sonrasında dayanamadım ve gözlerimden birkaç damla gözyaşı akarken hasrete sıkı sıkı sarılıp teşekkür ettim ve onu çok sevdiğimi söyledim.

normal hayatta duygularını hiç belli edemeyen hasret, doğum günümde mutluluktan aylarca aklımı başımdan alabilecek bir jest yapmıştı benim için. 18/05/2012

bu olaydan sonra hasrete zaten deliler gibi aşıkken iyice kendimi kaptırdım.

sonrasında ilişkimiz sınava kadar çok güzel bir şekilde ilerledi. lys günü geldi ama benim tek hedefim müzik olduğu için herhangi bir önemi yoktu. hasret için öneminden bahsetmiştim.

sınav bitti ve akşamında evde tek kalınca ağlayarak aradı beni.

"sınavım istediğim gibi geçmedi, hiçbir şey kazanamayacağım, yine bir sene daha hazırlanmak zorunda kalacağım, müziği de başaramayacağım vs." diye ağlarken sözünü kesip "bir saniye canım lütfen beni dinler misin" dedim.

"birincisi henüz sınav sonucu açıklanmadı, zor bir sınavdı ama herkese zordu, önce sıralamalarımız önemli. henüz hiçbir şey belli değil. ikincisi sen müziği kazanacaksın lütfen umutsuzluğu ve kendini üzmeyi bırak ve kalan zamanında kemanına iyice çalış." dedim.

h: "yapamıyorum, aptalın tekiyim, kazanamayacağım."

ben: ya bitanem neden aptal olasın, çalıştıktan sonra neden kazanamayasın, saçmalama artık lütfen gözünü seveyim."

h: "iyi saçmalamam, ben kapatıyorum görüşürüz." dedi.

sonrasında "lütfen üzme kendini bu şekilde, kendine inan, ben de yanındayım başarıcaz seni seviyorum" dedim. sonrasında tekrar görüşürüz dedi ve kapattık.

hasretin hiç sevmediğim bir huyu vardı. bir şeye üzüldüğünde ya da sinir olduğunda suçlu benmişim gibi sinirini benden çıkarıyordu, tribini bana atıyordu.

aslında benim için sorun o da değil, ne desem hiçbir şeyle ikna oluyordu. negatif bir insandı, mutlu olmak istemiyordu sanki. işin aksine en zor zamanlarımda bile hayata umutla bakan birisiydim ben.

ve haklı olarak böyle davrandığında içten içe sinir oluyordum ama sınav gibi önemli günlerde tabi ki alttan alıyordum...