aynı yere gidiyoruz ancak bir tanıdığı çıkar diye ben önünden yürüyorum ve o beni takip ediyor.

burası için ilk defa ayrı bir parantez açıyorum: (inanın geçmişe bakıp döndüğümde bunları kendime yaşattığım için kendimden utanıyorum. gözlerim dolu, şu an kaçıncı biramı açtım sayamıyorum ama size söyleyebileceğim tek şey NE OLURSA OLSUN kimse için kendinizden bu kadar ödün vermeyin dostlarım.)

parkın yakınında bir market vardı, hasrete parka geç diyip marketten abur cubur içecek vs. alıp ben de yanına gittim.

oturduk, bu soğuk havada zaten parka gelecek başka kimse yoktu. ona rağmen sürekli etrafa bakıyordu. bu durumda biraz onu rahatlatmam gerektiğini düşündüm ve birkaç espri yaptıktan sonra muhabbete bağladım.

ders dışında özel olarak gerçekten ilk defa ciddi bir şekilde birbirimizden bahsetmeye başladık. hasreti tanıdıkça bir şeyler garip gelse de o an ki şartlarda ona daha çok bağlandığımı hissediyordum.

nitekim o gün onun hakkında ben çok şey öğrendim, o da benim hakkımda çok şey...