öncelikle bi' ön bilgilendirme yapayım.

yaşım:21
bilgisayar mühendisliği 3. sınıf öğrencisiyim.
ailemden herkes hayatta ve sağlıklı çok şükür

bunları söylememin sebebi yaşımı çok küçük ya da hayatında yapacak hiçbir haltı bulunmayan (normal şartlarda bir sürü var bu söylediklerime göre ama ben yok hissediyorum ayrı konu) biri olmadığımı anlayın ve bunları göz önünde bulundurarak anlatacağım şeyi değerlendirin ya da konuyla alakalı yorum yapın diyeydi

biraz önce odaya geldim, üstümdeki bluzu çıkardım. arkamdaki cam açıktı ve sırtım biraz üşüdü. sadece 10 saniyeliğine kıyafeti katlayana kadar sırtım açık kaldı. o anda aklıma şu geldi. yıllar önce olsaydı tam ben kıyafetimi katlarken annem odaya gelirdi, o 10 saniyenin tam ortasında gelir ve beni o şekilde görüp "metalci bak üşüteceksin öyle dolanma birde cam açık" falan derdi bende "ya anne ya daha yeni soyundum, şimdi katlayıp giyecektim kıyafetimi" derdim ve olay biterdi. ama o anda ben katlarken, yani günümüzde annem yoktu yanımda. bana üşüteceksin diyen biri yoktu. evet yine kendime dikkat edebilirdim. anneme gerek yok kazık kadar adam oldum ama yinede beni öyle kötü bir his ve o anki üşümem 5 üzerinde 3 derecesindeyse o anda bunu düşündüğümde, bu durumu anımsadığımda 5 üzerinden 5 in bile yeterli gelmeyeceği bir soğukluk bütün vücudumu sardı. biri o anda, tam o anda bana dokunsaydı eminim bütün vücudum o soğukluğundan dolayı un ufak bir şekilde odanın her yerine saçılır ve sanki hiç varolmamış bir hale gelebilirdim. bu kadar çok etkiledi bu anımsayışım.

şimdi söyleyin beyler, ben neden böyleyim, neden bu kadar çok küçüklüğüme, eski günlere aşığım. neden sürekli annemin babamın yanında olduğum, saat 9 da zorla yatağa yatırıldığım günleri deliler gibi özlüyorum?

neden, neden, neden..?

edit:

başlık trende girmiş.
geri döndüğümde herkese cevap vereceğim beyler.

edit2:

ikinci sayfaya geri döndüğümde cevap vereceğim beyler.
herkese teşekkür ediyorum gerçekten.
beni yalnız bırakmadınız bu yazdıklarımla. her birinizin cevapları (evet @2'de dahil) beni biraz olsun mutluluğumsu bir hisse yöneltti beyler. tekrar teşekkürler.

edit3:

herkese yanıt verdim.
beni yalnız bırakan bırakmayan herkese teşekkür ediyorum beyler.

@2
kötü bir durumdayım panpa ve bu şey sürekli oluyor bana.
eski müzikler, filmler, bazı sokaklar, eski arabalarımızı görmek ne bileyim her şey o zamanları özletiyor.

sen okumadın ama yinede bunu söylemek istedim sana.

@3.1 @4 @5 ve @6
bu hepinize verdiğim ortak bir cevap beyler ama ayrıca vermem gerekenlere daha sonra ayrı ayrı cevap yazacağım

panpa işte bende anlayamıyorum tam olarak ne olduğunu.
ama o kadar üzücü ve insanı mahveden şeyler hissediyorum ki sürekli yorgun, bitkin ve halsizim. yorgun hissediyorum kendimi, sanki ölümden önceki son nefeslerini alan 90 yaşındaki bir amcamız gibi.
artık inzivaya çekilmek istiyorum.
zamanda asılı kalmak, sonrasının olmadığı, sadece geçmişin ve o anın bulunduğu bir şekilde yaşamak istiyorum. durmadan, sürekli o anı yaşamak ve bu şekilde sonsuzluğu bulmak tek amacım.

zamanda asılı kalmak ve bu iğrençlikten kurtulmak istiyorum.

@4

panpa onlarıda özledim tabiki, hemde deli gibi özledim ama onun dışında onlarlayken bile bunu özlüyorum, geçmişi yani özlüyorum.
mesela gidiyorum memlekete, uzatıyorum bacaklarımı tam televizyon seyrederken gözüm saate takılıyor bir bakıyorum saat 9'a geliyor. o anda bütün ruhum sanki vücudumdan çekiliyor ve yine bir soğukluk hissediyorum. yıllar önce annemin yine 9'da beni yatırdığı zamanlar geliyor. ne bileyim başka mesela bilgisayarda takılmak için annemden izin istediğim günleri hatırlıyorum bir gün bilgisayarın başına geçerken ve yine aynı şey oluyor. eski bir arabamızı görüyorum mesela eskiden şahin vardı bizde baya küçüktüm o zamanlar modifiyesiz normal bir şahin görüyorum taa ilkokul yıllarımı hatırlıyorum böyle daha 2. sınıfa 3. sınıfa gittiğim mavi önlük giydiğim günleri ve yine bir garip oluyor içim.

@5
panpa ben annemide özledim ancak sadece ilgi gösteren birini istiyorsun demek yanlış olur yani ben o zamanları istiyorum. o yılları o günleri arıyorum. sonsuza kadar o zamanlarda kalmak ve yaşamak istiyorum.

@7
aynen panpa. mesela bazen kıraç'ın kayıp şehir diye bir şarkısı vardı o zamanlar daha polifonik telefonlar yeni çıkıyordu ve annemin vardı bir tane öyle telefonu. ona mesaj falan atıp indirmiştik onu hatırlıyorum o şarkıyı duyunca ve hemen yine o zamanlara dönüyor gidiyor aklım. ne bileyim, ilkokulda gittiğim dersanenin olduğu sokaktan geçerken yazın güneş tam tepemde olsa bile üşüme geliyor bana, ürperiyorum...

@9
aynen öyle panpa.

bende çok şeyi arıyorum hatta seninkine benzer anılarımda var yanımda kuzenlerim olmasada ama bulamıyorum.
bulamadıkça da ürperiyorum, içim kararıyor...

@11

zaten elimden geleni yapıyorum panpa ama işte her yerde bir yolunu buluyor gibtimin beyni bir şekilde kötüleşiyorum.
mutsuz hissetmemeye çalışıyorum ama pek başarılı olduğum söylenemez yinede çabalamayı bırakmıyorum.

başlık trende girmiş.
geri döndüğümde herkese cevap vereceğim beyler.

2. sayfaya geri döndüğümde cevap vereceğim, herkese teşekkürler beyler.

herkese yanıt verdim.
beni yalnız bırakan bırakmayan herkese teşekkür ediyorum beyler.