arabayı hazırlamıştı. liseye gidiyorduk ailecek. 2003 eylül ayı. abimle konuştuğumuz tarihse 2012 ağustos ayı gibi bişeydi. tarihler önemli ki kafanız karışmasın. benim 5-6 ay ara ara nefes alamadığım dönemse 2001 kışıydı.

arabayla okulun bahçesine girdik. ben bavulumu abimle beraber taşıdım. pansiyon cdıbına kimin hangi odada kalacağı yazılmıştı. hep beraber çıktık. odada kimse yoktu. herhalde erken gelmiştik. ben onlara ben yerleştiririm ben yatağımı hazırlarım desem de bir işe yaramadı. annem hepsine el attı. beni salladıkları yoktu ki sözümü dinlesinler.

anlat panpa

Rezerved

tabi okul girişinde yastık ve battaniyeyi teslim aldığıma dair birşeyler imzaladım. o tarz olaylar vardı ama bunlar mühim değil. sonra hep beraber bahçeye çıktık. tabi banklarda üst dönemler oturmuş bize bakıyorlardı. nedense böyle bir aile kuzusu görüntüsü çizmekten utanıyordum. ben basbayağı, ailemin benimle buralara gelmesinden utanıyordum. şimdi bunu da saklamak doğru değil. onlar eğitimleri düzgün, başka insanlara saygılı, evlatlarına iyilik dolu insanlardı. ama ben onlardan utanıyordum. bilmiyorum bu konuda haklı mıyım haksız mıyım?

sanki bana bakan gözler benim bu ezikliğimi pısırıklığımı aşırı utangaçlığımı biliyorlarmış gibi geliyordu. bilinçaltım acilen ailemin gitmesi gerektiğini söylüyordu bana. ailemle karakterim arasında bağ kuruyor gibiydim. ama bunlar tamamen içgüdüseldi. sonra tek tek vedalaştım onlarla. en çok abimden ayrılacağıma üzüldüm ne yalan söyleyeyim. arabaya bindiler uzaklaştılar arkalarından el salladım. sonra yurda döndüm.

bu okulda da istediğimi bulamayacağım hissi ilk geceden sarmıştı beni. akşam yemeğinden sonra kalacağım odada iki arkadaş vardı. biri sonraları beni cemaat evine sokan mesut, diğeri de o zamanlar dindar olup sonraları ateist olacak ardaydı. bu ikisi de hayatım boyunca gördüğüm en tuhaf iki insandı.

adam seri reserved

ben en çok bu iki arkadaşla takıldım. özellikle arda benim geceler boyu yaptığımız muhabbetlerin has adamıydı. okuldan çokça bu iki arkadaşla kaçtım. ama neyse ilk önce o ilk geceyi anlatmalıyım. akşam yemeğinden sonra etütler oluyordu ama kimse sınıflarında değildi. (etütler okul sınıflarında oluyordu, pansiyon da on beş saniye yürüme mesafesindeydi okula.) biz üçümüz beraber bahçede turladık bir nevi kendimizi okula tanıttık.