müsait olmasam bile telefonlarını açıp saatlerimi sadece ona ayırıyordum. o, kursa giderken bile sabahları erken saatte uyanıp tek başına yürümesin diye gidişinde ve dönüşümde telefonda onunla konuşuyordum. ne giyimine kuşdıbına karışıyordum, ne de herhangi bir baskıda bulunuyordum.

fakat ben bunları karşılık beklediğim için yapmasamda ister istemez bazı şeyleri de ondan görmek istiyordum. ona verdiğim sevginin çeyreğini hissettirse yeterdi bana.

ancak zamanla günlük hayatta sanki sevgisinin kademe kademe düştüğünü hissetmeye başladım. cicim ayları yavaş yavaş biterken kavgalarımız başlamıştı.

inanın kavgaların sebebi de ben değildim. söylediğim bir şeyi yanlış anlayıp trip atmaya soğuk konuşmaya başlıyordu ve sonrasında saatlerce tartışıyorduk.

yine de pgibolojisine veriyordum, alttan almaya çalışıyordum, tahammül etmeye çalışıyordum.

sevgisini gösterememesinin sebebini de utangaç olduğunu, sevgisini gösteremeyen bir yapısı olduğunu düşünerek görmezden geliyordum.

bu şekilde ilişkimiz inişli çıkışlı devam ederken ikimiz için de artık bir gerçek çok yaklaşmıştı, üniversite sınavı...