reserved

ailesine gidecekleri davete katılmak istemediğini onun yerine teyzesine gitmek istediğini, teyzesiyle birlikte yeni yılı kutlamak istediğini söylemiş ve kabul görmüştü.

teyzesi sol'a gönül vermiş bir kadındı, birkaç defa birlikte geldikleri için ezgi'de karşılaşmıştık, benim bakışlarımdan, konuşmamdan ve hatta bütün bir sokağın yiğenine karşı davranışından sanırım anlamıştı aramızda bir şeyler olduğunu, çok iyi bir insandı.

tek bir sıkıntımız vardı; teyzesinin evi o yıllarda henüz yeni yeni yerleşime açılan şimdilere göre şehir merkezine uzak kalan bir yerdeydi.

toplu taşıma şansı yoktu, o zamanlar taksiye verecek param yoktu ve daha güzeli polis tarafından aranan bir adamdım.

yapacağım en büyük dangalaklık kısmen şehir dışı olan bir yerde yabancı biri olarak dolaşmak olurdu;

yaptım!

yılbaşı sabahı çözmem gereken birkaç problem peydah olmuştu.

cezaevinde olan arkadaşlarımızın ihtiyaçlarının karşılanması adına gerekli olan maddi desteğin sağlanması adına kızılay'ın çeşitli noktalarında ama en fazla yüksel caddesi ve konur sokakta seyyar tezgahlarımız vardı.

bu tezgahlarda genellikle afiş, kitap, takı vb satıyorduk, o dönem çankaya belediyesi bize karışmıyordu, ya karışmak istemiyordu veya karışmayarak gizliden gizliye destek veriyordu bilmiyorum.

her neyse; sabah ezgi'de otururken tezgah açan arkadaşlardan biri içeri girdi, bir terslik olduğu belliydi, abi dedi apocular yüksele geldi tezgah açmak istiyorlar ne yapacağız?

bu noktada bir es verip şu açıklamayı yapmak sanırım elzem;

o dönem, dev-sol ve pkk birbirlerinden hiç hazzetmese bile kavga etmemeye özen gösteriyordu, ankara'da pkk'nın çok sözünün geçtiği yer olmamasına karşın özellikle varoşların çoğunluğu dev-sol'a destek veriyor veya sempatizan seviyesinde bulunuyordu, dağ kadrosunun silahlı çatışmalara girdiğini duyuyorduk (pkk'nın tunceli'nde dev-sol'a saldırması vb gibi) ama hiçbirimiz ankara'nın göbeğinde en kuvvetli olduğumuz yere gelip bu cureti göstermelerini beklemiyorduk.

ama gel gör, tak var gibi yüksel'e gelmiş ve tezgah açacağız diye diretiyorlardı.

ve ben aşık olduğum kızla buluşmak için saat sayarken bu apocu yavşaklar ortaya çıkmıştı.

ilk aklıma gelen "karanfil'e gitsinler bizden kimse karışmasın" oldu, oldu ama karanfil'de türk ocağı ve atsızcı tayfa var bildiğin katliam çıkacak.

lan hayat dedim, senin yaşatacağın günü s.keyim, şunlar yarın gelse n'olurdu sanki.

derdim apocuların vurulması değil, o civarda tek el silah patlasa benden bilmek için bekleyen bir emniyet var!

neyse dostlar; kalktık yüksel'e gittik (içimden lan n'olur arıza çıkmasın diye dua ediyorum)

mülkiyeliler birliğinin olduğu köşede, insan hakları anıtının olduğu yerin sağ çaprazında bir stand var (şimdilerde orada bir büfe gibi bir şey var onun olduğu yer)

oradaki stand o dönemlerde yıl boyu açık kalırdı, kim ne satmak istiyorsa üretim yapanlar oraya getirir satmaya gayret ederdi (incik boncuk vb) gelenlerin siyasi kimliğini hiç sorgulamadık, orası o dönem bize göre dokunulmaz olan yerlerden biriydi.

biz oraya gelen gidene karışmıyorduk, atsızcılar bir sokak ötemizde genel merkezleri varken bizim sokakta isimleri anılmazdı onlar karışmazdı, mhp, chp kimse karışmazdı o standa, ha stand bizim sokağımızdaydı ama hepsi gelirdi dediğim gibi.

bu apoculardan biri karşıma geldi yanında 3-5 arkadaşı var;

"tü bi kurdi dizani" diye sordu;

"ez Tırkım" diye yanıt verdim; biz bu standı alacağız dedi.

şimdi birisi bana emir kipiyle konuştuğu zaman bende tüm film kopuyor, neyse.

bir araftan çekiniyorum; bu apocularla şehir içinde şimdiye kadar hiç karşı karşıya gelmedik, gücleri ne ne yapabilirler ne kadar ileri gidebilirler fikrim yok, yani o an konur bildiğin savaş alanına dönebilir

şimdi aklımda akşam aşkımın yanına gitmek var, belediye sinek arabası bile dışarı çıkmasın kimse zarar görmesin istiyorum.

biz o insan hakları anıtı önünde konuşuyoruz, ben ilgili elemana burası bizde karanfil'e gidin, merkeze gidin ama burası bizim diretmesindeyim, adamlar laf anlamamak için diretmekte olay çıktı çıkacak tek bir kıvılcıma bakıyor.

o kıvılcım çok sürmedi geldi.

bizim orhan'ın bir arkadaşı, yırtık dondan fırlar gibi fırlayıp bunlara saldırdı.

hatırlatma : orhan, Ezgi'yi çiçek bahçesine çevirip sonrasında öldürülen balici çocuk.

la N'oluyoz demeden ortalık karıştı, 30-40 kişilik bir karşıt iki grup birbirine girdi, lan sokakta çocuklar var, tezgahlarda 1 kuruş para almadan çalışan ve bize güvendikleri için oraya gelen yoldaş aileleri var.

şalter attı bende,
silahı çekip havaya 2-3 el sıktım

bu apocu tayfanın başında olan elemanla göz göze geldik neden bilmem ona sıktım.

bu pekekent bacağından yaralanıp devrilince yanındaki adamlar teleşlanıp bunu kaçırma derdine girdiler, dolayısıyla onlar arkadaşlarını kaçırdı, bizimkiler tezgahları korumaya aldı ben kaçtım.

peşimde devlet vardı, üstüne bi de pkk eklendi tam oldu!

saatler var aşık olduğum kadının yanına gitmeme ama denk duramıyorum ki, elimi ayağımı s.keyim işte

Ya çok güzel soluksuz okuyorum ama, kızla sevgili olma aşamanızı daha detaylı anlatsan : s

kurtuluş parkına gittim, canım nasıl sıkkın ama neyse aradan çok zaman geçmeden arkadaşlardan ilgili olanlar gelmeye başladı.

şimdi o dönemde şöyle bir şey vardı;

çatışma sonrası gidilecek yerler vardı, atıyorum farklı fraksiyonla bir sıkıntı oldu hayatta kalanların gideceği yer belli, devletle çatışmaya girince gidilecek yer belli filan.

neyse geldiler.

ben O'ndan başkasını düşünemiyorum ki ama;

bana sürekli bir şey diyorlar, şu şöyle bu böyle, pkk vuracak seni filan dinlemiyorum ama ben.

akın vardı, akın o zaman 13-14 yaşlarında evsiz bir çocuk, konur sokağa geldiği zaman kendini bulduğunu söylemişti.

akın nasılsa bunların peşine takılmış gelmiş (o kadar profesyoneliz işte) devletten kaçıyoruz 13 yaşında çocuk yerimizi buluyor.

arkadaş zaman geçiyor, akşam oluyor, o beni bekliyor ve ben başıma dünya dert açmakla meşgulüm!

öyle apar topar çıktım daha doğrusu kaçtım ki konur'dan üzerimde günümüz parasıyla 1 kuruş yok.

8-10 mermi, 5 atar smith wesson başka hiçbir şey yok.

ha, bir de akın var *

başıma bela oldu ayrılmıyor yanımdan it sıpası!

o gun geride kalan arkadaşlar konur sokak esnafından para almışlar (sonra hepsini fazlasıyla ödedik) hatta çoğuna zorla ödedik! adam verdiği parayı almak istemiyor öyle.

para almalarının sebebi, beni ankara'dan kaçırmak.

daha önce bahsettiğim iletişimci arkadaşı anımsarsınız, o geldi yanıma bir tomar para verdi X şehrinde evin hazır olduğunu vb söyledi.

teşekkür ettim, seni yolculayayım dedi, işim var sen karşılamayı hazırla dedim.

(adım gibi biliyordum beni sattığını)

akın'la baş başa kaldık.

size akın'ı anlatayım;
o olayın içerisinde ben yoktum ama olsam gözümü kırpmadan aynı şeyi yapardım, yetiştirme yurdunda tacize uğrayan oradan kaçan ve sıhhıye abdi ipekçi parkı'nda tecavüzcülerin eline düşen bir çocuk.

daha sonra cevaevinde ölecek olan bir arkadaşımızın şans eseri oradan geçmesi, o tecavüzcü alçakları vurup o çocuğu yanına alması neticesinde konur'a gelen bir can

akın; 13 yaşında bir çocuk ve benim o aşamada tek dayanağım.

çok değil 4-5 saat sonra bin yıl dönecek beni bekleyen aşık olduğum kızın yanına gideceğim, konur'da çatışma olmuş, bugün olsa gazete manşetlerini, tv programlarının tamdıbını süsleyecek olayları yaşıyoruz, akın'a dedim ki; ezgi'ye gidebilir misin?

giderim abi dedi!

- bak kimseye görünmeden gideceksin, yoksa beni burada öldürürler dedim.

görünmem abi dedi.

hakikaten kimseye görünmeden gitti geldi,

dostlar muhtemelen bana kızanlarınız olacak, ama bugünlük burada bırakalım, yine çok sarhoşum :(

yazmaktan değil, onun yanına gitmekten korkuyorum.

https://www.youtube.com/watch?v=tq4Gcbzc2pI