Ertesi gün Rabia mesaj attı, işteydim o sıra telefona baktım elimde ki işi bırakıp.
"Scarlett, annemle bu şekilde konuşamazsın." mesajını görmemle o an durulmam bir oldu..
"Ya bir şey demedim zaten geldi kendisi söyledi kavga çıkarttı" yazabildim o an olta atıyor gibi olduğum yerde bir ileri bir gittim..
"Annemle konuşmayı öğrenmediğin sürece bizden olmaz" yazıp, el sallayan emoji atıp engelledi..

Ercan abi, babamı arayıp Rabia istemiyor Scarlett'ı bizim işimiz bitti demiş. Babam arayıp söyleyince gözyaşlarıma hakim olamadım.. Patronun odasına koşup;
"Abi ben iyi değilim izin alabilir miyim?" Diyerek izin aldım, halimden de anlaşılıyordu zaten..
Koşa koşa gittim o her zaman oturduğumuz kaldırıma..
Kendimi zor attım mahalleye, gözlerimden yaş süzülerek yanaklarımı ıslatmaya başladı hayatımda olan tek mal varlığımı kaybetmiştim ve en önemlisi çocukluğumu..

Uzun uzun baktım eski evlerine, o çocukluk aşkım yalan olmuştu artık.. Gözyaşlarımı koluma siliyorum bir yandan o eski hatıralar geçiyor gözümün önünden..

bu yıl tam tdıbına üç yıl oldu beni bırakışının..
Çocukluğuma veda ettiğim bir üç yıl.. Ben sevdim, saydım benim vicdanım rahat.

Belki bu satırları asla okumayacaksın, belki aklına hiç gelmeyeceğim ama ben seni yine aynı kaldırımda bekliyor olacağım..

ben bir hata yaptım seni sevdim, çocuktuk sonuçta...

https://youtu.be/Eg6gKLXA30U