O sıralar eve tam anlamıyla yerleşmişlerdi mahalle insanları ile tanışma faslına geçtiler. Bizim aile yapımız gereği misafirlere önem verilir o akşam için onları yemeğe davet ettik mahsat tanışmak. Akşam için hazırlıklara başladı annem tatlılar, börekler, yemekler çok güzel bir hava ve koku dolmuştu evin içerisi akşam üzeri işten gelen babamla birlikte onlarda geleceklerdi bize o atmosferi bilenler, o heyecanı ve sevinci bilir.. O zamanlar iyi kötü dayılarım bana hediye ettiği tüplü bilgisayarım vardı Facebook, MSN meşhur olduğu sıralar, vakit geçsin diye geçtim bilgisayar başına Facebook'ta takılıyorum durumları felan okuyorum vakit öldürüyorum. O kadar dalmışım bilgisayara babamın içeri girerken sesiyle tekrardan ilkildim, babam;
"Scarlett'i gönder çağırsın misafirleri" O zamanlar telefonlar bu kadar popüler değildi, telefonda bir çağrı yapmak bile lükse giriyordu evlerde zaten karşı karşıya olduğu için benim gitmemi istediler. Hava kararmış, ilk defa böyle gördüm bu sokakları ayağımda terlikle koşa koşa bastım zillerine. Kafamı yukarı kaldırıp, pencerelerine bakmaya başladım pencereden bir abla çıkıp ;
"Scarlettcim sen miydin müsaitler mi gelelim mi?" diyerek benden onay bekledi.
"Evet, müsaitiz bekliyoruz sizi" bunu dememle birlikte hızlıca içeri girip, bize gelmek için çıkacaklardı. Kadının adımı bilmesi beni çok şaşırttı, kafama takıldı..

Kadın içeri girdikten sonra, bende hızla eve doğru koşar adım yürüdüm içeri girdikten sonra;
"Çağırdım baba geliyorlar" diyip oturma odasına geçtim fazla geçmeden kapı zili sesi ile ayağa kalktım ve kapının girişine geçtim hoşgeldin demek için.. Babamım kapıyı açmasıyla beraber, Annesi babası arkada nur gibi parlayan Rabia.. Goose kıyafeti, at kuyruğu saçları gözlerimi ondan ayıramıyordum ve bu kız bizim evimize gelmişti. Oturma odasına geçip, hoşgeldiniz faslı bittikten sonra büyükler arasında sohbet başladı bunlar bir şeyler konuşuyor, anlatıyorlardı birbirlerine ama Rabia kafasını hiç kaldırmadı yerden. Babasını seviyordu hemde çok seviyordu ve bir o kadarda çekiniyordu. Annelerimiz yemek için mutfağa gittiler o an ne bir şey duyuyor ne de düşünebiliyordum saatlerce izleyebilirdim ama bakmaya kıyamıyordum öyle güzeldi gözümde. Yere sofra bezi serildi, eskilerin olmazsa olmazıdır yer sofrası.. Yemekler, tatlılar yenildi ortalık toplandı çay sırasına geldi aileler sohbeti baya koyulaştırdı o sıra Rabia'nın annesi Meltem abla;
"Scarlett çok efendi bir çocuk, ağır başlı biri bizim kızda aynı scarlett gibi hiç konuşmaz" kapalı kutu derlerdi bana şu anda değişen bir şey yok hala aynı Meltem abla sözüne kaldığı yerden devam etti;
"Rabia bahsetti Scarlett'tan mahallede bi onu sevmiş iyi anlaşıyorlar" diyerek tebessüm etti.
O kadar mutlu oldum ki gözyaşlarım inmeye hazırlık yapıyordu kendimi sıktım, tuttum ama içimi görseniz.. O akşam sohbet geçerken meğer bunlar bizim hemşerimizmiş
bu bizi birbirimize yakınlaştıran bir detay oldu. Artık hiç olmadığım kadar mutluydum ve giderek artıyordu bu..