işçi emeklisi olan fakir babam

@10 kori soslu tavuk kahvecide 8.50 tl olmuş lan

@22 çalmışdiyo ya ey allh ım sen başlığı bul terketcem amk nese ben devam ediyorum

anlat amk anlat

iyi sallıyo bin şuku

benbunu okudum lan burada bin çalmış

anlat panpa

anlat dinliyoruz panpa

dinleyen varmı

sonra fakir fakir geberdi bütün sülalem ben de sürünüyorum bu da böyle bi anımdır

devam et ponpa

neyse yemek faslı falan bitiyor. "hadi" diyor o öğretmen" evine bırakayım seni. "

"yok öğretmenim zahmet etmeyin" diyorum. zahmet etmesin ki görmesin fakirliğimizi, acımasın bize.

çocuk aklı tabi amk, sanki ben yok dedim diye o da tamam diyecek. çıkıyoruz yola. ben hala kafalama derdindeyim, gelmeyin zahmet etmeyin diyorum sürekli.

yok gelicem diyor illa.

zaten sonra ben gelmeyin dedikçe o cevap vermiyor. yürüyoruz buram buram fakirlik kokan evimize..

reserved

devammı

duygusal anımda yakaladın bin şuku

hikaye tanıdık geldi sonra söylerim
devam et bakalım

hep önünden geçtiğim ve geçerkende içeride oturan "zengin" insanlara baktığım bi cafe ye gidiyoruz. yüzümü gözümü temizliyor "öğretmen"

karnın aç mı diye soruyor. yok diyorum.

yalan tabi amk. sabah evden çıkarken ağzım kokmasın diye bişiler atıştırmışım. bide bi çubuk kraker almışım son dersten önce, o kadar. it gibi açım yani.

televizyonlarda falan gördüğüm şıklıkta bi tabak geliyor önüme. ömrümde yememişim öyle yemek, köri soslu tavuk.

tavuğu bile ayda bir yiyen adamın neyine "köri sosu"

yiyorum tabi büyük zevkle. bide bi parça ekmekle tabağı sıyırıyorum.. öğretmen gülüyor, "doymadın mı?" doydum öğretmenim ama israf olmasın hani diyorum.

eğer anlatımını beğenirsem sana senaryo yazımında veya film çekiminde yardım edebilirim yazının akışını ve okuyucuyu yazıya bağlamanı sevdim

devam et

orta okul yine sefillik içinde geçiyor. tek ayakkabıyla yaz kış idare ediyorum. çantam falan yok.. dersane tespit sınavına girenlere hediye ettikleri klasörüm var sadece. şimdi ki binler bilmez nike çantadan başka bişi tabi.. neyse.

lastiği kopuyor bir gün o klasörümün okuldan çıkıp eve giderken. yerler ıslak, çamurlu.. bütün kitap defter ne varsa olduğu gibi düşüp mahvoluyor. ağlıyorum sinirimden yanımda kimsecikler yok. artık o anki telaş mı desem, panik mi desem pantolonuma ceketime sürüp o defterleri kitapları temizlemeye çalışıyorum. bi yandan da iki göz iki çeşme tabi.

"ağlama çocuğum" diyor bi ses. bakıyorum kim diye, okulda hep gördüğüm ama adını bilmediğim bi öğretmen.

nasıl ağlamayayım öğretmenim diyorum, mahvoldu hepsi.

alırsınız oğlum diyor, alamayız diyorum. alamayacağımız için ağlıyorum zaten diyorum, gözleri doluyor.

elimden tutup, bırak onları gel benimle diyor.

olmaz diyorum, alıyorum hepsini yerden. inat etme hadi gel diyor.

yüzüm gözüm çamurlu elimde lastiği kopuk klasörüm, o ismini bilmediğim öğretmenin elini tutup gidiyorum.

panpa içim burkuldu lan anlatma daha :(
edit: ben 5-6 yaşlarındayken aynı durumdaydık panpa