---Bu arada gün gün gitmiyorum, atlaya atlaya gidiyorum, bilginize.---

Tuna'ya bahsettim biraz, babamdan böyle böyle teklif geldi kabul etmedim ama güzel fikir lan diye. Ondan da "Amk salağı" tepkisini aldım. O konuşma esnasında Tuna bana Eda'nın evleneceğini söyledi, şaşırdım çünkü Eda "Ben hayatta evlenmem, kimse benim kalbimi çalamaz, ben evlenmicem" diye dolanan bir kızdı. Ne zaman evleniyor? 9 Mart 2013 nişan, 10 Mart düğün. Eyvallah, 3 ay sonra evleniyormuş bizim "Hiç bir erkek benim kalbimi çalamaz" diyen hanımefendi, ilk okul arkadaşım.

2013 yılında Yaren 2 yaşındaydı, doğduğu günden bu yana nasıl büyüdüğünü görmüştüm. Sanırım her bebek aynı şekilde büyüyordu, kendi bebeğin için tanık olmanın hissi tarif edilemez ve paha biçilemez bir şeydi.

Mart ayı gelmişti, Yaren'i annemlere bıraktık, Melike ile Eda'nın nişanına değil düğününe gittik 10 Mart akşamı. Salona girer girmez bizim sınıfın neredeyse tamdıbının orada olduğunu gördüm, Gökberk, Tuna, Ahmetcan, Salih, Meryem, Cansu, Mustafa kim varsa, ekgibsiz tam kadro. Bazıları da dışarıda sigara içiyordu. Canım Eda, bizi davet etti diye bize özel ayrı koskocaman masa yaptırmış birleştirerek, salonun bir köşesinde 38 kişi orada oturduk amk xjcnsjdkwlqlxnsm

Her akşam haberleri izler oldum, askerliğin düşme tarihinin netleşmesini bekliyorum ki gidip yoklamamı yaptırayım, alsınlar yeni düşük askerlikle bitireyim geleyim, o kafamdan silinsin. Yok anasını satayım, tarih yok sadece düşeceği söyleniyor. Melike de artık sabırsızlanmaya başlamıştı o konuda, bir an önce gidip gelmemi ve ondan sonra rahatlamamızı istiyordu.

O akşam babam beni aradı;

B: Alo Nitta, nasılsınız oğlum, iyi misiniz?
N: iyiyiz baba ne olsun aynı bildiğin gibi, siz nasılsınız?
B: iyiyiz biz de. Bir süredir kafamızda olan bir şey vardı sizin rahatlığınız için, biliyorsun annenin de benim de Bulgaristan vatandaşlığımız var. Bizim üzerimizden sana vatandaşlık alalım, yarın bir gün Avrupa'ya gitmek isterseniz eşinle beraber sorun çıkmadan gidebilirsiniz senin üzerinden

N: Baba lütfen kafamı bulandırma şimdi, zaten evdi askerlikti işti derken kafam dopdolu, daha sonra konuşalım, dedim vedalaştık kapadım telefonu

Melike'ye söyledim, ben olumlu karşılamasını beklerken aldığım tepki "Geri zekalı" oldu amk.

Lise döneminden bahsettik bol bol, üniversiteye gitmiş olanların neler yaptığını, neler yapamadığını öğrendik. Her ne kadar ben Tuna ile hala görüşüyor olsam da bu tayfa en son bir araya geldiğinde lise 4'ün son günü, okul çıkışıydı. Duygulanmıştım lan, 4 senemi beraber geçirdiğim arkadaşlarımla bir aradaydım tekrar. Gökberk'i aradık söyledik toplandığımızı, verdiği tepki şuydu "Ya sizin ben hayatınızı gibeyim, bana önceden haber verseydiniz ben Elifle gelirdim oraya" güldük eğlendik falan, benim kızım olduğunu öğrendi, onun hala çocuk düşünmediğini, üniversitesi ve sonrasında askerliği olduğunu söyledi, "Sağol dıbına koyduğum hatırlattığın için sağol" dedim gülerek.

O gün geç vakte kadar beraberdik, en son artık yağmur falan yağmaya başladı, dağılmaya karar verdik. Sağ olsun Tuna beni arabasıyla evime kadar zütürdü. Eve girdiğimde Melike'ye anlattım, o da sevindi bir araya gelmemize. O akşam kızımla biraz oynaştıktan sonra direkt yatağa girdim, garip bir yorgunluk çökmüştü üstüme.

O hafta sonu Pazar günü Tuna beni dışarı çağırdı, hava soğuk diye ilk başta kabul etmemiştim ama Melike\'nin \"Git git hem hava almış olursun\" demesi üzerine çıktım evden, aradım Tuna\'yı nerdesin dedim, şu şu mekandayız bizim lise tayfasıyla dedi, ooo herkes var yani tamam geliyorum dedim, benim evime biraz uzak sayılırdı ama o mesafe için taksi tutamazdım, yürüdüm yaklaşık 20 dakika kadar, zütüm donmuştu aq.

Mekana girdiğimde sahiden Tuna\'nın söylediği gibi neredeyse kızlarla taşak geçtiğimiz tayfanın tamamı vardı, bir kişi hariç, Gökberk.
Oturdum masaya, başladık sohbete. Gökberk\'i sordum, Ahmetcan \"Ohoo kanka o evlendi senin gibi okul biter bitmez hem de Elif ile, şu anda Antalya\'da yaşıyorlar\" dedi. Vay dıbına koyim ya, o da evlenmiş ha benim gibi dedim, maalesef dediler.

Sohbet muhabbet derken konu birden askerliğe geldi. Oradaki 9 kişilik(Gökberk ile 10 oluyordu) gruptan Ahmetcan, Gökberk ve benim dışımda herkes üniversiteye başlamıştı bile ilk sınavdan sonra hemde, bazıları buradan bir yere girmişti, bazıları da farklı şehirlerde. Bana sordular sen ne yapacaksın diye, dedim \"Aga yani askerliğin düşeceğini öğrendik geçen akşam haberlerde, biz anlaştık askerlik düştüğünde gidip aradan çıkaracağım, ben askerdeyken de Melike ve Yaren annemlerde kalacaklar\", o an hepsinin başı düştü yere, tekrar hatırladılar Melike\'nin annesi ve babasını lisedeyken kaybettiğini.

Ulan nefessiz okudum amk çok güzel bir hikaye umarım mutlu biter sonu da ve en son böyle bir hikayeyi 2016 da okumuştum çok hoş bazı yerlerde duygu patlaması yaşadım aq samimi söylüyorum kanka sizleri merak ettim aile fotoğrafı varmı kanka cidden bak kötğ niyetle demiyorum

Askerlik kafamı kurcalamaya başlamıştı iyiden iyiye, kafamda plan yaptım, askerliğin düşmesini bekleyip öyle gidecektim. Bir yandan ben askere gidersem Melike ve Yaren annemde kalır muhabbeti yapıyoruz, bir yandan hayatımıza devam ediyoruz. Televizyon izlemeyen, haber takip etmeyen ben her gün televizyon izleyip haberleri takip etmeye başlamıştım, sırf askerliğin düştüğünü görüp bir an önce gidip bitirmek için, yapmazsam ve kaçak devam edersem bu askerlik başıma çok büyük dert açacaktı, bu çok belliydi.

Günler geçiyor, kızımız yavaş yavaş büyümeye devam ediyordu, ilk kez konuşmaya başlayacağı zaman "Anne diyecek, baba diyecek" tartışmasını yapıyorduk ama eğleniyorduk bunu tartışırken. Bir akşam haberlerde askerliğin düşeceği fakat ne zaman olacağının belirsiz olduğu söylendi. Sevinmiştik, bu beklediğimiz haber olabilirdi, ama şu vardı, kaç ay düşecekti askerlik?

Evet geldim, devam!

Kızımızın doğmasının üzerinden 2 ay geçti, bir gün işten çıkıp eve geldiğimde annemle babamı gördüm, bize gelmişlerdi torunlarını görmeye. Yaren doğduğundan beri beni fazla gibleyen yoktu, adeta görünmezdim o evde. Ben geldim dedim ses yok, anne baba hoşgeldiniz dedim ses yok, e ben gideyim o zaman dedim ses yok. Geçtim Melike'nin yanına oturdum, babamın şu tepkisini unutmuyorum "Aa sen ne zaman geldin" babam öyle dedikten sonra Melike ve annem eve geldiğimi fark etti amk, tüm odakları Yaren'in üzerindeydi. O gün kızımızın amcası Tuna ve teyzesi Eda da gelmişti, baya kalabalıktı o gün evimiz. Eda hala şok geçiriyordu bunları gördükçe, gülüp duruyordu inanılmaz geliyordu ona.

O akşam herkes evdeyken babam herkesin ortasında bana şu soruyu sordu;

B: Nitta, iyi hoş güzel okulunu devam ettirmedin, doğal olarak çalışmak istedin ki olması gereken de budur. Ama oğlum askerliği ne yapacaksın? Okumadığın için tecil de ettiremezsin, gitmek zorundasın.

N:(Hassiiktiiiiiiir) Kaç ay yapıcam ki zaten? 15 değil mi? Paşa paşa yaparım baba ne olacak.

B: Oğlum kusura bakma ama nah yaparsın sen 15 ay askerlik. Hele böyle bir durumda.

Adam haklıydı, ben neden okuluma devam edip askerliği ertelememiştim ki? Kafamı gibeyim.

Bir kaç günü hastanede geçirdik, arada annemle babam torunlarını görmeye geldiler ve gittiler, onlar da en az bizim kadar mutluydu bu duruma. Artık hastaneden çıkma günü gelmişti, hastaneden çıktıktan sonra babam arabasıyla geldi bizi eve kadar zütürdü. Ben halen daha kendimi tam olarak toparlayamamışken Melike beni unutmuştu ilk 1-2 hafta, hiç bana bakmıyordu bile amk, sanki yoktum ben o evde.

Ben okulu falan gibtir ettim, çalışmam gerekiyordu benim. Artık evde 2 değil 3 kişiydik, o zaman çalışmak üniversiteden daha mantıklı gelmişti bana. Çevre yardımıyla fazla zorlanmadan günde 7 saat çalışabileceğim bir iş buldum, Pazartesi - Cuma. Cumartesi ve Pazar çalışmayacağım bir iş.
Çocuk ilk başta geceleri uyutmadı, resmen gündüz uyuyan gece dolaşan olmuştuk anasını satayım, ama olsun kızım için değerdi uykusuz kalmam.

9 ay 5 gün

O gece sabaha karşı doğum sancıları başladı, ben uyumadığım için hazırda bekliyordum tabi, taksiyle direkt hastaneye gittik, ambulans arayıp bekleyecek zamanımız yoktu. Doğumhane'ye aldılar, bekle babam bekle hiç kimse yok, ne gelen var ne giden. Kafayı sıyırmak üzereyim oranın kapısında. Bir süre sonra içeriden doktor çıktı nihayet ve ağzından şu kelimeler döküldü "Gözünüz aydın, nur topu gibi bir kızınız oldu, eşinizin de durumu kritik değil, doğum sorunsuz şekilde başladı ve bitti. Hayırlı olsun"

Lan baba oldum baba! Kalp atışlarım muhtemelen olması gereken oranı 20-30 kat aşmıştır o anda. Kapının arka tarafında eşim ve kızım var! Ellerim titriyor, sakinleştirici istedim en sonunda. Yaren'i küveze aldılar, eşimi de odaya aldılar. Ama bir süre yanına girmeme izin vermediler.

Doktor bana onları söyledikten sonra gözümün önünden aktı gitti her şey, onunla tanışmam, olanlar, bu noktaya gelmemiz, bana hamile olduğunu söylemesi..

devamkee devaaaammm

Muhtemelen düşük yapacak

Okuyorum ben panpa

Vayyyyyo okucam

Okuyanlar kendini bir belli edebilir mi?

9 ay 2 gün

9. ayını doldurmasının üzerinden 2 gün geçti, halen daha doğum sancısına dair bir işaret yoktu. Zaman zaten geçmek bilmiyordu, gün saydıkça iyice kilitleniyordu zaman.

O gün biz uzun uzun düşünme sonucunda kızımızın adını Yaren koymaya karar verdik, Melike o isimi çok seviyordu ben de kırmadım, Yaren olacaktı çocuğumuzun ismi. Babamla da aram düzelmişti, mutluyduk.

Sınav tarihi geldi çattı, bir önceki seneden daha zorlu şekilde geçen bir çalışma süreci sonrasında sınava girdim. Sınav kolaydı, gayet yüksek bir puan almıştım yine. ilk tercihim olarak bulunduğum şehirden bir üniversite yazdım ve orası da oldu, oraya başlayacaktım.

Melike artık 8. ayına doğru gidiyordu, karnı iyice şişmişti dışarı çıkamıyordu, tüm gün evdeydi. Zaman zaman aşerdiği şeyler oluyordu, zor da olsa buluyordum istediği şeyleri. Bazıları gerçekten çok zorluyordu.

1 ay sonra okulum başlayacak, Melike 9. ayını doldurdu ve her gün artık doğum yapmasını bekliyoruz. Yaren'imizi doğurmasını bekliyorduk artık.

Eve döndüm, keyfim kaçmıştı iyice. Melike'ye her ne kadar belli etmemeye çalışsam da, anlamıştı. Anlattım ne olduğunu, bir şey diyemedi. Sanırım artık babam yoktu, en azından ben öyle düşünüyordum.

Melike'ye düşündüklerimden bahsettim, sınavdan sonra mevcut bulunduğumuz şehirden bir üniversite seçmemizin üçümüz için de daha iyi olacağını söyledim, mantıklı gördü ve kabul etti. Ama o yapamayacaktı üniversiteyi, o belliydi. Hem çocuk hem okul nasıl yürüyebilirdi ki? Yürüyemezdi.

rezerve

Babamın ağzından çıkan ilk cümle şuydu "Hagibtir lan oradan dalga geçme bizimle". Dalga geçmiyordum, bunu surat ifademden anladılar. Annem ise " Ne kadardır hamile diye sormayacağım cinsiyet söylediğine göre 90 günü geçirmiş olmalı" dedi, 92 diyebildim sadece.

Konuşmaya başladım;

- Anne, baba bakın. Belki kızabilirsiniz, henüz üniversiteye gitmedim, askerliğim zaten yok ama ne yapabilirim, seviyorum onu ve evlendikte zaten. Tamam bu belki hataydı, evlilik hataydı belki ama ne yapabilirim. Kızın yaşadıklarını biliyorsunuz, benden başka kimsesi yok kızın.

Annem sadece hayırlı olsun ne diyeyim diyebildi, babam ise hiç bir şey söylemeden sigarasını içmeye devam etti.

Çok fazla oturmadım, belki yarım saat belki 40 dakika oturduktan sonra kalktım, annem geçirmek için kapıya kadar geldi ama babam yerinden kalkmamıştı bile. Kapıdan babama "Özür dilerim" dedim cevap bile vermedi.