Beyler kusura bakmayın not defterine de yazıyorum sözlüğün gri ekran verme ihtimalinden dolayı. Sizi de bekletmemek için hızlı hızlı atmaya çalışıyorum yanlışlık oldu. O ekgib partı o partın altına entryi olarak girdim. Bu attığım da son parttı. iyi geceler.

Karanlıktan tam kim olduğu belli olmuyordu.
Biraz bana uzaktı, tam anlayamadım da.
Cafe de oturanlar birden “iyiki doğdun Mert” demeye başladı.
ilk baş üzerime alınmadım amk.
Kimmiş lan bu mert diye sordum şöyle bir etrafıma baktım herkes bana bakıyor.
Elinde pasa ile gelene bakınca şok oldum amk.
Gelen Özgeydi beyler.
Pastayı masanın üzerine bıraktı.
“iyi ki doğdun geleceğim” dedi.
Dudağıma bir buse kondurdu amk
Mutlu olmuştum beyler.
Ne diyeceğimi bilemedim.
Gözümden 2 damla yaş aktı amk.
Birden lambalar yandı.
Onur Yeliz Nihal hepsi birden diğer cafedekiler falan.
Doğum günün kutlu olsun demeye devam ettiler.
Alkışlar falan havada uçuyor.
Belki uzun zamandır ilk defa bu kadar mutlu olmuştum beyler.
Yani Özge o gün cafe de “Evet” deseydi bu kadar mutlu olmazdım.
Dilek tut dediler Dileğimi tuttum
Mumlara falan üfledim.
Birden dans müziği çaldı cafede herkes bize bakıyor
Ben utanıyorum Özgeye “Yeter” diyorum o gülen gözleri ile “Utanma” diyordu.
yalnız şuan bile utanıyorum yazarken.

Artık telefonlarıma bakmaz oldu.
Ya da “şuan müsait değilim daha sonra görüşelim” derdi.
Bana karşı böyle konuşması aramıza soğukluk girmesine sebep olmuştu.
O aramadığında dayanamayıp arayab bendim.
Ya da omesaj atmadığında buluşalım mı diyen bendim.
“Pazar günü konuşmamız gerekenler var seninle aynı cafede saat 15:00 da orada ol” diye mesaj gelmişti telefonuma.
Günlerden Cuma idi.
Pazar gününü yine iple çekmedim.
Çektim amk Pazar gününü de iple çektim size de yalan söyleyecek değilim ya
özlemiştim gibtiğimin kızını hem de deli gibi özlemiştim.
Gelecek bir mesaj için ya da aradı mı diye zırt pırt telefona bakardım.
Gece onu düşünerek uyurdum
Sabah onunla uyanırdım uyandığımda da ilk aklıma gelen o olurdu.
Sevmiştim beyler belki duygularımı size aktaramıyorum
Körmüş amk o zamanlar gözlerim. Görmemişim hiçbir şeyi.
Boşa demeyin “malmışsın be kardeş” diye. Evet kabul ediyorum.
Siz deseniz de demeseniz de kabul ediyorum. O zamanlar bir mal olduğumu.
Ama bu ayrılık hiç beklenmedik bir zamanda olmuştu.
Güya o haftalarda gelinlik damatlık falan bakmaya gidecektik
Onun hakkında konuşuruz diye düşünüyordum ben.

Esma ile ilk tanıştığımız sıralar ikimizde işsizdik.
Benden önce iş bulmayı başarmıştı Esma.
Benim başvurularıma olumlu cevaplar gelmiyordu. Sıkıntıdaydım o zamanlar.
işsizlikten dolayı içime gömülmüştüm. Ayrıca sessizleşmiştim.
ikimizin işsiz olduğu sıralarda hemen hemen her günümüz beraber geçerdi.
Esma işe başladıktan sonra ister istemez eskisi kadar sık buluşamıyorduk.
Ve ben onu özlüyordum.
Esma benim ilk aşkımdı.
ilk kez kalbimin onun hayatıma girmesi ile farklı attığını hissettim.
Hayatı yaşamayı doya doya onunla tattım.
Tamam, ondan öncede yaşıyordum ama Esma ile bir başka yaşamaya başladım.
Esma ile onun boş günü olduğu zamanlar buluştuğumuz da hep işinden bahsederdi.
Bende onu heyecan ile dinlerdim.
Fakat sonraları ister istemez buluşmalarımız seyreldi.
Mesela hafta da 1 kere buluşuyorsak bu süre 2 haftaya çıktı.
Bu buluşmalarda ise önceden heyecan ile anlattığı işini hiç açmaz bile oldu.
Ben sorardım “iyi çalışıyoruz işte” olurdu cevabı.
Belki bunu benim işsiz olduğum için yapıyordu.
Benim kalbim kırılmasın diye yapıyordu.
Ama benim kalbim kırılmazdı tabi o anlatırken memnun bile oluyordum.
Cafeye falan gittiğimiz de hesabı o ödemeye çalışırdı.
Ben ise” diğer sefer sen öde “ diye geçiştirirdim.
Birkaç kez hariç hep ben ödedim.
Biz öyle öğrendik bayana hesap ödetilmezdi.
Erkekliğin kanununa yasak olan bir şeydi.

Ben onun gözlerinden gözlerimi alamaz iken o
Gözlerime bakmadı.
Göz göze geldiğimizde kaçırıyordu gözlerini.
Ben gözlerimiz sevişsin istiyordum
O olmaz bu gece başım ağrıyor dercesine kaçırıyordu gözlerini.
Şaşkına dönmüştüm.
Benim düşüncelerim ile onun düşünceleri hiç yan yana bile gelmiyordu.
Ne olduğunu sordum.
Cevap vermedi.
Hala susuyordu.
Sanki karşımda konuşmayı bilmeyen
Dediklerimden bir şey anlamayan bir insan oturuyordu.
Tek kelime etmeden hala susuyordu.
Sanki karşımda benim Esmam değil başka birisi vardı.
Onu hiç böyle görmemiştim.
Şimdi düşünüyorum da o an sanki bir yerde sıra bekleyen iki yabancıymışız da benim haberim yokmuş.
“Esma noldu? Neyin var senin anlatmayacak mısın” dedim
Ayağa kalktı.
Söyleyecek bir şeyleri vardı ama söyleyemiyordu.
Sonunda söylemeyi başardı. Sağır olup duymak istemeyeceğim sözü söyledi.
“Elveda Mert ayrılıyoruz” dedi.

Güzel günler yaşıyorduk beyler.
El ele geziyorduk liseliler gibi.
Bir yerde oturduğumuz zaman bileklerimden tutardı Özge
Yaralarımı kapatırdı.
Özgeyi tanıdıkça âşık oluyordum.
Artık yavaş yavaş benim de gözlerim mutluluk saçıyordu.
Mutlu yarınlara günaydın diyordum.
Özge aradı bir gün beni.
“Hayatım saat 19:00 gibi buluşmamız lazım” dedi.
“Tamam, canım bana gelirmisin” dedim
Para suyunu çekiyordu beyler dışarıda içsek yesek hesap yine bana kalırdı amk
Özge akşam bana geldi.
Ayrı bir heyecanlıydı.
“Noldu canım, hayırdır” dedim.
“iş buldum” dedi
“Zaten çalışıyorsun” dedim.
“Kendime değil akıllım sana buldum” dedi.
Gözlerim doldu beyler, vay amk dedim
iş konusunda biraz konuştuk Özge ile hafta başı başlayacaktım.
Daha sonra Özge dedi ki “Unutmadan yarın babam seni çağırıyor konuşacakları varmış” dedi.

Oradaki insanlar “Korkmayın kızınız yaşıyor” demişler.
Ambulans gelince, annesi ve babasını direkmen, hastaneye zütürmüşler.
Özgeyi orada bırakmak istememiş ama, mecburen gitmek zorunda kalmış.
Özgeyi çıkarmak için kapıyı ve sağ taraftaki direği çamurluğu falan kesmişler.
Ondan sonra çıkara bilmişler.
Daha sonra onu da hastaneye zütürmüşler.
Hastane de doktorlar babasının, Eklemlerini muayene etmişler.
Röntgen falan çekmişler.
O ara hastaneye Özgeyi getirmişler.
Annesi beyin kanaması geçirmeye başlamış daha sonra.
Hemen yoğun bakıma alınmış.
Özge hastaneye geldiğin de kendinde değilmiş.
Onu da direkmen, yoğun bakıma almışlar.
Özgenin Emniyet kemerinden dolayı kaburgalarında kırıklık ve zedelenme olmuş.
Ayrıca bacağın da kırıklar ve ezilmeler varmış.
Kazadan sonra Yeliz Özgeyi aramış.
O ara orada ki birisi “kaza yaptıklarını şuan için durumlarının iyi olduğunu” söylemiş.
Yeliz de hemen babasına söylemiş.
Yeliz ve Özgenin yakın arkadaşlığı bakımından onlar da tanışmış bir birleri ile.
Hemen Yelizin babası hastaneye gitmiş.
Onlarla falan ilgilenmiş o arada Yeliz bana haber vermiş.
içeri geçtim bunları duyduktan sonra.
Babasının yanına gittim.

*Bilmiyorum görüşürüz herhalde dedim.
• Peki iyi akşamlar dedi gitti.
O binadan içeri girene kadar bekledim.
Daha sonra karşıma bir taksi çıkana kadar yürüdüm.
Ortalama 30 dakika sonra eve Varmıştım.
Onur aradı nasıl geçtiğini falan sordu.
Özge iyi kız hoş kızdı ama bilemiyordum.
Belki size saçma gelecek ama olmuyor beyler
belki tam olarak ne hissettiklerimi size aktaramıyor ola bilirim.
Telefonu elime aldım.
Mesajlar bölümüne girdim.
"Merhaba özge Öncelikle bugün ki akşam için teşekkür ederim.
Belki bir daha beraber bir kahve içemeyeceğimiz içinde kusura bakma.
Belki de önemli değildir senin için bu bilmiyorum.
Ama sana bu açıklamayı yapmak zorundayım.
Benim sorunum kendim ile ruhumu yıkamadan seni kendime heveslendiremem.
Ben bunu yaparsam beni bu duruma düşürenden bir farkı kalmaz.
Bir aptallık yapıp susmaktan korkuyorum ve cesareti mi toplamış iken sana bunları yazıyorum.
Belki sana bu durumun sebebini anlatamam.
Üzerimden ölüm geçti. Beni biraz anla.
Seninle alakası yok bu sebebin.
Umarım oluk oluk kanamayan birisi ile daha mutlu olursun.
Sağlıcakla kal" dedim gönderdim mesajı.
Telefonu elimden düşürmeden bekledim.
Cevap gelecek mi diye. Gelirse ne diyecek diye.

Püsküllü çanta

Esmanın ayrılığından sonra 1 ay kadar geçmişti.
O zamanlar verdiğim bir karar vardı kendimce.
Artık geçmişi düşünmek istemiyordum geleceğimi düşünmek istiyordum.
Ve o gün Esmayı face book da twitter da yada ondan bir haber almayı eşten dosttan bırakmıştım.
Her gün alışkanlık haline gelen bir huy gibi bir şey olmuştu bu ama bırakmam lazımdı ve bıraktım
taki o güne kadar.
O günden bir gün önce işten çıktım eve gitmek için.
Canım sıkılıyordu. Her zamankinden farklı bir sıkıntıydı bu.
Ne yapacağını bilmemek gibi bir şeydi.
Her akşam yaptığım gibi yemekten sonra oturdum bilgisayar başına e postaları kontrol ettim gelen giden var mı diye daha sonra bir kaç gündür face booka girmediğim için bir de oraya bakayım dedim. Sebepsizce Ana sayfa da dolaştım milletin mutluluk fotoğraflarına baktım.
Bir ben hariç herkes mutluydu sanki amk.
Herkes eğlenceli, gülen yüzleri ile fotoğraf atmıştı.
Daha sonra tekrar ana sayfaya geldiğim de.
Nihalin bir etkinliğe katıldığını gördüm.
Dikkatlice baktığım da bu Esmanın ve kocasının düğün tarihleri idi.
Beynimden vurulmuşa döndüm.

Her zamanki buluştuğumuz cafe ye gitmedik.
Başka bir yere gittik. Yelizin evine yakın bir yerdi.
Yeliz ve onur yan yana oturdular koltuklar sedir gibiydi sandalye değildi.
Garson geldi ne alırsınız diye.
Ben tam bir çay alayım derken Yeliz söze girdi. "Biraz sonra alalım siparişleri "diye.
Noluyor du amk anlamıyordum.
Onur pici de bir şey demiyordu.
Tam Yeliz sen anlat Noluyor diyecek iken Yeliz kapıya doğru baktı.
• Aa geldi dedi.
"Kim geldi amk Noluyoruz" dedim kendi kendime
Kafamı çevirsem mi diye düşündüm sonradan nasıl olsa gelecek amk dedim vazgeçtim.
Burnuma o gelmeden parfümü geldi. Çokta güzel kokuyordu.
Gelen bir bayandı belli oldu ama ne için gelmişti
Noluyordu meraktan kendimi gibmemek için zor duruyordum.
Gelen kız. *Merhaba dedi.
Yeliz ile öpüştüler yanaktan nasılsın canım cicim şeyler söylediler.
Sonra onur ile el sıkıştılar.
"Merhaba enişte bey" dedi Anladığım kadarı ile Onur ile de önceden tanışıyorlardı.
Elini daha sonra bana uzattı.
• Merhaba ben Özge dedi.
• Merhaba memnun oldum ben Mert dedim.
Biraz öteye kaydım oda oturdu yanıma.
Olayın aslını ben daha sonradan öğrendim.

Bizimkiler bu kızı benimle tanıştırmak istemişler.
Özge Yelizin Liseden arkadaşıymış.
Bizim Onur Yelize benim durumumu anlatmış bir arkadaşın falan Yokmu diye.
Öylelikle Özgeyi seçmişler Özgeye de anlatmışlar benim ile tanıştırmak istediklerini falan.
Biraz sohbet ettiler ben susmayı tercih ettim.
Bazen beni de sohbetin içine almak için ismimi söyleyerek konuştular.
Yelize bir telefon geldi “Tamam geliyorum” dedi.
Onurda “ben seni bırakayım” dedi.
Özge ile kaldık bir başımıza.
Özge kalktı karşıma oturdu.
Ne konuşacaktım amk tanımadığım kız ile.
Biraz sohbet muhabbet ettik.
Ortalama 45 dakika kadar oturduk.
Özge iyi bir kızdı. Kendini beğenmiş birisi değildi.
Normalde sokak da görsem dönüp iki kere bakılacak bir kızdı benim için güzellik bakımından.
Muhabbeti baya iyidi, konuşmaları falan içtenlikle konuştu.
• Kalkalım mı artık dedi.
• Tamam, olur dedim.
Hesabı ödedim çıktık “Ben bir taksi çağırayım ”dedim.
• Gerek yok evim biraz ileride yürüyerek giderim dedi.
• Gidelim o zaman dedim.
Ortalama 15-20 dakika kadar yürüdük. Binanın önüne geldik.
• Eee ne olacak şimdi dedi. Özge

O pazar gününü hiç unutmuyorum unutamıyorum.
Ekgib kalan yarım kalan o pazar gününü.
O gün yine Esmadan önce geldim buluştuğumuz cafeye.
Yine her zamanki gibi geç kaldı tabi.
Alışmıştım onun geç kalmasına.
Bu sefer beni düşündüren geç kalması değildi.
Yüzündeki anlam veremediğim ifadeydi.
Buz gibiydi o gün Esma.
Gözlerine baktığımda her zaman gördüğüm şeyi görememiştim.
Yine üstünde durmadım.
Zaten onu öyle görünce ona anlatacak ne heyecanım kaldı nede başka bir şey.
Yine de laf olsun diye anlattım.
O Kadar istekli olmasam da
Ben sevinir sanıyordum en azından ama
Esma ne yaptı Sustu.
Hiçbir tepki vermedi.
Konuşmadı ağzını açıp bir kelam etmedi.
Sevinmedi bile.
Yüzü ölü bir insanın soğukluğunu taşıyordu.
Ne diyeceğimi bilemez hale geldim onun karşısında.
Sustum, ben susarsam belki o bir şey söyler dedim.
Konuşmadı.

Günlerce kendime gelemedim.
işe de gitmedim. gibimde değildi o an zaten hiçbir şey.
Esma kalbime bir kurşun sıkmıştı kan kaybediyordum.
Defalarca aradım çıkmadı telefonlarıma.
iş yerine gittim ayrılmış.
Sokaklarında gezdim kapısının önünde bekledim.
Dayanamadım evlerine gittim.
Annesinden sordum Esmayı.
Bana acır gözlerle baktı.
Şehir dışına dayılarının yanına gitti.
Biraz kafasını toparlaması lazımmış. Kafasını gibtiğim.
Ayrılıktan haberi vardı konuşmak istemiyordu zaten benimle.
Bu perişan halimi görünce daha da acıdı annesi. Kapıyı yüzüme kapattı.
Sonradan öğrendim tabi, o zamanlar şuan ki kocası ile tatile gitmiş.
içim ortalığa saçılmıştı.
Dağılmıştı her tarafım. Evin içini tak zütürüyordu zaten.
Boş bira rakı şişeleri cirit atıyordu.
Haftalarca konuşmadım kimse ile ne Nihal ile ne onur ile ne de bir başkası ile.
Konuşmaya başlasam cehennem çıkacaktı sanki ağzımdan yakacaktım tüm dünyayı.
Konuşmadım. Sustum.
Sessizliğimde kendime bir dünya kurdum.
içtim ağladım.
Ağladım içtim.
Sonra mı?

o yüzüne bakmaya doyamadığınız nur yüzlü pamuk tenli kum taneleri kadar sık ve parlak tene sahip o eski sevdiğiniz hayatınızın anlamı odağı yapdığınız hatalarıyla günahlarıyla herşeyini kabullenip kalbinizin anahtarını teslim edip işte buldum hayatımın kadınını dediğiniz goncanız canınız cananınız al yazmanız biriciğinizi şu an elin oğlu gözün yaşının alnının terine bakmadan zütünü tokatlaya tokatlaya avuçlaya avuçlaya tokmalıyor üstüne çıkıp inin inim inletiyor bununla yetinmeyip o sizin çok sevdiğiniz zamanında koklamaya kıyamadığınız billur saçından tutup kendine çekip banamısın demeden allah yarattı kul kanattı demeden iman gücünden aldığı haz ve şevkat ile pompalıyor.

daha sonra sizin o dudaklarında hayat yaşam bulduğunuz nar kokulu bal kokulu sevgilinizin dudak çeperine yannanını hunharca acımadan gözünü kırpmadan vurup vurup ağzına kökleyip ellerini arkasına kenetlendirip taşşaklarına kadar ağzına sokuyor hiç bir şey olmamış gibi sizin o deniz lokantasına gittiğinizde midesi zehirlendiğinde kapı kapı eczane gezip ilaç aradığınız onu bulamayıp sağlık ocaklarına hastane kapılarına gidip biriciğinizin midesinin ağrısını dindirmek için doktorlara yalvarıp sabahlara kadar başında beklediğiniz sevgilinizin midesine bedenindeki tüm döl tanelerini ikinci sefer düşünmeksizin fışkırtıyor sevgiliniz o aradığı merhemi bulup mutlu kasvetli geceyi o dölü yutarak sonlandırıyor.

siz üstü açılır aman biriciğimin yorganı çekmeyim kendime o üstünü örtünsün üşümesin ayağı diye patiklerle koruduğunuz meleğinizi elin adamı şu an buz gibi zütünü dayayıp osura osura yanında yatıyor.

bilin istedim. gibtirin gidin şimdi amina koduğumun gavatlari

Cevaplar artık eskisi gibi gecikmiyordu.
"Tamam, ne zaman gelmemi istiyorsun" diye geldi cevap.
"Fazla geç kalma anlatacaklarım o kadar kısa değil" yazdım gönderdim.
"En geç 1 saat e geliyorum" dedi.
Dediği gibi de olmuştu, beklenen günde özge de gelmişti.
Özge ile bir iki gün konuşmamıştık, biraz o anlattı bu bir iki günü biraz ben neler yaptığımızı falan. Özge anlatacaklarını bitirmişti.
Bende Bileğimdeki izi izliyordum. Oda beni izliyordu.
Bileğimden tuttu.
• Hadi anlat dedi. Bana.
Kendini ancak bu şekilde arındıra bilirsin sen.
O gün anlatmaya başladım özge ye.
Esmayı, esma ile yasadıklarımızı, ve o günü
onun düğün gününü benim ölüm yıl dönümümü.
Bir ayrılık bir ölüm gününü.
Ben o günden sonra özge ile tekrar doğdum diye bilirim.
Terapi gibi geliyordu anlattıklarım, anlattıklarıma onun yorumları,
beni bir pgibolog gibi dinledi sanki ona göre yorumlar yaptı.
O gün aslında ben özgenin de sayesi ile kendi elimden tutup kaldırıyordum kendimi yavaş yavaş.
içine düştüğüm bu boşluktan hayat çalmak gibiydi ona anlatmak.
Bu azaptan Kurtulmak için mi yoksa daha çok gizlenmek için mi anlatıyordum bilmiyordum ilk başlarda.
Dedim ya pgibologum olmuştu özge.
içimdeki suskunluğu ancak bu şekilde bozmayı başarabilmiştim. Ona anlattıkça
Ona anlattıklarımı ise şimdi size anlatacam beyler.

Her şey çok kıymetliydi benim için o zamanlar.
Sürekli liseliler gibi buluşmak el ele göz göze bakmak istesem de olmuyordu.
Her şey iyi gittiği için evlilik hayali bile kurardık beraber.
Ortalama 2 sene falan geçmişti tanışmamızdan bu yana
Esma artık çalıştığı için ailesinden para almıyordu bile.
Üstüne onlara para veriyordu.
Para insanı değiştirmiş sözü aslında doğru ben Esma ile onu daha iyi anladım.
Ben her zaman buluştuğumuz cafeye gidelim istiyordum.
ya da her zaman ki gittiğimiz parka falan ama o artık.
Restoranlara gitmek istiyordu.
Giyimi kuşamı değişmişti, ona “artık değişiyorsun” dediğim de ise.
“iş hayatındayım artık böyle giyinmek zorundayım” diyordu.
Giyindiğine bir şey demiyordum ama benim yanıma geldiğinde benim Esmam olarak gelmesini istiyordum.
Ne kadarda safmışım. Bunu şimdi daha iyi anlıyorum
Ondaki değişimin farkına varmak bile istememişim.Bu kabuk değişmesini bile görmezden gelmişim.
Artık evlilikten bile söz açmaz olmuştu.
Ben bunu hala işsiz olduğum için beni zora sokmamak için yapıyor sanmıştım o zamanlar.
Seviyordum beyler size bunları şuan ki sizin de gördüğünüz şekilde açık açık anlatıyorum.
Ama o zamanlar seven bir mal olduğum için görmüyordum ya da bazı şeyleri görmezden geliyordum.
Yani benden soğuma ya da istemiyormuş gibi davranmaları falanda yoktu.
Gayet ilk tanıştığımız şekil muhabbetini ederdi ama bazı şeylerde değişimi olmuştu.
Bir müddet sonra buluşmalarımız ayda 1 kere olmaya başlamıştı.
Telefonda konuşuyorduk ama bu yetmiyordu bizim için yada benim için.
Ama bu benim için hiç önemli değildi evlenecektik, bir ömür boyu birlikte yaşayacaktık.

Esma ile günler ne güzel geçiyordu o zamanlar.
Her hafta sonu yanımda iken zaman dursun isterdim.
Gözlerine baktığımda kaybolur giderdim.
Ben yavaş yavaş düğün için para biriktirmeye başlamıştım.
Oda aynı benim gibi gelinliği için düğün masrafları için para biriktirmeye başladı.
Durumları kötü değildi ama yine de kendi kazancı ile yapmak istiyordu masraflarını.
Hiç unutmam bir gün gecenin bir yarısı beni aramıştı.
Saat 3-4 arası herhalde. Korka korka açmıştım telefonu.
Esma ağlıyordu.
Ağlama sesini duyunca gözümden uyku akarken kalbime ansızın bir acı çöktü kötü bir şey oldu diye.
“Noldu Esma niye ağlıyorsun” diye sormuştum
“Beni hiç bırakma olur mu? Seni çok seviyorum” demişti.
Duygulanmıştım beyler.
Amansız bir mutluluk sarmıştı içimi hani çok mutlu olursunuz da gözleriniz dolar ya
Sevinçten gözlerim dolmuştu amk.
“Bu can bu bedenden çıkana dek seni seveceğim” demiştim.
Ona şarkı söylemiştim o zaman gecenin bir yarısı.
Şarkıyı dinleyerek uyumuştu.
Bende o sevinçle ne uyku kalmıştı ne de başka bir şey.
Sabah uyandığında sürpriz olsun diye sayfalar dolusu şiirler göndermiştim.
iş yerinde akşama kadar ayakta uyumuştum.
Günler bu şekilde gitmeye devam etti.
Daha sonra Esmada birden bire bir değişme oldu.

Ailem ile konuştum.
En çok sevinen annem oldu.
Aradan 1 hafta sonra bizimkiler geldi.
Bildiğin evleniyordum beyler.
Özge ile artık gecmişin bıraktığı izleri kapatmıştım.
Onur ile Yeliz tanıştırmasaydı.
Özge yi belki hiç tanımayacaktım.
Belkide varlığından bile haberim olmayacaktı.
Kendi dünyam da yapa yalnız yaşamaya devam edecektim.
Esmadan sonra ben kimseyi Sevemem derdim.
Fakat bu özge den başkası ile de olmazdı. Diye düşünürdüm.
Bunları en başından bilsem ne intihar ederdim.
Ne kendimi ne ailemi nede sevdiklerimi üzerdim.
Ben sanmıştım ki başka kimseyi sevmeyecegim, sevemeyecegim Esmadan sonrası olmayacak.
Beni hangi sıfat ile görürsünüz bilmem ama beyler kendinize her zaman ikinci şansı verin.
O olmazsa her şey benim gibi bitti demeyin.
Yaradan bana ikinci şansı verdi.
Bende o şansı kullanmalıydım.
insan oğlunun karşısına hayat ne çıkarak kimse bilmez.
Biz yeri gelir ofkeleniriz yeri gelir hayattan vazgeçer tüm umutlarımızı bitirir kilit üstüne kilit vururuz.
En son yapacağımız bu şeyi ilk baş yaparız ne kadar yanlış da olsa.
Bir şansınız olduysa bunun devamı da gelir unutmayın.
Aklınız da bulunsun beyler.

Yeliz “Mert, Özge” dedi.
Onu ağlayarak duyunca, içime bir korku saplandı bir anda.
“Noldu Yeliz Özgeye noldu” dedim.
“Biraz önce konuştuk izmir den dönüyorlar sen niye ağlıyorsun” dedim.
Bu arada Özge izmir de 3 gün kalmışlardı.
Bu 3 gün onu çok özlemiştim.
Hep bir birimize konuşamadığımız zamanlarda Özlem dolu mesajlar atıyorduk beyler.
istesem de istemesem de liseli âşıklar gibi olmuştum.
Bu 3 günlük ayrılık bizi liseli yapmıştı.
Geleceği gün de sabah konuşmuştuk birazdan yola çıkıyoruz demişti.
Yolda gelirken bazen mola yerlerin de konuştuk bazen de mesajlaştık
Ve Yeliz beni aramadan, 20 dakika kadar öncede
“Sana kavuşmaya, seninle aynı şehirde aynı havayı teneffüs etmeye, evime varmaya son 40 dakika” demişti.
O Mesaja karşılık “Yaklaştığın belli oluyor Hava bana sen Kokmaya başladı” dedim
Daha sonra da mesajlaşmadık.
Yeliz konuşurken iç çekmekten konuşamıyordu hem ağlıyordu.
Benim inanmadığım sözü söyledi Yeliz.
“Özge ve ailesi trafik kazası geçirmiş” dedi.
“Saçmalama Yeliz biraz önce konuştum” dedim.
“Babası babamı aramış Mert” dedi.
Sormaya korkuyorum beyler babası tamam yaşıyordu ama Özge?
Bu soruyu soramadım korktum.