Dert yarak gibidir en büyüğü hep kendinin sanarsın çok doğru lafmış şuan anladım

Yıl 2005 Öğrenci evinde kalıyoruz dördümüzün ikisi sözde memur ayrıca * 5 katlı apartmanın bahçeli giriş katında oturuyoruz geriye kalan dört kat hepsi akraba. Tek yabancı biziz, Kiraydı oydu buydu derken ayın 5.nde kimsede para yok burslarda yatmamış evde yiyecek bi tek mercimek var ekmek alıp çorbanın dibine vuruyoruz. Malum bulaşık hak getire bütün tencere tavalar kirli birde... Telefonda kız arkadaşımla konuşurken sinirlendim bağrıştık ettik tabi kontörlü hat cepte para yok telefonsuz olmuyor ayrıca. O sırada düşüp bayılmışım canı sağolsun polis mustafa gelmiş telaşlanmış aramış 112 vs derken panik yapmış ambulans geliyor beni evden alıyor ev hali üst başa kim baksın zütürürlerken apartman sakinleri görüyor hastanede açtım gözleri lan üstümde atlet altta eşofman ayakkabı terlik yok amk o malda üstüne heyecandan ne para ne başka bişey almamış neyse çıktık eve nasıl dönecez telefonda yok * güç bela döndük eve ben ayakkabısız üstsüz gören deli sanıyor * meğer kapı açık kalmış komşular görmüş acımış garibanlığımıza eve döndük neyse akşam üstü baktım zil çaldı otomatiğe bastım diğer ev arkadaşları geldi sandım otomatiğe basıp içeri geçtim gelen yok açık bıraktığım kapı tıkladı ardına lan bi baktım üst komşu -oğlum geçmiş olsun akşam yemeği yapamamışsınızdır bu tepsiyi size getirdim neyse aldık içeri ama şaşkınız mustafayla on dk geçmedi birdaha zil çaldı yine aynı şekilde otomatiğe bastım içeri geçeyim derken pat ses geldi - diğer komşu oğlum, teyzen tatlı yapmış bide birşeyler dah var yersiniz * vay arkadaş demeye kalmadı o gün evde 12 tepsi yiyecek tatlı meyve ne ararsan var * ) garibanlığımız apartmandan mahalleye yayılmıştı o son sınıfın son 4 ayı harika geçmişti * vesselam 2005-Şubat 5 DHF

olum hepinizin yazdiklarini okudukca uzuluyorum umarim suan okuyup iyi bi is sahibisiniz ve babanizi ananizi rahat rahat yasatiyorsunuzdur. Hala okuyan panpalarimada demek isterimki okuyun adam olun yasatin olum ananizi babanizi ne okuyunki sizin cocuklarinizda bu yasadiginiz anilari yasamasinlar anlattiginiz anilardaki zengin cocuklari sizin cocuklariniz olsun ama arkadasi acken yiyen arkadasi bakarken bigiblet suren arkadasinin ayakabisina gulen zengin cocuklari degil onlara yardim eden adam gibi arkadas olan zengin veledi olsun sizin cocugunuz tamammi aslanlarim kaplanlarim size bu kadar motivasyon yeter hadi bakalim

Boncuk atan tabancalar vardi bi 15-20 sene once. Bunlardan Herkeste oldugu icin yollarda boncuk olurdu surekli. Ben de bi gun tabanca alinca kullanayim diye o boncuklari toplardim. Bazen gezerdim sirf boncuk toplamak icin. Tabancayi hic alamadim.

Beyler zamanında çok çektik allaha şükür şimdi durumumuz iyi ben annemin zamanında sonayı yakmak için yağmurda gidip sağdan soldan odun istediğini bilirim sofrada annemin kardeşim le benim doymamı bekleyip sonra kalanlarla kendi karnını doyurmasini bilirim bunları yazarken gözlerim doldu eski günleri hatırladım benim hayatta en cok değer verdiğim varlık annem allaj kimseye yaşatmaşın böyle günler

o kadar fakirdik ki babam bi tokat atınca kardeşlerimle paylaşırdım

Yaklaşık 10 sene kadar önce babamı çalıştığı işten çıkarttılar uzun bir sure boşta gezdi. Boş gezmenin son safhalarında sofrada sadece zeytin yanında ekmek. Birde olursa çay başka bir şey yok.

Bir keresinde de hiç unutmam. yine böyle babamın işsizlik zamanı ama üstteki anlattığım kadar kötü değildi. Annem sulu köfte yapmıştı biraz acısız olmuştu. Anneme pul biber yok mu dedim, annemde biberin b si bile yok dedi,o lafin üstüne babam sofradan kalkıp sofrayi tekmeleyerek dağıtmıştı. hala ne zaman sulu köfte yesem aklıma gelir...

Ve en önemlisi bugünüme binlerce kez şükürler olsun.Şükretmeyi bilelim beyler...

Petrolde su kaçıran araba yıkama otomatını almışım elime bizim bmw 320i ye üstüne damlatıyorum. Karşımızda otobüsü yıkayan şöför vardı. petrol görevlisi : dur yeğenim düğmeye basmamışsın dedi... ben o sırada arabanın üstüne damlatırkeen düğmeye bastı bir tazyik geldi o sırada elim aşşa yukarı sarsılıyor tabi o sırada arabayı yıkıyorum derken şöförü yıkıyormuşum hiç haberim yoktu * Şöför daha gelmedi benim yıkadığım cepheye ::)))

Üniversitede köpek gibi açım cepte 5 tl vr ozamanlar parliament 5tl ya parliament ya yemek karar vermem lazımdı bende akıllı davrandım ve yemek yedim

Çocukken maket uçak kursu vardı benimde giyecek pek şeyim yoktu kirs ücretsizdi zaten. Bende mecburen kirlibyırtık eşortmanımla gittim. Bizim hocamız çok iyi biriydi başkaları bana fakir demesin diye çocuklar üzerinize yapıştırıcılar çok dökulür yırtık yada kullanmadıgınız eşortmanları giyin demişti sonra herkezde bu nedenle geldiğimi sanıp çalışmaya devam etmiştik ey gidi günler ey...

seneler seneler öncesiydi 6. sınıfa gidiyordum 2 arkadaş okuldan kaçtık cebimizden 3-5 kuruş olduğundan döner alcak paramız yoktu fırının önünde bekledik sıcak ekmek çıktı aldık, e ekmekte kuru kuruya yenmez diye düşünürken arkadaşım muhteşem fikri verdi-
; - kanka biftekli çitos alalım arasına koyalım et tadı verir he ne dersin ?
bende bu şahane fikri uyguladım, son paramızla çitosu alıp ekmek arasına koyduk. pişman değilim

Ne kadar karektersiz arkadaşlarınız varmis beyler. Bizum durumumuz cok sukur bir hayli yerindeydi halada oyle hamdolsunki cok sukur Allahima.Ben arkadaslarla bir yere oturmaya giderdim veya cagirirdim hani durumlarini biliyorum peder ona gore para verirdi ve beraber eglenir,yer icerdik. Yani ben arkadaslarim icin dostlarim icin canimi teredtussuz veririm. Allah hayirli hayatlar nasip etsin

Babamla annem bahcivanlik yaparlardı birlikte. Zar zor gecinirdik. Pek harçlık görmedim ben. Arkadaşlarım internet kafeye giderdi ben onları izlerdim anca.

Neyse onlardan görüp atari istemeye başladım. Çocuk aklı işte, var-yok bilmez. Oturduğumuz apartmanin arka tarafında büyük bir alan vardi. Bomboş. Rahmetli babam oraya karton topladı uzunca bir süre. Sonra hepsini bir 15 milyona satmıştı. 5 milyon da kendi koydu ve bana atari aldı. Koca yürekli adam.

bizim dükkanımız vardı unlu mamüller işletiyorduk çok güzel gidiyordu dayım anamıda babamıda kovaladı dükakndan amk benim felan dedi gavat olum her gün aç yatıyoduk babam işsiz annem işsiz bi ara amcam çöpten ayakkabı bulmuştu conversedi galiba onu giyip okula gidiodum yıkatmıştım bi ara kardeşim geldi abi hoca beden dersine botla girmeme kızıyor senin converseleri giyebilirmiyim demişti amk çok kötü olmuştum lan

sene 1998-1999 falan ilk okul 1. sınıfa gidiyorum. tabi köyde yaşıyoruz imkanlarda kısıtlı. peder beyin doğru düzgün işi yok, sağdan soldan bulduğu borç paralarla geçiniyoruz.
bir çantam var birde mavi önlük, çanta dediysemde eski püs bir şey onuda yan komşu vermiş amk. ama ben nasıl mutluyum tabi okula gidiyorum diye. e tabi öğrenciye kalemde lazım peder de bir tane kurşun kalem buldu getirdi o da yarısına kadar kullanılmış bir kalemdi. günler geçtikçe kalem gitgide, küçüldü kullanılmaz bir hal aldı. sınıfta herkes tahtadaki harfleri paldır küldür defterine yazıyo ben yazamıyorum amk. kalem yok çünkü. neyse yanımda oturan zaatan kalem istedim o da bana kahverengi tahta klem boya verdi. bende günlerce o tahta kalem boyayı kullanmıştım. Hala aklıma geldikçe zoruma gider. çok şükür ki geçti bu günler o kalem bulamayan ben, okudu avukat oldu, şimdilerde ise her köye gitmesinde kalem alır köydeki çocuklara dağıtır.

Her seyi unuturum da amcamin babamin bos cuzdanini babamin kafasina attigini unutmam

Param olmadığı için evden yemek zütürüyordum o da zar zordu. genelde zaten çikolata sürerdim bi gün o da yoktu hiç sesimi çıkarmadım annem de bayram çikolatasını eritip ekmeğe sürmüştü bende okulda yemiştim. geldiğim yeri hiç unutmadım. hiçde utanmadım

üstüm başım güzel koksun diye süpermarkete gidip deterjan reyonunda 15-20 dakika gezninip birşey almadan çıkarım.

kirayı ödeyemediğimiz zaman ev sahibinin kapıya gelmesi. annemin ağzımı olabildiğince kapatması. o halde 0 ses televizyon seyretmemiz.. unutulmayacak bi andı benim için

güzel başlık
bi taharat da biz alak:

tommyverceddi kardeşimin anlattığı gibi esasında maddi olmayan bi garibanlığımı anlatayım.
anlatması çok kısa sürecek ama 7 sene yaşadım.

iki göz toprak bir evde doğdum, 7 yaşına kadar da orada yaşadım, şiddetli yağmur yağdığında evden çıkardık sağlam olmayan toprak dam çökecek diye. ama benim garibanlığım böyle birşey değildi. çok gibimde de değildi. hiç üzülmedim maddi konulara. anam garibanam çilekeş anam olağanüstü sevgisiyle hiç hissettirmedi böyle şeyleri adeta bize. benim derdim başkaydı. ben daktilo almasını istiyordum beyler babamın bana. alınamayacak kadar pahalı birşey değildi. tam yedi yıl beyler, 7 koca yıl bekledim. hep istedim çok şımaramadan. çünkü bizim zamanımızda mızlanmak, şımarmak vs neydi bilmezdik. çok uzatırsak dayağımızı yer otururduk.
yazar olacaktım, senarist olacaktım, acayip romanlar yazacaktım onun verdiği istekle. alınmadı...

sonra birgün yaşım 16 iken eve bi geldim, küçük kardeşime bi alet alınmıştı.
daktilo gibi harfleri vardı klavyesinin, ama buna kağıt takmana gerek yoktu, yazdıkların direkt ekranında beliriyor, istersen yanındaki başka bir aletten kağıda aktarılıyordu. istersen yazmak dışında da bir sürü renkli sesli güzel şeyler yapabiliyordun.
kardeşim hiç roman yazmadı, hikaye bile yazmadı o aletle.
ben de hep mesafeli durdum. çok kaynaşmadım hiçbir zaman. onu hiç kıskanmadım ama bu kadar değer uçurumu olmasına hep üzüldüm kardeşler arasında. hiç bir zaman fazla hoşlanmadı benden babam. üç kardeş arasında en iyi okulları ben okudum, en uyumlu bendim, eve hiç bela getirmedim, kimseyle kavga bile etmedim babam sıkıntıya girmesin diye. ama sevmedi işte.

büyüyüp kendi paramı kazandığımda ve devam eden hayatımda da kendime asla daktilo almadım, babam alsa güzel olacaktı o. daha çok cezalandırdım babamı çocukluktan kalma vicdanımda.

şimdi maddi yönden en iyi durumda benim kardeşler arasında. hatta bütün ailede.
ama en gariban benim beyler hâlâ.