ne garip hayatim var amk

indigo prophecy tarzı

aksami ediyorum arabamin ya yan tarafinda bi tampon izi, olmadi camima gibistirilmis bir ceza ile isyerime veda edip agir bi kufur salladiktan sonra eve dogru yola cikiyorum. yolda bisuru insan bana korna calip soyle yapsana, boyle kullansana diye akil veriyor. sanki benim meslegim soforluk ve ben cok super araba kullanip kimseyi rahatsiz etmemek zorundayim. sag taraf kamyon dolu oldugu icin sol seride geciyorum. igib hiziyla bile gitsem arkama bi araba takilip selektor yapiyor. umrumda bile olmuyor. eve geliyorum, kopegi alip evimin karisisndaki ormana daliyorum. daracik bi patikadan gidiyoruz. kopek hep ayni yerlere isiyor ve ayni yere siciyor. ben bi sigara iciyorum, sigaram bitiyor ve ayni patikadan eve donuyoruz.

gibtir et.

evde dunden kalan yemegin yarisini soguk soguk yemege baslarken dusunuyorum. ulan ben neredeyse her gun dunden kalani yiyorum. ee o zaman yemegin yapildigi gunleri neden hatirlamiyorum diye dusunuyorum. haberleri aciyorum, operasyon, kadin oldurulmus, instagramda unluler. nasi beceriyolar bilmiyorum ama instagramdaki fotograflarinda genelde kafalari helyum balonu gibi kocaman cikiyor. ve selfie cekiyolar, allahtan cep telefonu var. eger ortacagdaki gibi sadece yagliboya tablolar olsaydi, selfie cekmek hakikaten de zor bi is olacakti. yemegi yedikten sonra genelde kalanini dolaba koyuyorum. yarin yerim felan derken gozum dolabin alt rafindaki raki sisesine takiliyor.

raki sisesi kusmuk dolu. dun aksam olanlar gozumde canlaniyor. onumde bir tabak haydari, bi ufak raki, su unlulerin icloud daki resimlerine bakarak otuzbir ckemeye calisiyorum. bi rakidan cekiyorum, uzerine iki kagib haydari. alet kalkmiyo bile. aslinda otuzbir cekmemin amaci, hala oyle bi ozelligim oldugunu teyit etmek. vazgeciyorum ve google mapste street view e girip garip sehirlerin sokaklarina bakiyorum. gordugum seylerin hikayelerini anlamaya calisiyorum. o sirada kapi caliyor, bilmemne kandili falan fisman derken elime koca kase asure tutusturuluyor. ictigimi belli etmeden tesekkur edip pc min basina geciyorum. asureyi kagiblayip bitirmemin ardindan, asurenin ve tarcinin sarmisak ile olan tarif edemiyecegim kombinasyonunu hissedip kusmaya basliyorum. iste o sirada raki sisesini alip, icine kustuktan sonra dolaba koyuyorum. boylece butun gun genzimdeki o yanma hissinin sebebini de bulmus oldum.

daha sonra t yi aciyorum. surekli biseyleri cok onemseyen hirsli hirsli insanlar biseyler anlatiyor. hickimse de cikip neyin pesindesin demiyo. kopegin oyuncagini iki metre oteye firlatip getir diyorum. kpoek gidip oyuncagi aliyor ve minderinin uzerine koyuyor. ya benimke oynamak istemiyor, ya da oynamaya calistigimi anlamiyor. esneyip kenari yirtilmis torbadan kafasina gore istedigi kadar mama yiyor. televizyonda seda sayan bana cinlilerin yilbasindaki ejderha maketlerini animsatan hareketlerle kameraya yaklasiyor. kanali degistiriyorum, ekranin altinda dovmesi olan bir kisi abdest alabilir mi yaziyor, prof. bilmemkim onu anlatiyor. bu saatte benimle ayni kafada olan tek kisi x ydir diyorum ve a9 u aciyorum. ohh amk, beynime oksijen gidiyor. oturmus rahata bi koltuga, karsisinda bebek gibi kizlar. insallah hocam masallah hocam diyolar. anlattiklari deli sacmasi seyleri dinleyerek uykuya daliyorum.

panpa rakı şişesinin içine nası kustun?? o kapaklar bilyeli oluyor rakı bile zor akıyor

isyerinde insanlar genelde islerinin arasinda genelde facebooka bakarlar. ben yapacak biseyim olmadigi halde, ne yapacagimi bilemiyorum. buraya giriyorum ve saat uc beyler nasi vakit gecireyim gibi basliklar aciyorum. diger basliklara bakiyorum ama ferre morno cikar diye bakamiyorum. o sirada iceri ahu gibi bir kiz suzuluyor. staj yapmaya gelmis, sunu yapmak istiyormus ama boyleymis. bisuru cekici gorunmeye calismalar, bisuru cilveler. dinliyorum sadece, bana raporunu verirken gozlerinin icine bakiyorum. ilk defa, ama bakislarim gozunden girip gotunden cikiyo. sen burada guzelligini kullanip menfaat elde edecegini mi saniyosun diyorum. sok oluyor. bak kizim, bana kurnazlik yapma. burasi benim, hayir oyle demek istemedim. burasi 'ben' im, bi ise yararsan kalirsin, yaramazsan gibtirir gidersin okuluna geri, yarayan gelir dedim. aglamaya basladi, çik çik çik dedim. seninle mi ugrasicam, yuz liraya gibiyosun bunlari dedim icimden. neyse stres atmam lazim. ebay e giriyorum, bisuru reklam fesmekan arasinda arama yerini buluyorum.

@27 sakiz aromali yunan rakisiydi. oyle denk geldi.

ulan sunun aleti var midir diye aratiyorum. karsima liste cikiyo. cin honkong bilmemne uzak, oralardan cok gec geliyo. ingiltere avrupanin geri kalanindan bi gun uzun suruyo. amerika iki haftada ebenin aminda olsan getiriyor. aslinda evime paket gelmesinden hoslaniyorum. soyle, kendime ebayden bi hediye aliyorum, bazen cok gereksiz seyler olabiliyor. neyse, parasini kredi kartiyla oduyorum. o yuzden sanki ben odememisim gibi oluyor, kredi kartinin ayligini sanki su elektrik oder gibi oduyorum. yani aldigim seylerin manevi guzelligini bozmuyorum. sonra paket geliyor, aciyorum, icine mutlaka biseyler koyuyolar, kucuk bi hediye. cimrileri de kartvizit koyuyor. sanki hediye almisim gibi seviniyorum.

garip değil çok sıradan bi hayatın var, sen hiç fight club izlemedin galiba seni çekip çıkaracak bi cengaver lazım
@14 haklı

oglen oluyor saat tam oniki yine suruler halinde yemege gidiyoruz. aslinda biraksan milleti, sabah onda da ogle yemegine giderler. gibici bi ortamda ogle yemegi balo gibi, kahve almaya gitmek de dugun gibi geliyor insanlara. aslinda hicbirinin calistigi sirketi dusundugu yok. hepsi kendini dusunen egoist dallamalar, ama akilli birileri butun bu ise yaramaz yigini bir sekilde birbirine bagliyor ve onlardan bir saat yapiyor. eger bu sirket bir saat ise zemberegi de sabit beydir. surekli birilerini kovuyor, veya sovalye ilan ediyor. ama devran donuyor onu da kovuyor. departmaninda iki sene tecrubeli insan yok. kendi ayagina gibiyorsun sabit bey diyorum. benim filmimi cekip facebooka koymus diyor. eh be kardesim, koca muhendisi kovdun, git bul bakalim baska bi tane o zaman diyorum gulup geciyorum. ben giderken adama hala pilini pirtini diyor, bunu on kere soylemenin bi anlami var mi. hadi diyelim almadi, o zaman o pili dedigin ve pirti dedigin neyse, al cope at kardesim. kanun sana yirmibes gun gecince bu hakki veriyor.

kahve almaya gidiyorum, bu sefer ayni yavsaklar ben gelince lafi degistiriyorlar. bahar geldigi icin keyfim yerinde mi ne, gulumsuyorum onlara. onlar da sinifi gecmis tifillar gibi buna seviniyolar. ben gidince arkamdan kendilerini kurnaz olarak ifa eden laflar edeceklerini biliyorum. daha dogrusu bundan banane. o sirada bozdugum kiz onumu kesiyor. hocam siz beni yanlis anladiniz diyor. bak kizim diyorum cevrene, burasi bir universite degil, bir dernek degil, bir devlet kurulusu degil. burai vahsi kapitalizmin gobegi, burada yanlis anlama olmaz. yanlis anlatma olur. sansini iyi kullan diyorum ve uzaklasiyorum. yine de bu kurdugum uzun cumleyi kendince iyi bir isaret sanyip biraz rahatliyor. bu gun ne kadar iyi bi gunumdeyim.

saat alti oluyor ve arabama gidiyorum. bu sefer cami kirilmis, navigasyon calinmis, teybin oldugu konsolun her tarafi tornavidayla paramparca edilmis ama teyp yerinde. halbuki iki yanindaki kucuk centiklere ayni anda anahtari sokup cikarabiliyorsun. ise gelip giderken surekli kafami kurcalayan o konusmalar, hava durumlari yol durumllari, gozumun onune geliyor. anahtarligimdaki iki anahtardan birini cembernden cikarip teybin yanindaki centiklere bastirip teybi cikariyorum. arabanin hemen yanina birakip, teybin acilis kodunu da post it e yazip ustune yapistirip gidiyorum. bu ne rahatlik, araba pufur pufur ediyor, kafami giben ve bana su oldu bu oldu, hava soyle bilmemne diyen, sacma muzikler calan bi aygit yok. bunu ben neden daha once dusunemedim diyerek eve dogru gidiyorum.

Amk niye dünden kalan yemeği yiyon dışardan söylesene

doktorun dedigine gore gunde bes sigara icebilirim. bunun birini sabah ise gelirken, birini ogle yemeginden sonra, birini eve gelirken ve ikisini de aksam yemeginden sonra olarak tuketiyorum. neden surekli cevremde bana neyi nasil yapacagimi soyleyen insanlar var. bana soyle araba kullan diyolar, disci korkunu yen diyolar, sigara icme diyolar, kilo ver diyolar, sununla bununla ugras diyolar. ben bunlarin hicbirini yapmasam nolur acaba? daha mi kotu yasarim veya hayattan daha az mi zevk alirim. bilmiyorum ama sirf soylenileni yapmanin verdigi rahatlik ve guven bana yetiyor sanirim.

seri eksiledim huur çocuğu. daha ne istiyorsun on numara hayatın var. bir sürü insan senin gibi yaşamak adına çileler çekiyor.

eve vardigimda yine kopekle dolasmaya cikiyorum ve dunden kalan yemegi yiyorum. surekli ishalim ama hosuma gidiyor. cunku cabuk bitiyor ve temizlemek cok kolay. ayrica tuvalette gecirdigim saatler sayesinde, bir rulo tuvalet kagidini tamamen acip bir fabrika hassasliginda geri saracak hale geldim. kopek eve gelirken aldigim pastirmanin yarisini yemis, agzinin degdigi yeri kesip kalanini tabaga koyuyorum. mavi ay dizisini aciyorum youtube da. cocuklugum gozumun onune gleiyor. o zaman adi david olan bruce willsin igrenc ve rahatsiz edici dublajina ragmen keyif aliyorum. sanki birisi ona, bu dizide jim carrey taklidi yap demis gibi. acaba o zamanlar hayatini benim gordugum gibi mi goruyodu. kim bilir belki onun giib yildizim parlayabilir diye dusunmuyorum. ben o tip aptallardan degilim. sistemin icinde islevini kusursuz yerine getiren bir carkim ve anlattigim gibi birgun ben de bahcesine domates biber eken biri olucam.

@37 hakli amk

bence de