asosyalleri öldüren bir seri katilim

korkunun seçenekleri fazla değildi. onun gözüyle garsonlar yok edilmesi gereken birer işgalciydiler. böylesine zayıf bir bünyede kök salan korku, düşmanları yok edemeyeceğinin farkındaydı. öyleyse geri çekilmeliydi. karar verilmişti.

hüseyin çıldırmışçasına anadan doğma haliyle sokak kapısından dışarı fırladı. garsonlar hala önlerine atılan kemikle meşguldüler.

- gidin ve arkadaşınıza bakın.
- paramızı ver öyle gidelim.

ceplerini fazlasıyla doldurarak evden def ettim hepsini. paraya tapanların genelde ucuz insanlar olması, hayatın en büyük ironilerden biri olsa gerek. pencereye yaklaşarak olan biteni izlemeye başladım. hüseyin aslanlar tarafından kovalanan bir ceylan gibi koşuyordu hızla. senaryonun son kısmının oynanacağı yere hızla yaklaşıyordu. o saatlerde bir hayli işlek olan, ve bu zamana kadar sayısız can almış şehrin en ünlü kavşağı, kucağını açmış hüseyin'i bekliyordu. tüm acılarından kurtulmak üzere atıldı hüseyin bu sıcak kucağa. acı bir fren, çarpışma ve arabanın altında kalan çıplak bir beden.

bir vaka daha başarıyla sonuçlanmıştı.