tekrardan hasretle çıkıştaki çalışmalara devam etmeye başladık. çalışıp müsait olduğu günler parka geçip muhabbet ediyorduk yine. artık farklı şeyler yapmak istiyordum ancak hasretin "akrabalar görür" korkusundan dolayı en fazla yapabildiğimiz şey buydu. ama gerçekten bir gün bile bu döngüden şikayetçi olmadım.

çünkü onunla nerede olduğumuzun hiçbir önemi yoktu benim için. buz gibi havaları bir parkın köşesinde geçirdik ama umrumda olmadığı gibi çok mutluydum.

fakat sevgili olma aşamasında artık sabrım tükenmeye başladı. 7 ay oldu ve halen ismini koymadığımız için daha sevdiğimi söyleyemedim, elini tutamadım, sarılamadım.

en fazla ayrılırken yaklaşıp yanak yanağa tokuşturuyoduk. yine de niye bu kadar yavaş gidiyoruz diye hiç şikayetçi olmadım, acele etmedim ama artık o adımı atmam gerekiyordu. çünkü bu duyguları artık yaşamak istiyordum.

hasrete bir gün parktayken "sana söylemem gereken bir şey var ama hazır mısın bilmiyorum" dedim. hasret tabi ne soracağımı anladı ama gülerek "henüz şu an hazır değilim sanırım" dedi. "tamam hazır olduğunda yine soracağım." dedim. "olur" dedi ve doğru zamanı beklemeye başladım...