Arayan Onurdu. Onurda benim can ciğer arkadaşımdı.
Zaten Nihal ve Onurdan başka sağlam dostum yoktu.
Telefonu açtım direk bana gel dedim.
• içecek bir şeyler alayım mı dedi.
• al al dedim kapattık telefonu. Onur gelene kadar biralar bitmişti.
Ortalama bi 20 dakika sonra Şahin abinin oradan aldığı 70lik rakı ile geldi.
içerideki boş şişeleri görünce biraz bozulur gibi oldu. Bir iki laf çaktı bana
• bizsiz falan içiyorsun dedi.
• bildiğin gibi değil durumlar kardeşim dedim.
Onura başımdan geçenleri anlattım
Her şeye şaşırdı hagibtir ifadesi yüzünden hiç düşmedi.
Esmanın yaptıkları onura yapılsaydı o cafede ki masaya ikisini de gömerdi.
Onur sessiz sakindi ama haksızlığa gelirse yakardı ortalığı.
Onur ile birçok şeyi ayni anda tattık ayni anda ilk dayağımızı yedik.
ilk içkimizi de sigaramızı da beraber içtik.
Anlattığım her şeye Eyw dedi ama Nihalin yeni erkek arkadaş adayı biraz canını sıktı.
• Abi onlar sana bulaşma dan biz indirelim dedi.
• Yok, lan gibtir et bir şey yapamazlar dedim.
Neye, Neyime güvenerek söylediysem amk.
Anam gibi bu pic te tembihledi beni yok kendine dikkat et falan diye.
Konu döndü dolandı yine Esmaya geldi amk.

Bu düşüncelerim sayesinde özge ile tekrar denemeye başladım.
Hayat dediğimiz şey nedir beyler?
istediği zaman size istediğini verir istemediği zaman ben oynamıyorum der aynı bir çocuk gibi,
Bir den bire size sırtını döner.
Tek başınıza yarak gibi kalırsınız ortada.
Tam her şeyden vazgeçmiş iken.
"Hadi gel bir daha oynayalım" der. Ufak bir de Gülümser.
Aslında ölüm ve doğumun arasında ki bu ince çizginin
seni, beni, bizi, sizi Kandıra'nın adını hayat koymuşlar.
Korkup kaçtığın ne varsa günün birinde seni tekrar yüzleştiriyordu.
Ve yine hadi bir daha dene diyordu.
Benimde kaçtığım şey aşktı.
Ve şimdi Hayat hadi bir daha dene, gel bir daha oynayalım diyor.
Hayatım özgenin girişi ile renklenmişti.
O benim galiba cankurtaran, bir can simidiydi.
Üzerimden ölüm geçmesine rağmen bana hayat aşılıyordu.
Bileklerimi kestiğimde oluk oluk akan kan gibi ruhum da ölüme doğru akıp gitmişti.
Özgenin sayesinde Yeni umutlu günlere uyanmaya başlamıştım.
Günlerden pazardı. Özge ye mesaj attım
"beklenen gün bugün bana gelir misin?"dedim.

“Evet, isteğim var Esmayı getir” bana dercesine baktım.
Daha sonra gözümden yaş aktı iki damla.
Garson ne düşündü bilmiyorum o an.
Garsonda gitti.
Ayağa kalkmak istiyordum ama adım atacak peşinden koşacak gücü bulamıyordum kendimde.
Yavaş yavaş kendime gelmeye başladım.
Kalbim atmak istemiyordu sanki o kadar çok yavaşlamıştı ki.
Ve o kadar büyük bir acı konmuştu ki üzerine.
Sanki bir fil gelip oturmuştu.
Çıktım cafeden hesabı ödeyip.
Nereye gideceğimi bilmiyordum.
Cafeye yakındı her zaman ki buluştuğumuz park.
Ayaklarım beni oraya zütürdü.
Hemen hemen her zamanki oturduğumuz yere oturdum.
Düşünmek istiyordum.
Noldu ne değişti kim hata yaptı önce suçu kendimde aradım ama bulamadım.
O perişan halim ile şahin abinin orada buldum kendimi.
Şahin abi “Neyin var” diye hiç sormadı.
Direk rakıyı aldığım ile eve gidip içmem bir oldu.
Ağladım amk hıçkıra hıçkıra ağladım. Gözyaşlarım akmayana kadar ağladım.
Hayatımın hiç bitmeyen ama beni tek seferde defalarca öldürüp öldürüp dirilten gecesiydi.

Koskocaman bir takun içine saplandım.
işten kovdular, bir bataklığa saplandım.
Debelendikçe batıyordum.
Yaşlı gözlerimle bekledim onu. Geri dönmesini bekledim
ama gelen yoktu hep giden vardı.
Neden? Bu sözü bir insan kaç defa sorar amk kendine.
Ne acıydı karşındaki insan sana bir Neden bile söylemeden çekip gitmesi.
Acıyorum şu an kendime Esmanın annesinin acıdığı gibi o günleri ne zaman düşünsem.
Herkesin yerine kırılmıştım.
Herkesin yerine küsmüştüm hayata.
Sonra beni yine ayağa kaldırmak için Nihal geldi.
Uğraştı benimle derdimi dinledi ortak oldu acıma.
Ömrümü adamıştım ben Esmaya.
O gidince ömrümde gitmişti onunla.
Beni hayatta tutanında ölüme zütüren kişinin de aynı kişi olması ne yaraktan bir denklemdi.
Ayrılık insanın eceli gelmeden öldürmeye yetiyordu.
Kalbimin içinde bir çocuk vardı sanki kalbime canı sıkıldıkça bıçak sokup duruyordu.
Ekgib kalan bir cümle gibi bırakmıştı beni o Pazar günü esma.
Apansız çekip gitmek hangi kitapta yazıyordu beyler.

Esmadan bir gün olsun bu şekil bir kutlama görmemiştim amk.
Bunu söylemeden geçemiyecem.
Esmanın gözlerinde Güneş gibi parlaklığı ben yaratırdım ama
Özge öyle değildi beyler.
Bakmam yetiyordu gözlerine.
O gün Özge ile beraber bizde kaldık.
Bana sıkı sıkı sarıldı.
ciks bakımından hiçbir şey yaşamadık.
Aklıma bile gelmedi yani.
Ben o gün fark ettim Özge bana aşık olmuştu.
Ama bana üzülüyordu.
Bir an önce bu yaradan kurtulmamı istiyordu.
Artık hayata Mutlu yarınlara günaydın dememi istiyordu.
Zamanla Özgenin istediği gibi olmaya başlamıştı.
Kolay mı oluyordu hayır.
Bazen Özgenin sevgisinin altında eziliyordum.
Benim Esmaya yaptıklarımı o bana yapıyordu.
Kendimi Esma gibi gördüm.
Özgeyi ise Ben gibi gördüm.
Esmaya verdiğim değeri daha iyi anlıyordum.
Değmiyormuş ama vermiştim bir kere.
Esma bana ağlamayı öğretmişti.
Özge ise unuttuğum gülmeyi öğretiyordu bana.

Yelizin babası o ara dışarı çıktı.
Bende peşinden dışarı çıktım.
“Kaza nasıl olmuş abi” dedim.
Onun bana anlattığı gibi bende size anlatıyorum beyler.
huur çocuğunun birisi sağına soluna bakmadan, kavşaktan özgenin olduğu taraftan özgelerin arabasına çarmış.
Babası da o an dalgınlığına gelmiş son anda fark etse de kurtaramamış.
ister istemez direksiyon hâkimiyetini kaybetmiş, araç 2 takla falan atmış.
Araba tuzla buz olmuş diye bilirim beyler.
Babası ufak tefek sıyrıklar ile çıkmış kazadan.
Kafasında ve kollarında çizik kanama falan vardı.
Aslında ayağa kalkmaması lazımdı ama ona da hak verelim ki.
içeride kızı ve hayat arkadaşı ölüm ile cebelleşiyordu.
Kaza anında Özge baygınmış, Annesi de baygınmış.
Babası şoka girmiş.
Çevreden yardıma gelenler babasını bir şekilde çıkarmışlar annesini de çıkarmışlar.
Özge araba da sıkışmış, Özgeyi çıkarmaya çalışmışlar vatandaşlar ama daha kötü bir şey olur diye itfaiye ve ambulansın gelmesini beklemişler.
Babası Kızım Özge yaşıyor mu demiş.
Zorda olsa.

Annesi ameliyattan çıkmıştı.
Doktor operasyonun başarılı geçtiğini söyledi.
Korkulacak kadar, kötü değilmiş durumu.
Ama siz yine de dualarınızı esirgemeyin dedi.
Özge nasıl dedim.
Hala operasyon devam ediyor.
Şuan için hayati tehlikesi yoktu ama kesin bir şey de söylemiyordu.
Özge ölürse ne yapardım lan beyler.
Bunu yanıma gelen Yelize de söyledim.
Yeliz “Mert, hiç düşünme bunları. Sadece dua et. Allaha sığınmaktan başka çaremiz yok” dedi.
Haklıydı ama ben artık kendimde değildim.
Zaman geçiyordu ama hala özgeden bir haber yoktu.
Hastane de dört dönmeye başladım.
Yerimde duramıyordum.
Koridorda volta atıp duruyordum.
Şükürler olsun ki Özge hayati tehlikeyi atlatmıştı.
Ama hala yoğun bakımda bekletiyorlardı.
Doktor yakınlarına bilgi vermek için sordu “Yakınları kim” diye
Başına toplandık hem annesi hakkında hem de Özge hakkında bilgi verecekti.
Annesinin durumunun iyi olduğunu söyledi.
Korkulacak bir sıkıntının şuan için gözükmediğini söyledi.
Sıra özgeye gelmişti.

Ortalama 20 dakika sonra cevap geldi.
Belki hemen yazıp zütümü kaldırmak istemedi belki yeni gördü bilmiyorum.
Gelen cevap şuydu beyler.
"Merhaba mert...
Asıl ben teşekkür ederim.
Başka bir aksamımız olmayacağına rağmen.
Anlaşılan zor şeyler yaşadın zamana ihtiyacın var saygım var.
Bu bir reddedilme değil çünkü kız Tribi atacak da değilim.
Peki Mert sana şunları söylemek istiyorum.
insan kendine de küserse bu hayat nasıl yaşanır?
Sende başkasının açtığı yara yüzünden neden gönlüne sırt çeviriyorsun.
Hayat seni kendin ile buluşturmak istiyor ama sen ona sırt çeviriyorsun belki bilerek belki bilmeyerek. Sen sadece kendin ile dertleşiyorsun neden yanına derdini paylaşacak birisini istemiyorsun.
Tamam, belki senden başkası anlamaz akan damlaların sancısını ama bunu benim için değil kendin için yap Mert.
Umarım daha iyi bir yarına uyanman dileği ile
iyi geceler." Diye bitirmişti sözlerini.
illaki cevap yazmak lazımdı.
Cevap bölümüne girdim. Başladım yazmaya...

Arkasına bakmadan gitti beyler.
Gitti dıbına koduğumun kızı başka bir şey söylemeden gitti.
Dilim tutuldu.
O an beyin amcıklaması geçirdim.
Heykel gibi kaldım.
Arkasından koşup da “Dur gitme”diyemedim.
Gözlerim bile donmuştu sanki o an.
Kapıdan çıkana dek arkasından baktım sadece.
Kapıdan çıktı gitti ama ben hala kapıya bakıyordum.
Sanki gelecekmiş gibi.
Hiçbir şey düşünmüyordum. Daha doğrusu düşünemiyordum.
Şuan sizi o anki hissettiklerimi kesinlikle tarif edemem.
Şuan bile gidişini anlatacak bir söz bir kelime bulamıyorum.
Bir karşılığı yok şuan bile o gidişini açıklayacak benim için.
Benim kalbimde aklımda gönlümde ayrılık yoktu.
Karaya vurmuş bir balık gibi kala kaldım.
Ölmek ile yaşamak arasında o an.
Hatırlamıyorum kaç dakika daha baktım o kapıdan belki gelir diye.
Garsonun “Başka siparişiniz var mı? Efendim” Sözüyle kendime geldim.
Garsonun gözlerine baktım gözlerim dolmuş bir şekilde.
Medet umdum o an o garsondan.

Onur gittikten sonra yatağıma uzandım.
Uykunun huzurlu kollarına teslim etmek istiyordum kendimi.
Ruhum yorulmuştu artık.
Dinlenmesi lazımdı.
Ama gel gör ki uyuyamıyordum.
Yatağın içine oturdum sırtımı duvara yasladım.
Dağınık olan eşyalarıma baktım.
Odanın içini tak zütürüyordu.
Her şey yerinden çok uzaktı.
Aldırış etmedim o incinlığa
Bir müddet sonra olduğum yere sızmış kalmışım.
işsiz olduğum için sabah erken kalkmak gibi bir sorunumun olmadığı için akşamüzeri uyandım.
Günler bu şekilde geçiyordu.
Akşama kadar uyuyordum belki de sabaha kadar evde pinekliyordum.
Bazen Bizimkiler dışarı çıkartıyorlardı.
Ya Nihal ya da onur yalnız bırakmıyordu beni.
Esmayı hatırlamamam için ellerinden geleni yapıyorlardı.

Günler bu şekilde geçiyordu beyler o zamanlar.
Ortalama 5-6 ay kadar özge onur ben aynı cafe de buluştuk.
Bazen demek yanlış olur çoğu zaman, özge ile ben baş başa buluştuk.
Benim mutluluğumu gören bizimkilerin ise sevinçleri her hallerinden belli idi.
Artık aralarına döndüğümü var sayıyorlardı.
Ayrıca Özge o günden sonra ne zaman anlatacaksın diye hiç sormadı taki ben söyleyene kadar.
Özge ye yine mesaj attım bu konu ile alakalı aylar sonra.
"Belki bir gün dediğim gün geldi galiba özge" diye.
Gelen cevap ise.
"Sabırsızlıkla bekliyorum o günü" diye geldi.
Özge ile galiba olacaktı beyler.
Aşk yoktu ama bir hoşlantı var gibiydi.
Aşk olamazdı zaten, Esmayı bir anda silip atmak kolay değildi.
Uğruna hayatımdan vazgeçtiğim kişide bu kadar kolay kurtulamayacaktım.
Ben istiyordum ki yarınımda olacak kişi tüm geçmişi mi bilsin,
bilsin ki bir daha beni aynı yerden yaralamasın.
intihardan sonra hayatımı tekrardan sorgulamaya başladım.
Evet, ben bir tak yemiştim beyler.
Allahın verdiği canın kıymetini bilmeden kendimi öldürmek istemiştim.
Bunun da Allah katın da elbet bir günahı vardı.
Bu günahın azabı ise bana keder yüklüyordu.
iyi olan kısmı ise uzun bir zaman geçtikten sonra anladım.
Artık benim için ne değerli ne kıymetli ne kıymetsiz olduğunu daha iyi anlamaya başladım.

Onun yanından hiç ayrılmadım.
Onu bir an olsun yalnız bırakmadım.
işte olduğum zamanlar bile, telefon ile arayıp halini hatırını sordum.
Esma çökmüştü.
Kolay olmayacaktı ayağa kalkması.
Kolay değildi beyler ismail amcayı bende tanırdım Muhabbetimiz de vardı.
Çok iyi bir insandı ama karaciğerlerinde sorun vardı.
Uzun zaman tedavi gördü.
Karaciğerindeki kılcal damarlar patlama yapıyordu ve iç kanama gibi bir şey geçiriyordu.
Ve yine bir gün kötülenmişti ve evde tek olduğu sırada yakaladı bu kanama.
Yani iç kanamadan ölmüştü diyebilirim sizin anlamanız için.
Günler Esma için kötü geçiyordu bu zor zamanında yanında olarak tekrar onu ayağa kaldırmak için uğraşıyordum.
Zamanla her şey yoluna girmeye başlamıştı.
Ortalama beşinci senemizdi her şey güzel gidiyordu.
Tekrardan evlilik hayalleri kurulmaya başladı.
Düğünümüzü şöyle yapalım.
Ben gelinliğimi böyle istiyorum.
Açık alanda olsun düğünümüz gibi şeyler konuşuyorduk
ister istemez babasından dolayı içinde burukluk vardı ama ne benim ne de onun elinden bir şey gelmezdi.
Bu süren 6 senelik aşkın sonuna da anlatacaklarımın sonuna da geliyoruz beyler.

Bir ara gideyim memlekete dedim annemin babamın yanına.
Sonra vazgeçtim gidemedim amk.
Bu acıya Nihal ortak olmuştu ama bir başkasını hele ki ailemi kesinlikle ortak yapmamam lazımdı.
Sonra Esmanın sevgilisinin olduğunu öğrendim .
Bir kez konuşmak istiyordum onunla.
Sadece sebep istiyordum.
Beni bırakıp ona gitmesi için bir sebep.Çok şey istemiyordum.
6 sene amk dile kolay ben 6 senemi aramıyordum.
Ben sadece neye yetmedim onu ögrenmek istiyordum.
Telefonu elime aldım buna son bir mesaj attım.
“Sensizken o kadar boş ki içim. Ne zaman adını ansam içimi yakıyor.
Bu acıyı hak edecek ne yaptım bilmiyorum.
Yaşıyorum bu yaşamak ise ama artık azala azala yavaş yavaş öle öle yaşıyorum.
Günler benim gibi geliyor tıpkı senin gibi gidiyor.
Gel desem gelmezsin değil mi?
Günler sen yokken ne kadar da birbirine benziyor hep acı saklı içinde.
Ben her şeye rağmen. Her şeyi unutup.
Seni tekrar sevebilecegim sana tekrar aşık olabileceğim bir yarın istiyorum.
Gel dersem gelir misin Esma ?
Gelmeyeceksen de beni neden öldürmeden gidiyorsun Esma.
Neden işini yarım bırakıyorsun” dedim gönderdim.
Ardından 5 dakika sonra beni tanımadığım bir numara aradı.

Esmadan alışkanlık kalmıştı galiba, Özgeden önce gelmiştim cafeye.
15 dakika kadar sonrada Özge geldi.
Biraz muhabbet ettik.
Daha sonra konuya geldim ben.
“Özge sana Söyleceklerim ne kadar doğru yada ne kadar yanlış senin için bilemiyorum.
Bu bundan sonra ki arkadaşlığımızın seviyesini belirleyecek.
Ben sana kendimi tanıttım.
Yaralarımı sar demiyorum sana çünkü bunu diyecek hakkı bulamıyorum kendimde.
Benim yaralarım kabuk bağladı.
Bu yaralarımı birde sen kanatmazsan, Seninle geleceğimi kurmak istiyorum.
Geleceğime senin gibi bir hediye vermek istiyorum.
Geleceğimizi birleştirmek istiyorum.
Şuan seninle sevgili ileride bir birini seven bir eş olmak istiyorum sana. dedim.
Özge bu sözleri benden beklemediği için bir şey diyemedi.
Gözlerinde mutluluk vardı.
Ya gönlü ne diyordu bu işe.
Ortama bir anda sessizlik hâkim oldu.
Hemen cevaplamasını beklemiyordum zaten.

Kapıyı özge açtı.
"Hoşgeldin canım"dedi.
"Hosbulduk " dedim.
Sanki evlenmişiz, eşim olarak kapıyı açtığını düşündüm bir an.
Mutlu oldum.
Özge ile bilinmeyen bir yola çıkmıştık ama biraz sonra yasayacaklarımı bilmeden girmiştim artık o eve.
Direk salona geçtim.
Ben önde özge arkada beni gören annesi ve babası ayağa kalktı.
Annesi "hosgeldin " dedi.
Babası "gel bakalım deli kanlı demek kızımın kalbini çalan hırsız sensin" dedi.
Ne diyeceğimi bilemedim amk.
Direk babasının eli ile işaret ettiği tekli koltuğa oturdum.
Babası Şakacı bir insana benziyordu ama görünüşü hiç öyle değildi adamı gibecekmiş gibi duruyordu.
Belkide bana öyle geliyordu o zamanlar.
"Eee anlat bakalım deli kanlı nesin necisin annen baban kim nerelisin" dedi.
"Annesi nazım dur çocuk daha yeni geldi hadi yemeğe" dedi.
Yemek masasına geçtik.
Masaya tok oturdum aç kalktım.
Çok da yememe rağmen hiç bir şey hisetmedim hala açtım.
Babası ile muhabbeti futboldan tutun siyasetten tutun türkiyenin sorunlarına kadar konuştuk.
Her zaman o haklı çıktı tabiki.
Sıkıyorsa aksini iddia et.
Şahsen benim gotum yemedi.
Özge ile annesi kahve yaparken o beklediğim soruyu sordu.

Şahin abinin yanına gittim bi rakı aldım saat 15:00 gibi içmeye başladım.
Belki Ayık kafa ile aklıma gelmeyen sarhoş kafa ile gelirdi.
Saat ilerliyor ama benim elimden hiç bir şey gelmiyordu.
Saatler ne çabuk geçiyordu. Saate baka baka bitirdim rakıyı. En son fikir kafama yatmıştı.
Onu öldürmeyecektim Kıyamazdım ama kendime hiç acımadan kıya bilirdim.
elimdeki rakı şişesini duvara vurmak için kalktım ayağa ama önce bir kağıt bir kalem aldım.
"Sen mutluluk gözyaşı dökerken ben oluk oluk kanıyorum.
Gidişin bu hayattan gidişimi kısalttı.
Ben mutlu olmadım sende olma "yazdım.
Onu masanın üzerine bıraktım. Rakı şişesini parçaladım sol bileğimi kestim acısına dayanamadım sağ bileğimi tam kestim diyemem.
Alkolün de etkisi ile yere yıkılmam pek uzun sürmedi.
Sonra sızlamaya başladı bileklerim, yanmaya başladı acısına dayanamadım. Bir müddet sonra içimdeki kanının boşaldığını hissettim. .
Sonra gözlerim kapanmaya başladı o ara nihalin sesini duydum daha sonra birşey hissetmemeye başladım.
Bunları Bileğimdeki yaraya bakarak, gözyaşlarım istemsizce akarak anlattım.
Kafamı kaldırdım Onura baktım.
Bir şey diyecek oldum ki.

Aradan 5 ay kadar geçmişti galiba.
Bu 5 ay içinde önemli bir şey olmadığı için es geçiyorum beyler.
Bu arada Nihalin Yeni erkek arkadaş adayına Nihal gibtiri çekmiş.
Onur olanları Nihale anlatmış.
Nihal de gerekeni yapmış
Bir gün evde boş boş otururken
Onur aradı beni.
• Kardeşim akşam işin yoksa seni almaya geleceğim dedi.
• Hayırdır nereye gideceğiz dedim.
Telefonu yüzüme kapattı bin.
Akşam saat 20.30 gibi geldi.
Yanında kız arkadaşı Yeliz de vardı.
Merhaba diyerek oturdum arabanın arka koltuğuna.
Ben gelince biraz toparlandılar.
• Nereye gidiyoruz dedim.
• Gidince görürsün dedi. Onur

“Benim hayatımda ne hiç bir şey ekgib nede her şey tam.
Bu şekilde gitmeyecek biliyorum özge.
Ama artık söyleyemediklerimde saklı bazı şeyler.
Aşk, insanın kendisini başkasıyla yakmakmış.
Ve bende kendimi yaktım gözde.
Yanmadan önce her şeye vardı cesaretim.
O, el olup gitmeseydi.
Benim üzerimden ölüm geçmeseydi.
Dedim ya anlatamadıklarım var.
Belki anlatsam kurtulurum. Dedim gönderdim.
Fazla beklemeden, gönderdi cevabı bu sefer.
Gelen cevap;
"Anlatmak istermisin Mert? Ben dinlemeye hazırım ya sen, anlatmaya hazır mısın ?" Diye mesaj geldi. Cevap olarak ise şunu yazdım beyler.
"Belki bir gün" dedim gönderdim.
Bir kaç mesajdan sonra iyi geceler diledik bir birimize ben uyumak için yattım.
E Tabiki uyuyamadım.
Tavana diktim gözlerimi, özge ile ola bilir miydi acaba?
Beynim onaylarken gönlümde ki sesler tam tersini söylüyordu sanki.
Bu sefer dinlememeliydim gönlümü.
Her zaman doğru kararlar vermiyordu.
Uyumadan önce telefonun saatini 08:30 a kurdum.
Biraz zaman geçtikten sonrada uyumuştum.
Çalan alarma uyandım.
Telefonu elime aldım.
"Günaydın özge " yazdım gönderdim.
Ortalama 15 dakika sonra ondan da Günaydın mesajı geldi.
Başka bir şey yazmadım. Oda Yazmadı.

Ben bu aşk ile yaşarken o başkası ile mi yaşayacaktı?
Yıkılmıştım beyler o zamanlar anlıyor musunuz.
Beni hayata bağlayan tek insandı o
Ama artık yoktu. Gitmişti.
Neden gittiği hakkında en ufak bir fikrim yoktu.
Nihale soruyordum o da “Bilmiyorum” diyordu.
Ellerimi koparmak istiyordum. Onu neden bıraktı diye.
Ayaklarımı kesmek istiyordum. Peşinden koşmadıkları için.
Kalbimi söküp atmak istiyordum. Onu daha çok sevmediği için.
Hatayı hep kendimde aradım.
Ama işin garip tarafı bulamadım amk. Bulamadıkça kafayı yedim.
Yaşamak istemiyordum. Hayattan her şeyden soğumuştum.
Sabah akşam içip duruyordum.
Param bitmişti. Şahin abiden veresiye almaya başlamıştım.
Babamlardan para istemeye başlamıştım tekrardan.
Herkes yeni bir güne günaydın derken.
Ben dünden kalma ne varsa derme çatma içimde kuruluyordu.
Her gün bir önceki güne benziyordu.
Esmanın yokluğu, yokluğunun verdiği acı.
Günler bu şekil geçiyordu.
Geleceğimin Esmanın geleceğinden ümidimi kesmeye başlamıştım.

Özgeye hiçbir kötü söz söylemedim.
Neden kabul etmedi teklifi de demedim.
Belki de verilmiş sadakamız vardı amk bilemeyiz.
Belki o da gidecekti.
Koymuştu lan ne yalan soyleyim kabul etmeyişi ne kadar yok desem de.
Hatayı yine kendimde aradım ama yine bulamadım.
Özgenin verdiği acı ile esmanın verdiği acı ile kıyaslayamazdım.
Özge hala esmayı sevdiğimi bildiği için ya bunu kendi gururuna yediremedi ikinci olmayı.
Ya da biraz daha zamanı vardı gerçekten haklı düşünüyor da ola bilirdi.
Bu düşünceler ile evde yarak gibi oturuyordum.
Yeliz aradı “Mert akşama kimseye söz verme bizimlesin” dedi.
“Hayırdır yeni bir aday mı buldunuz, ben gelmem” dedim.
“Akşam saat 20:45 de aşağıda bekliyor olacağız” dedi kapattı telefonu.
Onuru aradım bakmadı.
Mesaj attım
“Küstün mü lan, hayırdır artık Yelize aratıyorsun” dedim.
“gibtir” yazmış göndermiş bin.
Akşam istemeye istemeye istemeye indim aşağı.
15 dakika kadar bekledim. Gelen giden olmayınca Onuru aradım.
“Hani lan nerdesiniz” dedim.
“Abi sen cafeye geç, biz direk cafeye geçeceğiz” dedi. Kapattık telefonu.
Cafeye gittim baktım bunlar hala yok piyasada Masaya oturdum.
5 dakika sonra falan. Birden ışıklar söndü, elinde bir pasta ile birisi geliyor, bana doğru.