Çocukluk işte hani dalga geçerler korkusu olurdu ya hah işte ondan korkuyordum alay konusu olmaktan, Murat biraz cıvık biriydi kesinlikle dalga geçerdi benimle o gidince yalnız kalacağım diye düşünsemde benim için bir fırsat niteliğindeydi.. Her akşam ezanında eve döndüğüm gibi cama koşar evlerine bakardım küçücüğüz felan ama nasıl aşığım anlatamam sizlere. Atarim vardı, yenilerin bilmediği eskilerin ise unutamadığı.. Atari oyunlarını bile unutturmuştu bu kız bana takıntılı biriyimdir bir şeyleri düşündüğümde kesinlikle olması lazım, olana kadar peşini bırakmam karakterim böyle.

gece yatağıma uzandığımda başladım düşünmeye kafamda neler dönüyor neler.. Çocukluğun verdiği hayal gücü ile aklımı ve fikrimi olmayacak şeyleri düşünüp mutlu oluyordum ama işin aslı öyle olmayacağını anlayınca tüm güzel şeyler ölüyordu içerimde. Ertesi gün bizimkilerle beraber erkenden kalkıp, teyzemgili yolcu etmek için yanlarına uğradık o sırada kafamı kaldırmamla o kızı görmem bir oldu pencereden, perdenin arkasına saklanmış bizi izliyordu göremediğimi düşünüyordu bende çaktırmadım, bir yandan gözümle kontrol ediyordum. Onun verdiği mutluluk tarifsiz bir mutluluktu benim için yine olsa yine aynı hisleri yaşamayı isterdim. Teyzemgil yola çıktığında bizimkiler tekrar eve gittiler ben sokakta oturmak istediğimi söyledim kafam eve sığmıyordu ki, hala da öyle.. Kaldırımıma oturup, içerimden şu sözleri geçirdim;
"Acaba bugün dışarı çıkacak mıydı?" merakla beklemeye başladım her seste kafamı dönüp bekledim onu benimle konuşmasada, oynamasada ben hep onu bekledim.. Biraz zaman geçtikçe mahalleye inen çocukların sesi bastırdı mahalleyi herkes farklı farklı şeyler oynuyordu kimisi tasolarla kimisi futbolcu kartlarıyla genelde top oynanıyordu o zamanların tadı bi ayrıymış be.. Biraz çocukları izledim ama ne inen vardı ne bakan umudum kırılmıştı eve koşarak girdim direkt geçtim odama atarim ile oynayıp kafa dağıtmak istiyordum sadece yoksa böyle zaman geçmeyecekti.