artık düzenim belliydi. dershane, müzik öğretmenimden aldığım özel gitar dersleri, verdiğim özel ders, bireysel çalışmalarım ve benim için hepsinden önemlisi hasret...

1 senem tamamen bu döngü içerisinde geçecekti. önümüzdeki dershane günü yine hasret için planlar yapmaya başlamışken artık bi kahve içmeye çağırmam gerekiyor diye düşündüm.

klagib bir dershane gününden sonra çıkışta hasrete sınıfta yine ders anlatmaya başladım. biraz çalıştıktan sonra ayrılmadan önce kahve içmeye çağırdım.

ve istediğini ama akrabalarından korktuğunu söyledi. ne alaka diye sorduğumda anksiyetesi olduğunu, ailesinin bu konularda sert olduğunu, dışarda tanıdık birinin görmesi durumunda çok sıkıntı yaşayacağını söyledi.

ben de yakınlarda hiç kimsenin uğramadığı bir park olduğunu söyledim. istersen orada buluşuruz ben de içecek çerez vs. alıp gelirim dedim. "bilemedim, ben dışarda yemek bile yiyemiyorum" dedi.

yine neden diye sorduğumda "insanlar sürekli bana bakıyormuş gibi hissediyorum" dedi.

anlayacağınız hasrette anksiyetesine bağlı olarak aşılması zor bir paronaya vardı. ancak ben tüm zorluklarına razıydım. "merak etme gittiğimiz yerde çok nadir insan görürsün." dedim bir şekilde ikna ettim ve dershaneden çıktık...