sikerler öyle işi dedim ben de amk

"patron bu cocugun sadece basit bir torbacılık degil, işin tüm ticari boyutunu yönetmesini istiyordu. bu yüzden malların alımında bikac kere olayı ögrenmek için bunu da yanına aldı. ilerleyen günlerde satıcıların bu cocugu alıcı olarak tanımaları için, kendi gitmedi, bu çocukla adamlarını görevlendirdi, onlar alımı yaptılar. ilk seferinde başarılı geçti ancak ikinci kez malları alırken, satıcı bunu çocuk görmüş, ters konusmus. bu da sinirlenince çekmiş vurmuş adamı. dagıtmışlar velhasıl orayı. iş öyle olunca, o satıcının patronu atarlanmış haliyle ama bizim patronla arkadas sayılırlar. patron girdi araya sakinlestirdi karsıyı. onlar da zarar etmek istemedikleri için seslerini çıkarmadılar ve anlasma sürdü. ama patron yigeninin suikast riski içinde oldugunu biliyordu. yurtdısına gönderdi yigenini. zaten sima olarak onu tanıyan adamların hepsi ölmüştü. ve büyük süprizi açıklayayım, yegeninin ismi okan'dı"

beynimde şimşekler çaktı bi anda. demekki sahte isim olayı tamamen düzmeceydi. sadece olayı benim üstüme yıkmak için kurulmuş bir tezgahtı. tetigi ben çekmişim gibi duyması gereken yerlere gizli haberler uçurulmuştu, suikasta kurban gidicektim, intikam alınmış olacaktı ve yegeni güven icinde yurtdışında olayın unutulmasını bekleyecekti.

demekki beni o taktan halimden cekip cıkarmasının nedeni de buydu. beni kimsesiz görmüstü, kolay harcanabilecek biriydim. kız arkadasıma yolladıgım notun da hiçbir hükmü yoktu çünkü olayın arkasında metin yoktu

beni takip eden adam satıcının adamıydı, metinin degil. barda gelip "okan sen misin?" diye sorduktan sonra "evet" diye cevap vermem üzerine beni iyice süzdükten sonra kayıplara karısan adam satıcının adamıydı. ben sadece yemdim.

ne diyecegimi bilemiyordum. ne yapacagımı bilmiyordum. o an nasıl bi takun içinde oldugumu idrak edebilmiştim ancak.

evet beyler devam edicem, merakınızı gidermek için gece gece bu kadar yazdım, tüm uplayan süküleyen çüküleyen yorumlayan elestiren arkadaslara tesekkürler. yarın görüşmek üzere.

not: eli degen uplayıversin başlıgı. gibinize saglık.

bütün taşlar cuk diye yerine oturmuştu. hay bahtımı gibeyim, hay şansımı gibeyim. "son bir soru" dedim bekire, "ben ortalıktan kaybolunca kulupte nasıl karsılandı bu olay?"

"önce tezgahı haber alıp kactıgını düsündüler ama arastırmaları hep bos cıktı, sonra metin öttü. galiba sen buna bikac hafta önce çıkmak istiyorum huzursuzum gibi bi laf etmissin. ona bagladılar durumu. seni de bulamayınca gibtirettiler. zaten iş onlardan çıktı artık"

tesekkur ettim, tokalastık, gitti. bu bine cok sey borcluyum. simdi bu durumda, satıcı benim peşimde ama kuluptekiler de bana düsman. hala bilmedigim birseyler var gibi hissediyorum. ne yapacagımı dusunmeye basladım etraflıca.

öncelikle bu "satıcı" denen adamın kim oldugunu bulmam lazım. bana kurulan tezgah bir nevi ona kurulmus da sayılır. ama benim konumumdaki birinin söylediklerine kimse inanmaz. satıcı dedikleri bu adama yaklasıp olayı izah etmeye çalışsam büyük ihtimalle defterimi dürerler. kaçıp kaybolmak da bi seçenek bekirin dedigi gibi. ama sürekli paranoyaklaşlarak, korkarak yaşayabilir miydim bilmiyorum.

kaldıgım motele döndüm. pılımı pırtımı topladım. elimin degdigi heryeri sildim. niye sildiysem dıbına koyum, sanki fbi pesimde anasını gibiyim. kafam o kadar dalgın ki ne yaptıgımı bilmiyorum.

ne yapacagım hakkında bi fikrim yok ama gözümü kararttım artık, tak yoluna gitmeye niyetli degilim, ya da en azından gidersem zütürebildigim kadarını da yanımda zütürcem. ama insan yasayınca anlıyor ki filmlerdeki gibi degil, girip mekana elde silahla vura vura ilerlenmiyor, tek bi kişi peşinde oldugunda bile adrenalin tavan yapıyor, beldeki silahı cıkartacak cesaret bile kalmıyor.

gittim arabamı otoparktan aldım. kulubun cevresinde gözetleme yapmaya baslıcam artık. zaten beni arayan metin degil, orda olmamı beklemiyorlardır, bütün binlerin adresini ögrenecegim sonra hepsinin zütünden kan alcam tek tek. paralar da suyunu çekmek üzere, bakalım nasıl sıyrılacam bu işin içinden.

temizlikçiler gidiyor, güvenlik görevlileri, bekir, metin, o akşam çalacak grubun elemanları sırayla geliyor. kulup gece boyu açık. sonra önce müşteriler sonra personel kulubu terk ediyor. aylardır gördüğüm senaryonun aynısı tekrarlandı. metin denen binin çıkmasını bekliyorum, hedefimde o var.

metin çıktı, garaja girdi, arabasına binip yola çıktı. ben de takip etmeye başladım. baya bi yol gidip, büyükçe bir evin önünde durdu. burda oturduguna eminim. zengin huur cocugu. ama ben zütünden kan alcam onun.

uyuyordur bu saatlerde. aslında benim de uyumam lazım kafam gibiliyor resmen. gözlerim kapanıyor ama uyumamalıyım, burda bekleyip bu metin binini takibe devam etmem lazım. gün ağardı, süzülen bir ışık demeti direk yüzüme vurup deli gibi uykumu getiriyor. radyoyu açtım, uyku kaçırsın diye ama nafile. bu sabahları yapılan radyo progranmlarındaki gibimsonik dj lerin sesi daha çok uykumu getirdi, kendimi istemsiz bir sekilde uykuya teslim ettim.

sol yanagımda bir sogukluk hissederek uyandım, soguk bir demir parcası sol yanagımdan itiyordu yüzümü. gözümü açtıgımda beni takip eden adamın yan koltukta yanagıma silah dayamış oldugunu gördüm.

anlayabilmem zaman almıstı, sonra yavas yavas nerde oldugumu neden geldigimi hatırladım. adam konusmadan bana bakıyordu, birbirimizin gözünün içine bakar vaziyetteydik. sol eliyle silahı dayamısken, sağ eliyle "ver" işareti yaptı. ben de kendi silahımı kılıfıyla beraber önüne bıraktım. hicbirsey söylemiyordu.

öyle bir duyguydu ki. ben, senelerce en ufak olaya karışmamış, bir kere bile agır hastalık veya olay gecirmemiş biri. ölümün sogukluguyla aramda sadece 1 santimetre var. yaşayacagıma veya ölecegime, gözünün içine baktıgım adam karar vericek. üstelik çok basit bir hareketle. çekirdek çitler gibi. 21 sene yaşanmış bir hayat, emek birikim bir adamın bir parmak hareketiyle tarihe gömülebilir.

o saniyeler içinde dünyalarca düşünce geçti aklımdan. yalvarmayı düsündüm, hamle yapmayı düşündüm, kayıtsız sartsız kabullenmeyi düşündüm. ölümü düşündüm, zeynep i düşündüm. kendimi 3. sayfa haberlerinde düşündüm. ana haber bülteninde vegibalıgımın yayınlandıgını düşündüm

adamın ister istemez saygı uyandıran bir yanı var, yüz hatlarında sert bir ciddilik var. "sür" dedi sadece. kayıtsızca kabullenmiş durumdayım. arabayı çalıştırdım sürmeye başladım. tek kelimelik komutlar veriyor. "sağa" veya "sola" veya "ilerden dön" gibi.

nereye gidiyoruz hiçbir fikrim yok, neden beni öldürmedi hiçbir fikrim yok, bana ne yapacak hiçbir fikrim yok.

depo gibi biryere kadar sürdüm. 2 tane adam karşıladı bizi. kafama poşet geçirip ellerimi bağladılar. sandaleyey oturtup ayaklarımı ve gövdemi kalın iplerle sandalyeye bagladılar. hiç ses yok. benim birşey sormaya zütüm yemiyor zaten, o binler de birşey anlatmıyor.

uzun bir bekleyişin ardından deponun kapısı açıldı, ayak seslerinden içeri 2 veya 3 adamın girdigini anladım. tok bir ses "bu mu?" diye sordu.

kafamdaki siyah şeyi çıkardılar. etrafı görmeye başladım. tahminimdeki gibi depoydu burası. ne deposu oldugunu anlayamadım. içeride ise 6 adam vardı ben hariç. beni buraya getiren adam, karşılayan 2 adam ve sonradan gelen 3 adam. digerlerine göre daha yapılı ve şişman olanın daha sözü geçen biri oldugunu anlamıştım.

"okan sen misin?" diye sordu. "hayır" dedim. "adamım sordugundai evet ben okanım diye cevap vermiştin" dedi. "okan sahte ismimdi benim alakam bile yok oyuna getirildim" falan filan acıklamaya calısıyorum ama bosa kürek cektigimi hissettiriyorlar gayet net şekilde.

sisman herif yanındakine döndü, "işinize dönebilirsiniz siz" dedi. 4'ü ortamı terketti, sisko bide yanındaki bin kaldılar. tekrar bana dönüp "sence ben aptal gibi mi gözüküyorum" dedi. "hayır" falan gibisinden yarım yamalak birsey geveledim.

"gevelemei dobra dobra söyle içindekini, zaten durumun belli. şimdi söyle bana sence ben aptal mıyım?" dedi. "hayır ben sadece size gercekleri anlatmaya çalışıyorum" demeye kalmadan agzımın ortasına yumrugu patlattı.

"ulan huur cocugu sana basit bi soru soruyoruz şurda" dedi. ağzım yüzüm kan içindeydi, ağzıma dolan kanları tükürüyordum. "benim yıllarım buralarda geçti çocuk, süründügüm de oldu ama üzerimdeki takları temizlemeyi bildim."

"bu dakikadan sonra kim araya girerse girsin ben intikamımı alırım. süründüğüm günler geride kaldı. kimseden emir almam, kimseye eyvallah etmem. o patronun olacak huur çocugu daha öğrenemedi bunu, ama ona bunu öğreticem" dedi.

konuşmaya devam ediyordu.

"hepsi beni aptal yerine koyuyor. sen bile. cürmüne bakmadan. sen kimsin ben kimim düşündün mü hiç? senin kadar bilgim aklım var çocuk. daha tezgahlandı falan birşeyler geveliyorsun ağzında. ben bilmiyor muyum sanıyorsun yarram kurulan tezgahı? ben bilmiyor muyum senin okan olmadıgını? ben bilmiyor muyum okan denen binin nerede oldugunu? o senin patronun olacak huur cocugu giderken biz dönüyorduk çocuk" dedi.

içimden uzun bir "hasgibtiiiir" çektim. adamın haberi vardı olan bitenden. "peki" dedim "neden beni bulmak için bu kadar uğraştınız?" ağlar gibi. "çünkü o huur cocuguna tezgah nasıl kurulurmuş göstericem" dedi.

"ve sen, ölmemek istiyorsan ne dersem yapıcaksın, yoksa hayatın iki dudagım arasında" dedi. kesin öldüm gözüyle bakarken yeni bir umut ışığı doğmuştu. yavaş yavaş büyük fotografı görmeye başlıyordum. işin içinde iş, tezgahın içinde tezgahlar planlanmıştı.

"tezgahı nasıl ögrendin" diye sordum. korkum geçti, dilim açıldı. çünkü idrak ettim ki bu adamın bana ihtiyacı var. yoksa su anda yasıyor olmazdım. anladıgım kadarıyla kafasında bir şablon vardı ve onu uygulayacaktı.

"sana silah almadan yardım eden güvenlikci eleman benim için çalışıyor" diyince birşeyler daha mantıklı gelmeye başladı. sanki bu işlere ilk bulaştığımda önümde bir puzzle vardı ve ben şu an son parçalarını birleştiriyor gibiydim. demek ki beni takip eden adamla güvenlikçi eleman birbirini tanıyordu, demek o yüzden beni takip ederken güvenlikcini yanına kostugunda haber almıs gibi takibi kesmisti. biliyordu cunku ne olup bittigini.

"senin için ne yapmamı istiyorsun?"

"o bini kendi kusmugunda bogucam ama bu boyle mekan basmalarla suikastla falan olacak iş değil. tek yolu işi olabildigince akıllı halletmek. şimdi benden ne talimat alırsan yapacaksın. ve ilk talimatımı veriyorum. şu telefonu al cebine koy, ve kulube geri dön."