O gün atari ile günümü bitirdim ama hala aklımda o gün dışarı çıkıp çıkmadığı olmuştu. Ertesi gün, sabah kahvaltısı yapmak istemedim annem zorla salça ekmek yapıp elime sıkıştırdı aç aç gezilmez derdi hep. Kaldırımıma geçtim, bir güzel gömdüm salça ekmeğimi sokakta yerken daha bi tatlı gidiyor.. Mahalleden yukarı doğru gelen kişiler dikkatimi çekti kafamı o yöne doğru çevirip, izlemeye başladım. Gelen oydu yanında babası, elinden tutmuş bir sürü poşet ile geliyordu mahalleye doğru belli ki alışveriş yapmışlar evlerinin önüne gelince babası bunu öpüp, elinde ki poşetleri ile yukarı çıktı. Kız, arkasını dönmesiyle beni görmesi bir oldu neyle uğraşacağımı, ne yapacağımı bilemedim.. Kafamı yere eğip asfaltı izlemeye başladım kafamı kaldırmaya bile cesaretim yoktu ama onun vardı bana doğru gelmeye başladığını hissedebiliyordum kalbim hızla sadece kaçmak istedim o an yerin en dibine girip, bir daha çıkmamayı istedim.. Yanıma oturdu, bir iki dakika konuşmadan durdu sadece ben ise hala asfaltı izliyordum. Kalbimin atış hızını tahmin edemezsiniz göğüs kafesimi parçalayacak gibiydi aklıma hiçbir şey gelmiyordu sessizliği bozacağını düşünmediğim bir anda;
"Sen neden diğer erkeklerle oyun oynamıyorsun? Küs müsün onlara?" diye şirin mi şirin bir ses tonuyla söyledi bunu. Konuşamadım, kafamı sağa sola sallayıp dediklerini reddettim.
"sende benim gibisin, konuşmuyorsun fazla" dedi. Kendime bir an güvenip, konuşmak istedim sadece onunla istediğimi resmen elde etmiştim ama birisi ağzıma koli bandı yapıştırmış gibiydi sesim çıkmıyordu..
"Hayır aslında şey konuşurum ama dediğin gibi evet fazla konuşmam" diyebildim. kendi kafamı duvarlara vurasım geldi iki cümleyi bile konuşmayı beceremedim.

elini bana doğru uzatıp;
"Benim adım Rabia, senin adın ne?" diyince kafamı yerden bir anda kaldırıp, gözlerine bakakaldım. elinden tutup;
"Scarlett" dediğimde Rabia, hafif bir gülümse ile;
"bunu ben yapmasaydım, sen hayatta yapamazdın" dedi haklıydı. Fazla durmadan kızların yanına gitti. Kendime o kadar kızgındım ki kızın benden nefret etmesini hatta bir daha hiç konuşmayacak olmasını kendim sağladım. iki kelime konuşamadım be bu kadar içime kapanık olduğum için kızdım kendime.. Eve gittiğimde konuştuklarımızı tekrar ediyor adını sayıklıyordum adını öğrenmiştim artık ve elimi tuttuğu için musmutluydum.. Gerçekten aşık olduysanız ne hissettiğimi çok iyi bilirsiniz, sırıtarak uyuduğum tek gece olabilir..

O sıralar eve tam anlamıyla yerleşmişlerdi mahalle insanları ile tanışma faslına geçtiler. Bizim aile yapımız gereği misafirlere önem verilir o akşam için onları yemeğe davet ettik mahsat tanışmak. Akşam için hazırlıklara başladı annem tatlılar, börekler, yemekler çok güzel bir hava ve koku dolmuştu evin içerisi akşam üzeri işten gelen babamla birlikte onlarda geleceklerdi bize o atmosferi bilenler, o heyecanı ve sevinci bilir.. O zamanlar iyi kötü dayılarım bana hediye ettiği tüplü bilgisayarım vardı Facebook, MSN meşhur olduğu sıralar, vakit geçsin diye geçtim bilgisayar başına Facebook'ta takılıyorum durumları felan okuyorum vakit öldürüyorum. O kadar dalmışım bilgisayara babamın içeri girerken sesiyle tekrardan ilkildim, babam;
"Scarlett'i gönder çağırsın misafirleri" O zamanlar telefonlar bu kadar popüler değildi, telefonda bir çağrı yapmak bile lükse giriyordu evlerde zaten karşı karşıya olduğu için benim gitmemi istediler. Hava kararmış, ilk defa böyle gördüm bu sokakları ayağımda terlikle koşa koşa bastım zillerine. Kafamı yukarı kaldırıp, pencerelerine bakmaya başladım pencereden bir abla çıkıp ;
"Scarlettcim sen miydin müsaitler mi gelelim mi?" diyerek benden onay bekledi.
"Evet, müsaitiz bekliyoruz sizi" bunu dememle birlikte hızlıca içeri girip, bize gelmek için çıkacaklardı. Kadının adımı bilmesi beni çok şaşırttı, kafama takıldı..

Kadın içeri girdikten sonra, bende hızla eve doğru koşar adım yürüdüm içeri girdikten sonra;
"Çağırdım baba geliyorlar" diyip oturma odasına geçtim fazla geçmeden kapı zili sesi ile ayağa kalktım ve kapının girişine geçtim hoşgeldin demek için.. Babamım kapıyı açmasıyla beraber, Annesi babası arkada nur gibi parlayan Rabia.. Goose kıyafeti, at kuyruğu saçları gözlerimi ondan ayıramıyordum ve bu kız bizim evimize gelmişti. Oturma odasına geçip, hoşgeldiniz faslı bittikten sonra büyükler arasında sohbet başladı bunlar bir şeyler konuşuyor, anlatıyorlardı birbirlerine ama Rabia kafasını hiç kaldırmadı yerden. Babasını seviyordu hemde çok seviyordu ve bir o kadarda çekiniyordu. Annelerimiz yemek için mutfağa gittiler o an ne bir şey duyuyor ne de düşünebiliyordum saatlerce izleyebilirdim ama bakmaya kıyamıyordum öyle güzeldi gözümde. Yere sofra bezi serildi, eskilerin olmazsa olmazıdır yer sofrası.. Yemekler, tatlılar yenildi ortalık toplandı çay sırasına geldi aileler sohbeti baya koyulaştırdı o sıra Rabia'nın annesi Meltem abla;
"Scarlett çok efendi bir çocuk, ağır başlı biri bizim kızda aynı scarlett gibi hiç konuşmaz" kapalı kutu derlerdi bana şu anda değişen bir şey yok hala aynı Meltem abla sözüne kaldığı yerden devam etti;
"Rabia bahsetti Scarlett'tan mahallede bi onu sevmiş iyi anlaşıyorlar" diyerek tebessüm etti.
O kadar mutlu oldum ki gözyaşlarım inmeye hazırlık yapıyordu kendimi sıktım, tuttum ama içimi görseniz.. O akşam sohbet geçerken meğer bunlar bizim hemşerimizmiş
bu bizi birbirimize yakınlaştıran bir detay oldu. Artık hiç olmadığım kadar mutluydum ve giderek artıyordu bu..