nasıl piç oldum anlatıyorum

http://fizy.com/#s/3y78m6

Evime geldik..

“döncen mi sen?”

“döneyim..dün sendeydim..yarın da gece sen gidene kadar seninleyim..”

“tamam..annene tekrar selamımı söyle”

“olur, al bunu da..”

“ne bu..”

“kurabiye, börek var gece de yersiniz diye koydum..”

“sağ ol aşkısı..(: ..pek düşüncelisin”

“yok be annem akıl etti..(x”

“evet ayrıca çok dürüst ve samimisin, tebrikler :p”

Gülüştük..

“ebru..”

“efm?”

“bir şey sorucam sana..”

“sor?” dedi biraz kuşkulu bir tavırla..çünkü ben de ciddileşmiştim..

“sen..annene, bizim ayrıldığımız zamandan hiç bahsetmedin mi?..yani, o bizi 3.5 yıldır aralıksız olarak sevgili mi sanıyor?” dedim temkinli bir şekilde..

Gözlerini önüne çevirdi..bir kaç saniye öyle önüne baktı..derin bir nefes verdi..

“bahsedemedim..” dedi. O kadar çaresiz şekilde söylemişti ki içim acıdı..kırık, incinmiş bakışlarını yüzüme dikerek devam etti,

“bilmiyorum ama..içimden bir ses..sanki..tekrar..bir şekilde..” devam edemedi..allak bullak olmuştu..

“anladım” dedim..yüzünü ellerimin arasına aldım..başını omzuma yasladım..

“haklı çıktın?” dedim sonra neşeyle..

Ebru hıçkırdı…sevgiyle saçlarını okşadım..

“ayrıca bilmediğin bir şey daha var..”

Yavaşta kaldırdı başını..soran, yaşlı gözlerle baktı yüzüme..

“ben de bizimkilere ayrıldığımızdan filan hiç bahsetmedim..seni 3.5 yıldır kız arkadaşım olarak biliyorlar..o..ayrı olduğumuz dönemdeyken de hep..eski fotoğraflarımızı gösterdim..eski anılarımızı anlattım yeni yaşanmış niyetine..yani anlayacağın ikimiz de..”

Sözümü bitirmeme fırsat vermeden aniden, sımsıkı sarıldı..ben de ona…bilemiyorum ama dakikalarca öyle kalmış olabiliriz..

Ayrıldığımızda, yine gözlerinde tomurcuklanan damlalarla,

“seni çok seviyorum” dedi yalvarır gibi..

“ben de seni çok seviyorum..sınırsız..sonsuz..”

Elleri yanaklarımı okşadı…küçük bir öpüşme de yaşandı..

Yine dakikalarca birbirimizi sevdik..arabanın içinde..dışarıdan biri görse ne yapıyor bu manyaklar der, demiştir belki de..

Benim de gözlerim nemlenmişti bu duygusal yoğunluk sahnesi sırasında..

Arabanın kapısını açtım..”görüşürüz bitanem..” diye tekrar selamladım..

Yüzüme baktı bir şey demeden..öyle yapınca kapıyı kapatmadım, diyecek bir şeyi mi var diye düşünerekten..

Birkaç saniye sonra,

“kalabilir miyim bu gece sende?” dedi..

Gülümsedim..

“tabi ki kalabilirsin (: ne zaman istersen..ne kadar istersen..ama annen..”

“arayıp söyleyeyim ona…bu gece ayrı yatamam ben senden..” dedi hala yüzü ağlamaklı, gözleri yaşlı bir şekilde..”

“tamam..sen konuş bekliyorum kapıda..” deyip arabanın kapısını örttüm.

Apartmanın önüne yürüdüm..biraz sonra ebru da geldi..ellerimiz birleşti..el ele kapıdan geçtik..asansöre yürüdük, bindik..aynadan, ele ele tutuşmuş, gözleri nemli, burunları kırmızı, zavallı, sevimli siluetlerimizle göz göze geldik..mahzun mahzun gülümsedik..onlar da bize gülümsediler..

Bazı insanlar, hakikaten de birbirleri için yaratılmış idiler..

Aşk diye bir şey varsa, kalplerin bir olması diye bir şey varsa da, işte o bu idi..

Evimize adım atarken, üst kattaki 1+1 e çıkan merdivenlere oturmuş, hesap soran, kızgın bakışlı gözlerle beni süzen melekle göz göze gelmesem, her şey daha güzel olabilirdi..

Şu “intikam” takunu yememiş olsam..kafam, çok daha rahat, hayatım daha “bütün” olabilirdi..

Allahım..ne yaptım ben…neden yaptım ki?..

Çok utanıyorum..

Çok korkuyorum..

Ebrunun mutluluğunu nasıl riske atabildim?..hem de saçma sapan kozlarıma güvenerek?..yok öyle dermişim, böyle dermişim..

Yahu bu kızın aklına kurt, yüreğine hüzün düştükten sonra, ben havada burgulu salto atsam ne fark ederdi ki?... ne kozundan bahsediyorum ben?..neyin hesabını yapıyorum..

Ama bu saatten sonra da geri dönemem ki..girdim artık bu yola..hele hele, son aşamada elde etmeyi umduğum koz olmaksızın asla dönemem..ayşen ikimizin de hayatını mahveder…

Onu durdurmak zorundayım..bu sırada da, artık hiç de umursamadığım “intikamımı” da bonus olarak almış olacağım..

Yani, ana amacım artık sadece sıçtığım taku temizleyebilmek..

Off..of..

Çok pişmanım..