Mutlu olduğum bir sabaha daha uyandım o gün artık her şeye toz pembe bakıyordum.. Dün konuştuklarımızı tekrar ediyordum içimden, kafamda bugün tekrar aynı şeyleri yaşabilecek miyiz düşünceleri dolanıyordu. Kahvaltımı yaptıktan sonra tekrar dışarı çıkmak için hazırlandım o heyecan, mutlulukla nasıl dışarı çıktığımı ben bile bilmiyorum. Sürekli oturduğum kaldırıma geçip, onların evlerine bakıyordum ineceğine emindim ama konuşabileceğimden şüpheliydim beklemelerim sonuç verdi yüzünde bir tebessüm ile sokağa inmişti tekrar geldi yanıma "Sen sürekli burada mı oturuyorsun?" diye soru sordu
"Başka yapacak bir şey yok ki" ona sormak istediğim o kadar çok şey vardı ki.. Konuşmaya başlamıştık ama devdıbını getirmem gerekiyordu elinde yine aynı bebeği, kendime güvendim artık konuşmalıydım
"Bu bebeği hiç mi ayır mıyorsun yanından?" Bu sefer başarmıştım herhalde konuşmuştum.. O kızıl saçlarını elleriyle kulağının arkasına yerleştirip
"Bu bebek benim tek oyuncağım, sen nasıl buradan ayrılamıyorsan bizde bebeğimle ayrılamıyoruz" Yandan bakarken ufak bir gülümseme ile gözlerini bana doğru çevirdi sizlere o anı anlatmam imkansız, sadece izleyebildim.. Fazla geçmeden yürümek isteyip istemediğini sordum. Biraz konuştuktan sonra artık rahattım birbirimize şakalar yapıyor, oyun oynuyorduk kendi aramızda.. Hiç kimse umrumda değildi, sanki yeryüzünde ki her şeye sahiptim.. Orta düzeyli bir ailenin en küçük çocuğuydu kendisi, babası bir temizlik şirketinde çalışan temizlik görevlisiydi annesi ise ev hanımı artık birbirimize karşı çoğu şeyi öğrenmiştik. hava kararıncaya kadar beraber oturup, konuşarak geçirdik günümüzü. Böyle güzel zamanları yaşadığım için çok gurur duyuyordum kendimden, şımarıyordum haliyle..

ilk kez ayaklarım yere değmeyecek kadar mutluydum..