Eve döndüm, keyfim kaçmıştı iyice. Melike'ye her ne kadar belli etmemeye çalışsam da, anlamıştı. Anlattım ne olduğunu, bir şey diyemedi. Sanırım artık babam yoktu, en azından ben öyle düşünüyordum.

Melike'ye düşündüklerimden bahsettim, sınavdan sonra mevcut bulunduğumuz şehirden bir üniversite seçmemizin üçümüz için de daha iyi olacağını söyledim, mantıklı gördü ve kabul etti. Ama o yapamayacaktı üniversiteyi, o belliydi. Hem çocuk hem okul nasıl yürüyebilirdi ki? Yürüyemezdi.