Babamın işi gereği bizim Konya'ya gitmemiz gerekti eşyalar toplanmaya başlandı ama içerimde bir hüzün, kara fırtına Rabia'ya veda etmek bu hayatta bana en uzak gelen şeydi ve başıma geldi.. Rabia hakkımda her şeyi biliyordu Facebook hesabımı, MSN hesabımı vs ama onun bilgisayarı yoktu hazırlıklara başladık, toplandık son olarak mahalleye veda etmek kalmıştı benim veda edeceğim tek bir kişi vardı.. Onu gördüğümde usulca yanına yaklaştım ve kendine çok dikkat et olur mu diyebildim dolan gözlerini gördüm hala gözümün önündenden gitmez o nemli gözleri.. Elimde bizim bir düğünde çekilmiş resmimiz, gelin ve damadın önünde elele tutuşan iki minik aşık daha göz yaşlarımı resme damlatmamak saklayıp, koydum cebime neyse normal bir veda olmadı bu bedenimin hareket ettiği, ruhumun aynı yerde hapsolduğu bir vedaydı bu.. 12-13 saat yolculuğun ardından Konya'ya nihayetinde varabildik.. Konya Ereğli burası ne gaziye ne istanbul'a benziyordu.