zaten şimdiye kadar kendi isteğimle yaptığım şeylerin sayısı belki de bir elin parmaklarını geçmez. çocukken zorla meyve yedirirlerdi sonra zorla ilkokula gönderdiler. lisede zorla italyanca kursuna gönderdiler. zorla yüzme kursuna da gittim. işte şimdi de zorla üniversite okumalıydım. belki de bu yüzden hep zorlukla nefes alıyorum.

hayatı içimden vakumlayıp almışlar gibi hissediyorum. neşe duyamıyorum. hayallerim küf tutmuş sanki. bıçakla küfleri kazısam bile geriye yenecek bir şey kalmıyor üstelik. klavyenin tuşlarına bile basmaya mecalim yok. yine de sizin için sadece bir ses olduğumu bilmek huzur veriyor. elimden gelse tüm varlığımı ses olarak sürdürmeye razıyım.

bazen içimden elime bir ustura geçirip onunla yüzümün derisini soymak geliyor. çenemin altından başlayarak oval bir kegib atıyorum daha sonra yarıktan içeri başparmaklarımı sokup etimi sıkıldığım bir giysi gibi soymaya başlıyorum.o an bir mucize oluyor, yüzümün altında yeni bir yüz, benliğimin altından başka biri çıkıyor. eski yüzümü köpeklere yediriyorum. hayatımı aldığım yere iade etmek istiyorum fakat internetten sipariş verdiğimiz ürünlerde değişim yapmıyorlarmış.

işte o gün, yani bundan aşağı yukarı altı buçuk yıl evvel üniversitedeki ilk dersime giderken hissettiğim şeyler de aşağı yukarı böyleydi. aslında doğdumdan beri hissettiğim şeyler aşağı yukarı böyleydi.ben ben olmak ister miyim diye kimse bana sormamıştı. dünyaya gelmeden evvel bana kataloğu göstermemişlerdi. göstermiş olsalar elbette kendimi seçmezdim. malzemede mi ucuza kaçmışlardı acaba yoksa yanlış ambalaja yanlış ürünü mü koymuşlardı hala bilmiyorum. ambalajım sıkıyor. kendime özel hapisanemde dünyaya geldim ben

isteğim şu zavallı ruhumu duman gibi savurmak.. dokunamadıklarıma ruhumla dokunmak gitmediğim yerlere duman olarak gitmek. sevdiklerimin ciğerine dolmak sonra da yok olup gitmek .yok olacak olmanın farkında olarak buruk ama huzurlu gitmek. kaybolmak.. evrenin kucağına kıvrılmak. başımı okşayacak bir tanrı olmasa bile hem de

kendime ait bir macera kitabım olsun istemiştim. çocukluğumdan beri fazlaca gelişmiş bir hayalgücüm olmuştur. zaman zaman başımı belaya soksa bile hayalgücü sinemasında çok film izledim. gündüz düşlerimle olağan hayatın dayanılmaz sıkıcılığına katlanabilmeyi başardım. günün birinde hayaller kesmedi, kendim bir yola çıktım. yolumu kaybettim. suya attım kendimi, tüm nehirlerin okyanusa açıldığı yalanına kanarak. okyanusa değil, yarım kalmış heveslerimle, pişmanlıklarımla dolu kan ve irin dolu bir karın boşuğuna düştüm. yüreğim öyle ağırdı ki dibe çöktüm. boğuldum.

Yaz panpa benimkinden farkli bi gib hayatmis

insanlara karşı kırıcı olmamaya çalıştım. çokça okuduğum ve gereğinden fazla inandığım gibik masal kitaplarında ruh diye bir şey vardı çünkü.ruh acıtılmamalıydı. gerçek bir centilmen kılıcıyla düşmanını öyle ustalıkla doğramalıydı ki,yüreğini dilimlese bile ruhuna dokunmadan yapmalıydı bunu. cesaretini değil de ana damarını kesmeliydi hısmının. centilmen dövüştüm. ortaçağdan kalmış değer yargılarımla yenildiğim yetmedi bir de taşak oğlanı oldum.ben hiç yara almadım. benim doğrudan yüreğimi öldürdüler.tek tuşla nakavt oldum. düşmanın terlememişti bile.

@67 al lan hediye https://www.youtube.com/watch?v=2fngvQS_PmQ

son derece serin ve iç karartıcı bir eylül sabahıydı. ilk günlerinde yaz maskesi takınan kandırıkçı eylülün ne mal olduğunun ortaya çıktığı günlerden biriydi işte. duş aldıktan sonra saçımı kurutmadığım için (asılında duştan sonra saçımı asla kurutmam) üşüdüm, kapşonumu taktım.hem böylesi daha iyiydi, kapşon yüzümü de yarı yarıya örtüyordu. herkesin bana baktığını sanıyordum nedense. gergindim.

Adamsin lan sen takip ediyorum basligi bi sigara icip yaticam canini yerim senin

dersten önce yemekhaneye uğradım. babam her zaman kahvaltı yapmadan evden çıkan adamların işe yaramaz adamlar olduğunu söyler durur. kafası çalışmazmış kahvaltı yapmadan evden çıkanların. işte o yüzden bu kadar aptal varmış etrafta. yarın bir gün iş hayatına atılınca ne olacaktım? örneğin önemli bir toplantıya girmeden evvel o gibtiğimin kahvaltısını yapmazsam mazallah bir dalgınlık yapabilirdim ve babamın gözünün yaşına bakmadan ekmeksiz koduğu onca zavallı gibi ben de işsizler kervanına takılırdım. merak etme ben asla işsiz biri olmayacağım baba seni utandırmamak için işsiz biri olmaktansa ölü biri olmaya karar verdim çünkü.ben gittikten sonra üstünde fotoğrafım olan, beyaz altından minik bir rozet yaptırır varlığı oldukça şüpheli olan kalbinin üstünde taşırsın. böylece insanlara anlatacak yeni hikayelerin olur. oğlunu unutamayan fedakar baba acılı baba her şeye rağmen yıkılmamış adam gibi adam. unutturma da o minik rozetin üstüne bastırabilmen için sana özel bir fotoğraf çektireyim gitmeden. sana olan gerçek hislerimi yansıttığım şöyle orta parmağını kaldıran bir pozum olabilir mesela

@71 o senin adamlığın ulan

yemekhane fazla kalabalık sayılmazdı. sağda solda fazla konuşmadan yemeğini yiyen, yüzünde erken kalkmış olmanın verdiği o meymenetsiz ifadeyle kahve içen bir ka kişi vardı sadece. kahvaltıya bakındım, beni cezbeden bir şey yoktu. zaten oldum olası kahvaltıda peynir zeytin bimemne yemekten nefret etmişimdir çok çok tost amk.bir kase mısır gevreği aldım ben de.kendime pencere kenarında bir masa seçip oturdum. mısır gevreğinden bir kaç kaşık alıp bıraktım. neden yapıyordum ki ben bunu? sabahları iştahım olmazdı ki benim. benim canım sabah yemek yemek istemezdi ki..babamın başımda dikilen ve durmadan beylik laflar eden sepia modundaki hayaline doğru kibarca eğilip gibtir olup gitmesini rica ettikten sonra tamamen yalnız kaldım ve bundan böyle yalnızca kendi isteklerime göre hareket edeceğime dair kendime söz verdim.

kendim için de küçük bir şarkı söyleyeyim madem
a benim avanak arızalı arsız gönlüm
feleğin çemberine takılıp döndün ya
arayan bulur elbet ,aradın buldun pes
hanya'yı konya'yı gördün ya

https://www.youtube.com/watch?v=rrD89pvLI18

masadan kalktım.'şimdi gidip bir kahve içmek istiyorum, öyleyse gidip kahve içeceğim.' durmadan dönüp dönüp arkamda bıraktığım kahvaltıya bakıyordum yemekhaneden çıkarken.kim bilir daha neleri ardımda bırakacaktım bu verdiğim kararla? suçlu hissediyordum.bir yandan da daha özgür. kahvaltıyla ilgili verdiğim basit bir kararın daha sonra büyüyp çığa dönüşen kartopu misali hayatımın üstüne düşüp beni ezeceğini nerden bilebilirdim? yine de kendi yarattığım bir çığın altında kalmak ailemin benim için dizayn ettiği steril hastane odasında ölmekten iyiydi

anlat panpa dinliyoruz

yemekhanede çıkıp kafelerin olduğu tarafa yollandım. 'havuzun oraya' yani. böyle deniliyordu ufak bir süs havuzu vardı ortada. hafiften titriyordum. hava çok serindi ondan mı yoksa strestli miydim amk? kestiremedim.köpüklü kahve diye bir mekan vardı oraya geçip oturdum. kimseyi tanımamak berbat bir duyguydu. millet masalarda üçer beşer oturuyordu. birden bu koca okulda hep yapayalnız kalacakmışım gibi bir his kapladı içimi. kahve de zehir gibiydi. yarım bırakıp sınıfın yolunu tuttum.

kahve çarpıntı yapmıştı. diller okulunun önüne geldim. hazırlık sınıflarının olduğu binaya diller okulu deniliyordu. derin bir nefes alıp içeri girdim. ders progrdıbının fotoğrafını çekmiştim telefonumdan ona bakmaya çalışırken telefon elimden kaydı bataryası bir yana kendisi bir yana savruldu herkes dönüp sese baktı. dakka bir gol bir sizin anlayacağınız. domalmadan eğilmeye özen göstererek telefonu yerden aldım. batarya yoktu piyasada. kafamı kaldırdığımda beyaz saçlı hafif toplu ,sakallı bri herifin bana bataryayı uzattığını gördüm.
-al abi..
-eyvallah..

herifin saçları hakikatten ilginçti. aynı yaşta olmalıydık ama neden beyazdı saçları?tam beyaz da değil haif kırçıllı gibi. değişik bir tarzdı. kıskanır gibi oldum karizma bir hava katıyordu adama.g048 nolu sınıfın nerde olduğunu sordum, o da bilmiyormuş yeni gelmiş. burdaki herkes hazırlık heralde dedi. adamın adı oğuzmuş. anında kanım ısınmıştı bine. arkadaşsız kalma fobim hafiften geçer gibi oldu. diyalog gayet iyi ilerliyordu.