asosyalleri öldüren bir seri katilim

babam ve annem hiçbir şeyin ekgibliğini hissettirmedi bana, kendileri hariç. karnım her zaman için toktu, giysilerim ütülü ve temizdi, dışardan beni gören bir yabancı çocuklarına böyle özenli baktığı için ailemi kıskanabilirdi. fakat tüm bu eylemler, bir devlet memurunun görev bilinciyle gerçekleştiriliyordu.

sıradan bir akşamımızı anlatırsam ortam kafanızda daha iyi canlanabilir. babam saat 19.00 gibi işten eve gelir, annem yemeği hazırlar, yemek yenir, televizyon açılır, istiklal marşı ve kapanış. bundan farklı geçen bir günümüzü bile hatırlamıyorum. babam beni ne kemerle dövdü, ne de kucağına alıp sevdi. bana ilgi göstermeyerek en beterini seçti. kendimi bildiğim ilk zamanları hatırlıyorum, ağlayarak yaramazlık yaparak dikkat çekmek isterdim. duymazlardı çığlıklarımı. bir süre sonra işe yaramadığını anlayınca ağlamayı da bıraktım.

sizleri bu tip ağlak hayat hikayeleriyle sıkmak istemem. ilkokul günlerimde başımdan geçen bir olayı anlatmam, ailemin mevcut durumunun sebebini öğrenmeniz yeterli olacaktır.