şiirler, şarkılar, çiçekler, ona özel yazdığım besteler, pahalı hediyeler, gözlerine bakarken gözlerimden fışkıran aşk, sınırsız fedakarlık, sonsuz sadakat, görülmemiş masum bir aşk, parkta yediğimiz yemekleri bile en kaliteli yerlerden paket yaptırıyordum.

öz kızım gibi seviyor düşünüyordum sanki. her hasta olduğunda zorla hastaneye göndermeye çorba ilaç vs. içirmeye çalışıyordum.

utandığı ve henüz istemediği için yanağından bile öpmüyordum ilk başlarda. hiçbir konuda zorlamıyordum. sarılıp, saçlarını koklamakla yetiniyordum.

akrabaları her an bir yerde görür diye parktan dışarı çıkıp farklı şeyler yapamıyorduk, yan yana yürüyemiyorduk ama olsun tek bir gün sesimi bile çıkartmadım.

bir yandan her gün çalıştırıp, müziğe hazırlıyordum. sürekli yapamayacam diye ağlayıp bırakmak istiyordu teselli ediyordum motive edip zorluyordum.

eğitimini, sağlığını, mutluluğunu, pgibolojisini, yediği içtiğine kadar her şeyini düşünüyordum.

sıkıntılı bir aile hayatı vardı, ailesine inanılmaz derecede düşkünken, hiçbir zaman aile sevgisini tadamamıştı.

sürekli oturup dertlerini dinleyip teselli ediyordum. yaşadığı sıkıntıyı %1 bile çözme ihtimalim varsa yerimde durmayıp hemen bir çözüm buluyordum.

o yokken gördüğüm hiçbir kıza kafamı çevirip bakmıyordum bile. sanki ben hasret için yaşıyordum. onun için nefes alıyor, ondan başka hiçbir şeyi düşünemiyordum.

sevgilisi, her şeyi, yeri geldiğinde annesi, yeri geldiğinde babası, yeri geldiğinde abisi, yeri geldiğinde dostu, oluyordum.

bir insan daha fazla ne isteyebilirdi ki?..