müdür bey elindeki parayı uzatıp

bana bi winston kısa light al gel demişti...

dünya başıma yıkılmıştı, köyden inip şehirde okula başladığım ilk günde okul nöbetçisi olmuştum (şansıma sokayım) ve müdür benden bilmediğim bişey alıp gelmem için elime para sıkıştırmıştı...

heyecandan elim ayağım titriyordu, ne yapacağımı bilmez bir edayla bir süre kalakaldım...

Allahtan müdür arkasına dönüp bakmamıştı da ne duruyorsun oğlum malmısın lafını duymamıştım...

aklımdan binbir düşünce geçiyor, ama bir türlü söylenen şeyin en olduğu ve nereden alınacağıyla ilgili bir fikir edinemiyordum...

herkes dersteydi ve sorabilecek kimse yoktu etrafta, ve zamanımda çok azdı...

bilinçsiz bi şekilde yürümeye başladım, önce okulun bahçesinde dolandım biraz, kimseler yoktu etrafta, dokundan ağlayacaktım, kesin hakaret ederdi, cahilliğimi yüzüme vururdu, köylü öğrencilere hep baktığı gibi bakardı bana... o an içimsen koşarak eve gitmek ve anneme sarılıp ağlamak geliyordu...

yardım edecek birine baka baka, korkarak çıktım okuldan, şansımı gibeyim ki sokaklar bomboştu, sorabileceğim kimsecikler yoktu, bir kaç dükkana girmeye niyetlendim ama müşterinin yanında ilgilenmez tersler idye cesaret edemedim...

zaman ne çabuk geçiyordu, okuldan bayağı bi uzaklaşmıtım ve aradan yarım saat geçmişti, müdürün beni aradığını hayal ediyor, homurdanmalarını gözümün önüne getiriyordum... Alah kahretsin, hiç mi bırakmaz beni bu şanssızlığım, neden bu kadar malım...

derken biraz daha dolaştıktan sonra kenar bir mahallede küçük bir bakkal buldum, önce iki defa önünden geçip içerde kimse olup olmadığına baktıktan sonra nihayet girmeye cesaret etttim...

müdür söylediğinden beri sürekli tekrarlayarak unutmamaya çalıştığım cümleyi bakkkala söyledim ve durumu anlatmaya başladım, 45 dakikadır dolaştığımı söyledim, utancımdan ağlamaya başlamıştım...

bakkal bir kahkahalarla gülüyordu, arkasındaki dolaptan bir paket sigara çıkardı ve çabuk git bunu müdürüne ver bi daha da bilmediğin şeyleri insanlara söylemekten çekinme dedi. sevinçten uçuyordum, sigarayı ve para üstünü aldıktan sonra uçar gibi uzaklaştım dükkandan... gecikmeme sebep gösterecek bir yalan düşüne düşüne okulun yolunu tuttum...

müdür odasının önünde yaklaşık 5 dk neler söyleyeceğimi planladım, bir türlü cesaret edemiyor, içeri giremiyordum, ya kızarsa, ya içerde biri varsa ve onun yanında hakaret ederse, hele bide öğrenciyse içerdeki herkese söyler müdürn bana kızdığını, okul çıkışı döverim bende ... tabi bu arada dakikalar giderek ilerliyor, kapı bir an açılsa içerden müdür çıksa kesin düşer bayılırım korkudan, bıraksalar koşa koşa uzaklaşırdım ordan, ne okula giderdim bir daha, nede evden çıkardım, hayat çok zordu ve ben bu hayata göre fazla saftım...

üzerimdeki baskıdan ve duygu yoğunluğundan ötürü sarhoş gibi olmuştum artık, sırılsıklam terlemiştim, dünyayı flu görüyor ve histerik bir şekilde titriyordum...

bu arada da elim arada kapıya gidiyor geliyor, bir türlü cesaretimi toplayamıyorum, bir an ne olduysa artık cılız bir şekilde vurdum kapıya, içerden sert bir ses giiiir...

yavaşça açıp kapıyı kafamı içeri uzatıyorum, müdür bey eğilmiş gazetesni okuyor, bir an derin bir ohh çekiyorum, allahtan kimse yok yanında, kızsada kimsenin haberi olmayacak, o rahatlıkla süzülüyorum içeri, beni görünce gatirdin mi, aferim, bırak şuraya masaya diyor. herhangi bir kızgınlık yok ve nerde kaldın diye sorgulamıyor, içimde müthiş bir sevin olağanüstü bir rahatlama, çarpık adımlarla iki büklüm sigarayı masaya bırakıp çıkıyorum odadan...

nöbetçi klübesine dönerken o kadar mutluyum ki loto ikramiyesi tutsa o kadar mutlu olunmaz herhalde...

tam yerime oturuyorum ki cebimden gelen bozuk para sesi alıyor benden beni, bir an gözüm kararıyor, yok böyle bir acı, bir iç sıkıntısı...

allahım neden ben, neden bu kadar aptaım, nasıl unutabilirim vermeyi, o kadar sıkıntı çektikten sonra tam kurtulmuşken nasıl olurda nuturum para üstünü...

kesin parayı çaldığımı düşünecek, zaten kıllanmıştır geç gelmemden, şüphelenmiştir benden... yarın babamı çağırır okula kesin, birazdan gelirde yüzüme vurursa ne yaparım, hırsızlıkla suçlanırsam intihar ederim kesin, hele hele sınıfta duyulursa bu durum adım çıkar artık...

kafamda binlerce senaryo, tir tir titriyorum korkudan, gözüm müdür odasının kapısında, zilin çalmasına da 5 dk var, herkesin ortasında rezil eder beni kesin...

ağlamaya başlıyorum, allahım kurtar beni lütfen, ne yapabilirm, nasıl kurtulurum bu durumdan, geri zütürürsem daha kötü olur, hırsızlığımı tasdiklemiş olurum, önce çaldı sonra korktu geri getirdi diye düşünür, yapamam, bi çare bi çare allahım...

o an kaçma fikri beliriyor aklımda, rezil olmadan çıkıp gideyim burdan diye düşünüyorum...

kimseye görünmeden yavaşça çıkıyorum okuldan, ara sokaklardan koşa koşa uzaklaşıyorum, ne yaparım nereye giderim, köy uzak, bu saatte araba bulunmaz, burda durursam kesin birisi görür haber verir,

allahım bi çare, bu arada sürekli ağlıyorum, ana caddeya çıkıyorum ve yol boyu aşağı doğru yürümeye başlıyorum, arkamdan bir korna sesi, dönüp bakıyorm ... birlik önümde duruyor ve otomatik kapı açılıyor, atlıyorm içine, niye ve nereye gittiğimi bilmiyorum, adam benim binmem için durdu binmesem olmazdı, hem kurtulmuş olurum burdan, minübüsteki herkes bana bakıyor, görmezlikten geliyorum...

başka bir ilçeye doğru gidiyor araba, son durağa kadar inmiyorum, adam sormasa nerde ineceksin diye inemzdim zaten, sorunca hemencecik iniveriyorum oracıkta, indiğim yer bir çevre yolu,

araba uzaklaştıktan sonra yan taraftaki tarlaya atıyroum kendimi bir ağacın gölgesinde oturyrum, içimden hep ağlamak geliyor, ne vardı babam öğretseydi bana winstonun ne olduğunu, ne olurdu diğer çocuklar gibi bende konuşabilseydim öğretmenlerle...

kafamda binbir düşünce, hala titriyorum, ne olacak şimdi, nasıl açıklarım bu durum aileme, hadi okulda olanları anneme anlatabilirm de kalkıp buraya gelişimi nasıl söylerim, bir yalan bulmam gerek kesinlikle, uyku bastırıyor br an, o kadar yorgunum ki, sonra herşey siyahlaşıyor ve ben uyuyorm...

uyandığımda heryer kapkaranlık, etrafta gece böceklerinin ürküten sesi, korkudan ölebilirm, ne yapıyorum ben burda, açlıktan öyle halsizim ki koşamiyorum bile, şehrin içine doğru hızlı adımlarla ilerliyorum...

şehrin merkezi olduğunu düşündüğüm bir yerde bir parkta oturuyorum, açlıktan yürüyecek halim yok, tek tük insanlar geçiyor, sabahki olayı düşünüyorum, kfür üstüne küfür, ne yapıyorum ben burda, annem ne kadar merak etmiştir, okul köy ayağa kalkmıştır, ne olurdu gidip verseydim, ah aptal kafam, ne yaparım bi gece yarısı bu bilmediğim yerde,

bir adam geliyor yanımdaki banka, konuşmadan oturuyor öylece, ben sürekli ne yapacağımı düşünüyorum, polise gitme fikri beliriyor aklımda, ona da cesaret edemiyorum...

artık gücümün son raddesindeyim, öyle bitkinim ki ne düşündüğümü unutup dakikalarca neyi düşündüğümü hatırlamya çalışırken yakalıyorum kendimi, ve sonra herşey kararıyor...

uyandığımda hastanedeydim ve sabah olmuştu, annem vardı yanımda, babam pencereden dışarı bakıyordu, utançtan yüzlerine bakamıyordum, uyandığımı görünce herkes toplandı başıma, sorgulayıcı bakışlarla benden bir açıklama istiyorlarda, tekrar ağlamaya başladım, bu arada nası bir yalan söylemem gerektiğini düşünüyordum, aklıma ilk gelenleri söylemeye başladım,

bir adam benden çuvallarını taşımak için yardım etmemi istemişti, sonra zorla bir arabaya bindirip kaçırmıştı, çevre yoluna gelince bende arabadan atlayıp kaçmıştım falan filan

inanmışlardı, olayın vehametinden olsa gerek sorgulamamışlardı, köye döndüğümüzde herkes benimle olağan üstü ilgileniyordu, 1 hafta sonra okula tekrar gittim, ve para üstünü zütürüp müdüre verdim, haberi bile yokmuş vermediğimden, unutmuşum dedim güldü sadece...

atraksiyon isteyen binler kusura bakmayın hşkayemde öyle olağan üstü bişey yok sadece çocuk pigibolojisini ve özgüven ekgibliğini anlatmak istedim... eğer bir gün çocuğunuz olursa mutlaka onu özgüveni yüksek bir birey olarak yetiştirin, ve mutlaka winstonun ne olduğunu öğretin...