*
-memnun oldum. dedim kadının elini sıkıp.
kısa bi süre sessizlik oldu.
bu sessizlik kadını da beni de germişti.
-biz gidelim o zaman. dedi güneş kızının elinden tutmaya çalışıp.
-anne o da bizle gelsin. dedi kız parmağıyla beni gösterip.
annesi utanmış, ne diyeceğini bilememişti kızına ters ters bakarken.
sonra merve'ye doğru eğilip
-ben sizle gelemem ama bence siz benle gelebilirsiniz, çünkü ben taksiciyim küçük hanım. dedim
-anne ömer amcanın taksisiyle gidelim. dedi kız bu sefer.
-bizim evimiz uzak kızım, taksiyle gidilecek mesafede değil, servise bineceğiz birazdan. dedi kadın hem kızına hem de bana cevap vererek.
-nereye gideceksiniz. dedim
-beyoğlu. dedi kadın.
-müsadeniz varsa sizi ben bırakmak isterim. dedim
-ama.. demişti ki kadın
-parasını dert etmeyin, çalışmıyorum zaten, merve hanımın gönlü olsun. dedim
bunu o an neden dedim bilmiyorum beyler.
neden onlarla gitmek istedim,
kadından çok mu etkilendim,
küçük kızı çok mu sevdim,
eylül'den intikam mı almak istedim,
yoksa onları bahanem yapıp daha mı kolay gitmek istedim..
gerçekten bilmiyorum.
kadın kızının "anne lütfen" bakışları arasında bindi arabaya.
ben de arabanın etrafından dolanıp bindim şoför koltuğuna.
tam gaza basacaktım ki "aklını gibeyim ömer, sen buraya niye geldin" dedim kendi kendime.
derken telefon çaldı,
mert arıyordu.
-efendim abi. dedim
-ömer nerdesin. dedi
-iç hatlar çıkışındayım abi, taksileri geçince havaş'ın arkasında. dedim
-tamam, geliyorum. dedi
-tamam abi bekliyorum. dedim
-müşteriniz varsa inebiliriz biz, bizim için sıkıntıya girmeyin. dedi güneş
gerçekten de çok nazik bir kadındı.
-yok da dalmışım ben, bi arkadaşım da gelse bizle, sizin için sorun olur mu? dedim
-biz hiç rahatsız etmeyelim. diyerek arabadan inmeye çalıştı kadın.
belki de rahatsız olmuştu durumdan.
-o da, ben de hiç rahatsız olmayız efendim. dedim ve abartmadan ısrar etttim.
kadın zoraki olsa da inmedi arabadan.
biraz sonra mert geldi.
valizini bagaja koymak için arabadan indim.
arabanın içindeki kadını gören mert
-hayırdır, kesmedi mi tek müşteri. dedi gülerek.
-abi anlatırım sonra. dedim
-hep sonra zaten, daha bi şey anlattığını görmedik. dedi
-akşam mevzunun kralını anlatıcam sana. dedim yalan mecburen yalan söyleyerek.
-harbi mi be. diye sevindi mert.
-harbi abi harbi. dedim
-iyi o zaman. dedi
-abi. dedim
-efendim. dedi
-çok acil mi izmit'e dönmemiz, bu kadını ve kızını beyoğlu'na bırakmam lazım. dedim

*
-yok be oğlum, keyfine bak, hem biz de gezmiş oluruz. diyerek arabaya bindi mert.
rahatlamıştım.
ben de yerime oturdum.
hafif arkaya doğru dönerek
-bu güneş hanım, bu da onun dünyalar güzeli kızı merve. dedim
-ben de mert, avukatım. dedi her zamanki gibi kasım kasım.
mert'in kibar hareketleri güneş'i rahatlatmıştı.
merve zaten kendi şebek dünyasındaydı.
sürdüm beyoğlu'na doğru.
beşiktaş tarafından gidip akm'nin oraya çıkmıştım.
güneş evin yolunu tarif ediyordu bize.
derken biraz ilerde durmamı söyledi mert.
-hayırdır abi. dedim
-buraya kadar gelmişken ben de bi kuzene uğrayayım, burda oturuyor. dedi yol üstündeki eski binaya göstererek.
-iyi abi, sen bilirsin, dönerken alırım seni. dedim
-tamamdır. dedi
-iyi akşamlar size de, tanıştığıma çok memnun oldum. diye arka tarafa selam vererek indi arabadan mert.
mert harbiden kuzenini görmek için mi, yoksa bi şeyler sezip de bizi yalnız bırakmak için mi yapmıştı bu hareketi harbiden bilmiyordum ama bu da kaderimin bir parçasıydı.
trt binasının ordan sola yukarı çıkıp şimdiki isparkın oraya geldik.
ara sokaklardan birine girdik.
-burası. dedi biraz sonra güneş.
3. binanın önünde durduk.
kadın nezaketen de olsa
-borcumuz ne kadar. dedi.
arkaya dönüp mervenin yanaklarından bi makas aldım.
-işte bu kadar. dedim
güldü güneş.
-çok teşekkür ederiz. dedi
-rica ederim, ne yaptım ki. dedim
-anne ömer amca da bizle gelsin. dedi kız.
"yoh amk" dedim içimden.
ama çocuktu neticede.
anlamazdı.
sevmişti beni ve ayrılmak istemiyordu işte.
ama yukarda bekleyen muhtemel baba "sen kimsin amk" dese ona ne cevap verebilecektim.
-bu seferlik kusura bakmayın ama bu dediğiniz olmaz küçük hanım. dedim annesine de bakıp onay almak istercesine.
ama annesi aynı fikirde değildi benle.
-bu sefer o değil ben ısrar ediyorum, bi kahve yapıp bi teşekkür edebilmeyi çok görmezsiniz bize sanırım. dedim
-ama olmaz ki. dedim harbiden çekinerek.
-üzülme kızım dedi. güneş üzülmeyen kızının saçlarını okşayıp yalandan.
resmen kızını koz olarak kullanıyordu.
ama bunu da art niyetle değil, gülerek yapıyordu.
-peki. dedim daha fazla uzatmayarak.
beyoğlu'nda ara sokak, araba koyacak yer bulmak ne mümkün.
bi kaç tur attıktan sonra eve yakın bi yerde buldum park yeri.
arabayı park ettim ve indik arabadan.
yürüyerek çıktık eski binadaki 5. kata.
kadın zile basmak yerine anahtarla açtı kapıyı.

*
evde kimsenin olmayışı rahatlatmıştı beni.
güneş'in kocasının nerde olduğunu henüz bilmiyordum.
girdik eve.
çok şirin ama küçük ve eski bir evdi.
sayabildiğim kadarıyla ev 1+1'di.
bekar için uygun olan bu ev çocuklu bir aile için küçük bir evdi.
güneş kahveleri yapmak için mutfağa girdiğinde merve koltukta uyuyakaldı.
yanında duran çarşafla üstünü örttüm merve'nin.
sonra güneş geldi yapmış olduğu kahvelerle.
evli bir kadın olduğu için alıcı bi gözle asla bakmasam da artık muhabbetimiz olduğu için yüzüne, gözlerine bakabiliyordum çekinmeden.
tertemiz bir yüzü vardı güneş'in.
-siz nerde oturuyorsunuz. diye muhabbet açtı güneş kahvelerimizi içerken.
-izmit. dedim
-ee burda ne işiniz var ayıptır sorması. dedi
-mert'i almaya gelmiştim. dedim
-biz de arada kaynadık dese ne. dedi merve'yi uyandırmamak için sessizce gülerek.
sonra gözüm güneş'in parmaklarına takıldı.
yüzük falan yoktu parmaklarında.
ama yanlış anlaşılır diye sormadım tabiki de.
biraz sonra kendi açtı konusunu.
-eşimle boşandıktan sonra biz de buraya taşındık kızımla işte, eski ve pahalı bi yer olmasına rağmen okulum hemen arka sokakta, yakın diye burda tuttuk evi. dedi
-öğretmen misiniz. dedim
-evet, sınıf öğretmeniyim. dedi
-ne güzel. dedim
-sizin düğün ne zaman peki. dedi sağ elimin yüzük parmağında takılı yüzüğü göstererek.
güldüm.
acı acı güldüm beyler.
-hiç bi zaman. dedim o an yüzüğü çıkartıp.
güneş şaşırmıştı.
-nişan yüzüğü değil mi o. dedi
-söz yüzüğü, nişanım 2 gün sonraydı. dedim
-sonraydı derken? dedi
-uzun hikaye güneş. dedim
-benim uykum yok, merve uyudu, mert bey'den ses çıkmadı, yarın da cumartesi, bence şartlar uygun, seni dinliyorum. dedi
çok tatlı bir uslubu vardı güneş'in, ısrar ederken bile insanı sıkmayan boğmayan bir üsluptu bu.
belki de öğretmen olmasından kaynaklanıyordu.
muhabbetin başında sizli bizli konuşurken derin mevzular açıldıkça bazen ömer'e güneş'e, bazen de sana bana döndü hitap şeklimiz.
belki de ihtiyacım olduğu için başladım anlatmaya.
ilk günden başladım hem de,
o eşyaları taşıdığım günden,
ali'den dayak yediğim günden,
sahildeki ilk öpüşmemizden,
eylül'ün gidişlerinde,
prensesin günlüğünden,
her şeyden bahsettim güneş'e.
tanımadığım birine karşı bunları bu kadar rahat anlatabileceğimi gerçekten de bilmiyorum.
işin garibi çok da iyi gelmişti.
rahatlamıştım.
yaklaşık 2 saat sürdü geride bıraktığımız 7 yılı özetlemem.

*
güneş hiç bölmeden dinledi beni.
sözlerim bittiğinde söylediği ilk kelime.
-yapamazsın ömer. dedi
-neyi yapamam. dedim
-öylece çekip gidemezsin, sen yüreğini o kadına vermişsin, gidersen ölürsün ömer. dedi
-gitmedim, ama yine öldüm, gidersem en azımdan öldüğümü görmez. dedim
-sen gidince o da ölecek ki ömer, çok sevmişsiniz birbirinizi. dedi
-ben çok sevdim. diye düzelttim güneş'in söylediklerini.
tek bir yalan bitirmişti bizi.
yüreğim yanıyordu.
güneş durumun farkındaydı.
-öyle işte. dedim konuyu kapatarak.
-sıra sende. dedim
hiç nazlanmadı güneş.
direk anlatmaya başladı.
-19 yaşında kırşehir'de üniversite'deyken evlendim o çok sevdiğimi zannettiğim adamla. onu, Halil'i çok iyi tanımıyordum, üniversite 1. sınıfta tanışmıştık ama çok sevmiştim ben de. evlenir evlenmez hamile kaldım. cahillik işte. sonra mervem geldi ben 20 yaşındayken dünyaya. yine bi süre güzel gitti her şey ama sonra dayak başladı ömer. başka kadınların varlığını duymaya başladım. düşündüğüm tek şey kızımdı, ne gurur kalkmıştı ben de ne de başka bi şey. çok defa gözüm mor gitmek zorunda kaldım artık rapor alamadığım için okula. bir insan senede kaç defa başını kapıya vurur ömer. ben 5 defa falan vurdum. dayanacak gücüm kalmamıştı artık. merve 2 yaşındayken boşandık. onun çok borcu vardı ayrıldığımızda. zaten veremeyeceğini bildiğim için çocuk için ödemesi gereken zorunlu nafaka dışında hiç bir şey talep etmedim. ondan kurtulmak yeterdi bana. ama kurtulamadım uzun süre. boşanmamızı hazmedemedi. şu an işi gereği eskişehir'de yaşıyor. orda hala ortak arkadaşlarımız, eşimiz dostumuz var. onlardan haber alıyorum, o ne zaman istanbul'a gelse bizi bulmasın diye bi yerlere gittik kızımla hep. hep kaçtık ondan. güneş'in de hayat hikayesi böyle işte ömer. kızıyla hayatta kalmaya çalışan biriyim ben de işte. dedi
hüzünlenmiştim.
her insan başka bir dünyaydı işte.
ve herkesin dünyasında başka başka hikayeler vardı.
-evlenmeyi düşünmedin mi hiç? dedim
-düşündüm aslında, ama benim sevdiklerimi merve sevmedi, onun sevdiklerine ben güvenemedim, ben artık başkasını sevemem ömer, evleneceğim kişi sadece sırtımı dayayacağım kişi olur bundan sonra benim için, bunu da kolay kolay kimse kabul etmez. dedi
haklıydı.
-ya sen, sen ne yapacaksın ömer, eylül'den gittikten sonra sevebilecek misin bi başkasını. dedi
aslında güneş de ben gibiydi.
eylül'den sonra ben de kimseyi sevemezdim,
buna emindim.
olur da bir gün evlenirsem evlendiğim kişiye yazık ederdim.
-olur da bi gün ben de evlenirsem aynen senin düşündüklerini düşündüğüm için evlenirim. dedim
çok benziyorduk güneşle,
ikimiz de yaralıydık,
belki birbirimizin yaralarını bile sarabilirdik,
bu konuşmanın nereye gittiğini henüz bilmiyorduk,
ama hiç bi şey için kasmadım ben.
kader mi?
ol o zaman işte bu da kaderdi.
derken saatin 4'e geldiğini gördüm.
zamanın nasıl geçtiğini bile anlamamıştım.
ben tam kalkmaya yeltenecektim ki
güneş yerinden kalkarak kızını yatağına zütürmek için uyandırmaya çalıştı kızını.

*
böyle bir andan sonra normalde belki de öpüşmek gerekirdi,
ama bizimkisi aşk evliliği olmayacaktı,
ikimiz de şartlarımızı koyacaktık masaya,
sadece yoldaş olacaktık birbirimize.
ben onları halil denen deyyüsden koruyacaktım,
o pekekent bir daha bu insanların kılına bile dokunayamayacaktı,
güneş'se benim nikahlı eşim olacak,
merve bana baba diyecek,
ve bundan sonra kendime engel olamayıp o kaybolacağımdan emin olduğum gözlere dönemeyecektim artık.
hayatımda ettiğim ilk ve son evlenme teklifi de böyle garip olmuştu işte beyler.
ömerdim ben,
ne bekliyordunuz ki zaten.
o gün bir anlaşma daha yaptık güneş'le.
ikimiz de isteyinceye kadar cinsellik olmayacaktı aramızda.
o buna hazır değildi.
ona yönelik böyle bir arzum da olmamıştı zaten hiç.
kolaylıkla kabul ettim.
birbirimizin numaralarını aldık.
durumu ertesi gün merve'ye anlatacak, onun da onayını alır almaz pazartesi atacaktık imzaları.
hala aklım almıyordu.
bir hırs uğruna 2 gün sonra eylül'le nişanlanacakken 3 gün sonra bir başkasıyla,
hayatımda sadece 2 kere gördüğüm ve adını henüz öğrendiğim bir insanla evlenecektim.
"hayırlısı bu belki de ömer" dedim içimden.
canım yanıyordu beyler.
o gece ağlayarak çıktım o evden.
geçen zamana, yıkılan hayallere ağladım.
"dıbına koyayım senin hayat" diye diye ağladım.
avukat mert'i bi defa çaldırdım.
uymuş olduğu için açmadı telefonu.
tek başıma dönmüştüm izmit'e,
yalanım ortaya çıkmasın diye dönemedim eve.
evdekiler benim gececi olduğumu biliyorlardı çünkü.
sabah 8'e kadar takıldım durakta.
eylül bulmasın diye bi kaç zamandır torpidoda tuttuğum defteri çıkarttım.
yine yazdım her şeyi.
belki güneş'ten haberinin olmasını istemezdim eylül'ün,
o kadar canını acıtmak değildi niyetim ama her şeyi yazdığım gibi bunu da yazdım o deftere.
her şey vardı giderken olmasa da bir zaman sonra eylül'e vereceğim defterde.
sabah 8 olmuş, gelmiştim eve.
girdim eve.
eve geldiğimde annem geleceğimi bildiği için erkenden kalmış kahvaltı hazırlıyor,
eylül ise cumartesi olduğu için hala uyuyordu.
usulca eylül'ün odasına girdim.
verdiğim acımasız karardan emin olabilmek için o resme bir daha bakmak istedim.
ama bulamadım o küçük çantayı.
kaldırmıştı eylül.
uyurken ona baktım bir süre.
seyrettim onu.
her şeye rağmen melekler gibi uyuyordu.
onun gerçek yüzünü görmeme rağmen bir türlü bu olanları yakıştıramadığım için ona hala eskisi gibi aşk dolu bakıyordum.
gitme sebebim de bu değil miydi zaten.

*
-efendim. dedi
-sadece sen biliyorsun gideceğim yeri, senden çıkmaz di mi. dedim tırsa tırsa.
-babanın almanya'da olduğunu da bi tek ben biliyordum. dedi
verdiği cevap beni hem züt hem de mutlu etmişti.
tekrar yer değiştirine kadar yerimi bir tek rüstem abi bilecekti.
-arabayı ne yapacaksın. dedi rüstem abi.
-satalım abi. dedim
-çalıştıralım, ben sana göndereyim parasını. dedi
mantıklıydı ama risk alamazdım.
taksinin hala benim üzerime olmamamsı gerekiyordu.
emrah kabul etse onun üzerine yapardım ama gibsen kabul etmezdi,
daha ona gideceğimi nasıl söyleyeceğimi bile bilmiyordum,
bir de bu dediğimi ona kabul ettirmek imkansızdı.
rüstem abi'ye devretmek üzere anlaştık.
pazartesi sabahtan gerekli işlemleri yapacaktık.
rüstem abi'nin dediği gibi olacaktı.
araba onun üzerine olacak benim adıma çalıştırılacak her ay bana rüstem abi tarafından para yatırılacaktı.
-yarın ben yokum abi. dedim
sarıldık rüstem abiyle.
hiç bi şey demedi.
-yaptığın ve yapacağın babalıklar için eyvallah rüstem abi, eyvallah rüstem baba. dedim
-sen bana babanın emanetisin ömer, dikkat et kendine. dedi
-eyvallah abi, sen de. diyerek vedalaştık.
durağa yürüdük.
şansıma taksicilerin hepsi duraktaydı.
bazılarını pek sevmesem de iyi kötü yıllarımız geçmişti hepsiyle.
onlarla da vedalaşmak lazımdı ama onların gideceğimi bilmesi demek bütün mahallenin ve eylül'ün bunu öğrenmesi demekti.
bunu bildiğim için "ufak bi tatile çıkıcaz nişandan sonra" diyip vedalaştım hepsiyle.
rüstem abi'nin donuk bakışları arasında son kez çıktım o duraktan.
sonra güler ve alzaymır necatiyle konuşmak istesem de güler görevde olduğu için akşama bıraktım onları.
sürdüm eniştemin yanına.
ona bu olanları anlatmak çok zor olacaktı ama yapacak bi şey yoktu.
dükkanda yalnızdı eniştem, müşteri yoktu.
selam vererek oturdum yanına.
-enişte. diyerek zor da olsa girdim lafa.
-efendim. dedi
-gidiyoruz enişte. dedim
-nereye. dedi gülerek.
-önce istanbula, sonra belki daha da uzaklara enişte. dedim
-o ne demek ömer? dedi
-gidiyoruz demek işte enişte, sen ben, umut ve sevim abla, gidiyoruz buralardan. dedim
-eylül? dedi eniştem merakla.
-benim için o artık yok enişte. dedim
-ömer yapma bunu, iyi düşündün mü, hem gitmek o kadar kolay mı? dedi
-burda ölmekten daha kolay enişte. dedim
-biz nasıl gelicez ömer. dedi eniştem korkuyla
-bana güvenip geleceksiniz enişte, hepinize yeni bi hayat kuracağım. dedim
-ama ömer.. dedi eniştem haklı olarak.
-gelmek istemezeniz anlarım, ama ablama vermiş olduğum bir söz var enişte, büyük bir söz hem de, o sözü bana yutturma. dedim

*
-üzerimizde emeğin çok, ne dersen yaparız ömer. dedi benden yaşça büyük olan eniştem.
onun bu lafına utanmıştım ama sonuçta gelecekleri için uzatmadım.
-sevim abladan başka kimsenin haberi olmasın. dedim
-eyvallah ömer. dedi
ona güvenerek çıktım dükyandan.
biraz sonra eylül aradı.
-canım naptın. dedi
-hallediyorum işte yavaş yavaş. dedim
-fotoğrafçıyı hallettin mi. dedi
-hallettim. dedim
eylül'e ilk defa bu kadar rahat yalan söylüyordum.
o mutluluktan güldükçe ben yalandan gülmeye çalışıyordum.
renk vermedim yine.
-hadi beni al da salona bakmaya gidelim artık, meraktan çatlıcam, ayrıca elbisemi de alamadım daha. dedi
-tamam. diyerek döndüm eve.
eylül'ü aldım ve çarşıya gittik.
nişanın yapılacağı salona gittik.
süsler falan yarım yamalaktı.
eylül'ün suratı asıldı.
-çocuklar para aldıkça çalışıyorlar abi, biz başta böyle anlaşmamıştık, paranın yarısı nişandan önce diye konuşmuştuk, ama bi ödeme göremedik. dedi
-haklısın. diyerek en yakın bankamatiğe giderek 2 bin lira para çektim.
geri dönüp verdim o hiç yapılmayacağını bildiğim nişan için o parayı.
çocuklar harıl harıl çalışmaya başladı. bizim şarkımız olan çelik-dilberim sıkı sıkı tembihlendi salonun orkestrasına
eylül mutlu olmuştu. bu onun benleyken son mutluluklarıydı.
bunu bildiğim için ona bakarak mutlu olmaya çalıştım ben de.
sonra çıktık salondan.
elbisesini aldık eylül'ün.
kırmızı ve üzerine çok yakışan bir elbiseydi.
orda denedi elbiseyi.
melekler gibi olmuştu.
gözlerim dolmuştu lan beyler, onu öyle görünce dayanamadım.
farketmesin diye dışarı çıktım.
içimdeki boşluğun tarifi yoktu.
-sen de baksana takımına. dedi
-ben yarın alıcam. dedim
-peki. dedi ve döndük eve.
eylül'ü eve bırakıp o istemese de "işlerim var" diyerek çıktım evden.
ilk başta konuştuğumuz gibi şehir dışından yoktu hiç kimse.
hepsi düğüne davet edilecekti.
burda izmit'te yapılacak olan nişana çok az kişi davetliydi ve sadece istanbul izmit tayfası gelecekti.
şehir dışından kimsenin gelmeyecek olması nişanı iptal etmemin vermiş olduğu vicdan azabını azaltıyordu.
öyle böyle derken akşamı ettik beyler.
güler ve necati amcaya gidecektim.
necati amca'yı aradım ve huzurevinden aldım.
ilk defa kendi isteğimle evine zütürdüm onu.
5. kata çıkarttım, beni beklemesini söyleyip aşağıya güler'in yanına indim.
çünkü ikisine de ayrı konuşacaktım,
aynı anda veda etmek olmazdı.
indim 4. kat'a. çaldım güler'in kapısını.

*
ve en zor an gelmişti işte.
sırada cemil usta, emrah ve gamze vardı.
emrah'ı arayarak 3'ünün de kayığa gelmelerini istedim.
emrah neden diye sorsa da telefonda bi şey demedim.
eylül sürekli aramasına rağmen hep bi şekilde yalan uydurdum.
nişandan sonraki tatil yalanına onu da inandırdım,
"bu tatile gidebilmemiz için önce halletmem gereken işler var" diye avuttum eylül'ü,
"yarın nişanlım olacaksın bi gün daha sabret" dedim beni yanında isteyen eylül'e yalandan.
akşam 10 gibi buluştuk kayıkta.
cemil usta ilk defa geliyordu bizle buraya.
onu böyle çağırmak garip olmuştu ama hepsine tek tek edilemeyecek kadar ağırdı bu veda.
ve bu veda için de çok güzel günler geçirdiğimiz bu kayıktan daha uygun bir yer olamazdı.
yarınki nişandan falan konuştuk yalandan.
normalde benim de olmam gerektiği kadar mutluydu hepsi.
ama sonra farkettiler bendeki halleri.
cemil usta açtı lafı.
-neyin var evlat senin. dedi
uzun bir sessizlik çöktü denize.
hepsiyle tek tek göz göze geldim.
-gidiyorum ben usta. dedim
yüzlerindeki gülümseme kayboldu bir anda.
-o ne demek. dedi cemil usta.
-olmadı usta, yapamadım eylül'le, onun ateşi tekrar yaktı beni, kopamadı o huur çocuğundan, öldürdü bizi, yıktı bizi, kaldık altında, kalkamadık altından. dedim
-açık ol lan, ne oldu. dedi emrah.
çok fazla detaya girmeden başladım anlatmaya,
ben anlattıkça onlar hüzünlendi.
gamze çoktan ağlamaya başlamıştı bile.
sözlerimi,
-bugün size veda ediyorum, nereye gideceğimi bilmiyorum ama yarın sabah umut'u da alıp gidiyorum. dedim
cemil usta bakmıyordu bile yüzüme.
emrah yumruğunu sıkmış yere bakıyor, gamze ise ağlıyordu.
beni anlayıp anlamadıklarını henüz bilmiyordum ama emrah'ın
-in lan aşağıya. diyip beni tartaklamasıyla anlamıştım özellikle emrah'ın beni hiç anlamadığını.
onun zoruyla indim kayıktan.
cemil usta da gamze de hiç bi şey diyemeden bakıyordu bize öylece.
emrah vurmuyordu ama tartaklıyordu beni,
yakamdan çekiştiriyordu.
-bak bana. diyerek pantolonunun paçasını kaldırdı emrah.
dizindeki yarayı gösterdi.
-hatırlıyor musun bunu. dedi
dün gibi hatırlıyordum ama "hatırlamıyorum" dedim daha fazla kahrolmamak için
-dur ben sana hatırlatayım beynini gibtiğim, senin çalınan bigibletini ararken atladığım bahçe duvarından düştükten sonra oldu bu yara, bak hala izi var. dedi
tutamadım kendimi. süzüldü gözümden yaşlar.
emrah delirmiş gibiydi.
diğer bacağını açtı.
kaval kemiğindeki boyuna çiziği gösterdi.
-ya bu, bunu hatırlıyor musun dıbınakoduğum. dedi
-hatırlamıyorum. dedim aynı sebepten dolayı.
-bunu da ben hatırlatayım o zaman, cemil ustadan aldığımız bayram harçlığıyla aldığımız saçmalı tüfek vardı ya hani, içi boş sanıp sıkmıştın ayağıma, sonra ben de dövmüştüm seni hani. dedi

*
deli gibi bağırıyordu bunları anlatırken,
cemil usta bile giremedi araya.
-bende bıraktığın bu kadar iz varken öylece çekip gidebileceğini mi sanıyorsun ha? dedi
-gidicem abi. dedim
-göndereni gibsinler, abini gibsinler, hadi bakalım. dedi
ağlıyordum.
hüngür hüngür ağlıyordum.
-ne o, şimdi de kız gibi ağlıcak mısın ha? de kendisi de ağlamaya başlamışken.
-sen de ağlıyorsun. dedim
-ağlamıyorum lan ben, kancık mıyım ben senin gibi ağlıyım, ben gitmeye, ben kaçmaya çalışmıyorum ki ağlıyım, ben senin gibi kahpe miyim ulan diyerek bağıra bağıra ağlıyordu emrah.
onu hayatım boyunca ilk defa böyle gördüğüm için o an yaşadığım acının tarifi yoktu.
-hoşçakalın. dedim onlara 1 defa bile sarılamadan.
-bak hala ne diyor ya. diyerek üzerime çullandı emrah.
ama bu sefer tartaklamıyor hiç acımadan vuruyordu.
karşılık vermedim.
hırsını başka türlü çıkartamayacağını bildiğim için gerekirse oracıkta ağzımı yüzümü kırmasına izin verebilirdim, ama cemil usta izin vermedi buna.
araya girdi.
tuttu emrahı.
-usta bırak. dedi emrah.
-dur emrah. dedi cemil usta.
-usta gidicem diyor ya, bi şey de ya usta. dedi çocuk gibi ağlayarak emrah.
çaresizce şikayet ediyordu çocukken bile yapmadığı gibi şimdi beni cemil ustaya.
-bırak gitsin evlat. dedi cemil usta emrah'a.
hepimiz pür dikkat kesildik.
son noktayı her zaman olduğu gibi yine cemil usta koyacaktı.
-giden dönmez geri evlat. herkes yarın bi şeyini kaybedecek sende. ben oğlumu kaybedeceğim. oğlum mutlu olacaksa ben varım evlat. var git yoluna. bak bir güzele sataştın için yandı, içimizi yaktın. gittiğin yerlerde kimseye sataşma emi evlat. dedi cemil usta bana sımsıkı sarılırken.
bunları yazarken gözümden akan yaşların bile tarifi yok ki size o anı nasıl anlatayım.
içim yanıyordu.
bu kadar zor olacağını bilemedim.
sonra gamze sarıldı göz yaşlarıyla bana.
-kendine iyi bak. diyebildi sadece.
-birbirinize iyi bakın. dedim emrah'ı kastederek cemil usta'dan bile çekinmeden.
emrah'a baktım. o bakmadı bana. uzaklara doğru bakıyordu.
bu siniri çok zor çıkaracaktı, bana atmış olduğu yumruklarla sadece prova yapmıştı.
ama yapacak bi şey yoktu.
cemil ustanın da dediği gibi,
bazı şeyler sadece öyle olması gerektiği için öyle oluyordu.
-abi. dedim emrah'a.
-bakmadı emrah.
-abi ben bu yola baş koydum, çok acılar çekerek gidicem abi, sen istesen de istemesen de gidicem. denedim abi, olmadı. yandım. zor durdum ayakta. ablama vermiş olduğum bi söz var abi, eğer gitmezsem tutamam o sözü, eğer kalırsam yanarım burda, gözlerinizin önünde ölürüm, inanırım eylül'e, kapılırım aynı yalana ve her gün ölürüm abi ve bir ölüden vermiş olduğu sözü tutmasını bekleyemezsiniz abi. beni güle oynaya gönder demiyorum abi. istesen de yapamazsın, o gösterdiğin, göstermediğin izlerden bi o kadar da bende var. benim için kolay mı sanıyorsun. son defa sarıl şu kardeşine. bir de sen öldürme be abi. dedim
cümlemin bitmesiyle emrahın yaşlı gözlerle dönüşü bir oldu.
sımsıkı sarıldı bana. "kardeşimmm" diyerek sarıldı bana. uzun süre kaldık öyle.
"kendine iyi bak, umut'a iyi bak" diye diye ayrıldı sonra.

*
veda ateşi hepimizin yakmıştı yüreğini.
geldiğimiz arabalara binerek ayrıldık ordan.
o gün onları son görüşüm olacaktı.
nasıl alışacak, nasıl yapacak, nasıl edecektim bilmiyordum ama yapacaktım.
eve giderken mert'i aradım.
durumu kısaca özetledim mert'e.
sadece gideceğimi söyledim.
yardıma ihtiyacım olduğunu söyledim.
50 bin TL borç istedim avukat mert'ten.
daha fazla parası olduğunu zaten biliyordum.
bu para onun için bazen tek bir davada kazanabildiği bi paraydı.
öyle paraya tapan bir adam da olmadığı için zor durumda olduğumu bildiğinde tereddüt etmeden bu parayı bana vereceğini biliyordum.
hesap numaramı verdim.
-para pazartesi günü hesabında. dedi ve çok teşekkür ederek kapattım telefonu.
geriye bir tek aysel ve annem kalmıştı.
annemle eve gidince konuşacaktım.
ama aysel'in yanına nasıl gideceğimi bilemedim.
hatta gidip gitmemekte bile kararsızdım.
aysel'in her şeye rağmen hala beni sevdiğini biliyordum.
gitmeme en çok o karşı çıkacak gerekirse bu gitme işini eylül'e söyleyerek yoluma taş koyacaktı.
o yüzden gidemedim aysel'e.
çok istesem de gidemedim.
ona bir not bırakmayı tercih ettim.
kalemi kağıdı elime aldım ve başladım yazmaya.
yazdığım notu bir zarfın içine koyarak kapısının önüne bıraktım aysel'in.
yarın o notu gördüğünde ben o gecenin sabahından çoktan gitmiş olacaktım.
eve döndüm.
gözlerim ağlamaktan kan çanağına dönmüştü.
annemin ve eylül'ün durumu farketmeme durumu yoktu.
ikisi de "ne oldu" dediler benim o halimi görünce.
annem şimdilik erteleyip dışarı çıkarttım eylül'ü.
o banka getirdim eylül'ü, sahildeki banka gittik eylül'le.
yol boyunca "ömer iyi misin bitanem" diye sordu hep.
-iyiyim hayatım, emrah'la konuştuk, duygusal bi konuşma oldu da kaydım gittim biraz işte. diye cevapladım.
çok ikna olmasa da inanmıştı eylül.
başlarda ona veda etmeden gitmeyi düşünsem de sonra bunu yapamayacağımı anladım.
düşüncesi bile içimi fazlasıyla sızlatıyordu.
ama "ben gidiyorum" demek de olmazdı.
hem desem bile eylül hiç bırakır mıydı,
yine inandırırdı yalanlarına.
kandırırdı beni, kanardım gözlerine.
ona hem veda edecektim hem de gideceğimi belli etmeyecektim.
-eylül. dedim bankta otururken.
-efendim bitanem. dedi
-seni çok sevdim ben. dedim
-biliyorum hayatım, ben de seni çok sevdim, zaten o sayede görmedik mi bu günleri. dedi
-haklısın. dedim
-da nerden çıktı şimdi bu, bi garipsin bu akşam. dedi
-ben seni hep sevicem eylül, bunu biliyorsun di mi? dedim
-ömer, korkutuyorsun beni ama, yeter. dedi
-senden bi şey isteyebilir miyim? dedim

*
-canımı iste yine veririm. dedi
-yok, daha basit bi şey. dedim soğuk soğuk
ve kolumdaki longines saati çıkartıp eylül'e verdim.
-bu saati doğacak olan oğluna takarsın di mi? dedim
-oğlumuza demek istedin her hande. dedi eylül sinirle.
-her neyse, takarsın di mi. dedim
-ben niye takıyorum, kendin takarsın. dedi
-bu saat çok değerli bi saat, düşürmekten, kırmaktan korkuyorum, benim yerime o zamana kadar sen koru o zaman olmaz mı? dedim.
zorla da olsa saati aldı eylül ve çantasına koydu
-evlilikten korkuyorsan şimdiden söyle ömer, düğün günü masada bırakma beni. dedi şaka yapıp gülerek.
o belki gerçekten eğlenerek bense içim yana yana güldüm.
"o kadar bile uzun sürmeyecek, yarın ben yokum be eylül" dedim içimden.
-bu akşam bi garipsin ömer. dedi eylül.
-heyecan bastı. dedim
-beni de, inşallah çok güzel bi gün olur. diyerek sarıldı bana.
-inşallah. diyerek bir yalan daha söyledim ona.
ve kalktık ordan.
o banka, bir daha uzun süre göremeyeceğim o banka uzun uzun baktım.
içim kan ağlaya ağlaya baktım ve sonra döndük arabaya.
sürdük eve.
eve geldiğimizde çoktan uyuyordu annem.
eylül zaten yakın zamanda karım olacağının vermiş olduğu rahatlıkla o gece biraz yaramazlık yapmak istedi.
belki bunu yapmak için en uygun olmayan gece o geceydi ama kırmadım onu.
o dudakları, o teni ve o kokuyu ben de çok özleyeceğim için,
ve ona bundan sonra asla dokunayamacağım için ben de istedim belki, bilmiyorum.
ses yapmadan usulca girdik eylül'ün odasına.
o benim, ben de onun üzerini çıkarttım.
yine de çok fazla ileri gitmemek için iç çamaşırlarımız vardı üzerlerimizde.
yatağa girdik.
önce uzun uzun sarıldık birbirimize.
öptüm eylül'ü.
yüzünü, burnunu, kulaklarını, göğsünü, sırtını, alnını doya doya içime çeke çeke öptüm.
bir kaç damla göz yaşı düzüldü onu öperken gözlerimden.
-ne oldu. dedi eylül merakla.
-yakında benim olacaksın, karım olacaksın, mutluluktan ağlıyorum. dedim
aşkla sarıldı sonra bana.
o gece neredeyse sabaha kadar seviştik.
ilk defa bu kadar uzun dokunmuştuk birbirimize.
o aşkla bense hasretle dokundum ona.
sabah yataktan kalktığımda sabah 6'ydı saat.
annemi uyandırdım usulca.
-ne oldu. diye şaşırdı kadın.
mutfağa çağırdım annemi.
hala uyku sersemiydi.
önce biraz ayılmasını bekledim.
sonra elini öptüm.
annem hiç bi şey anlamamıştı.
hiç uzatmadım konuyu.
-hakkını helal et anne. diyerek sarıldım anneme
-helal olsun da oğlum, hayırdır, bi yere mi gidiyorsun. dedi annem.

*
-gidiyorum anne, uzaklara gidiyorum, yeni bir hayat kurmaya gidiyorum. dedim
annem neye uğradığını şaşırdı.
-eylül, nişan?. dedi annem
-hepsi bir yalan uğruna mahvoldular anne. dedim
-ne diyorsun oğlum, açık konuş. dedi annem
-merak etme anne, anlarsın yakında her şeyi, senden son ricam sakın eylül'ü uyandırma ve şunu bil ki gitmek zorunda olduğum için gidiyorum ve çok iyi olacağım. dedim
annem ağlamaya başladı.
-anne sus, yalvarırım. dedim
annem susmadı ama için için ağlamadı bu sefer.
annemi içime çeke çeke öperek eylül'ün odasına geri döndüm.
altından bir kere öptüm, bir süre seyrettim onu ve
"hoşçakal sevdiğim" diyerek çıktım bir daha dönmeyeceğim çocukluğumun geçtiği o evden.
rüstem abi'yle anlaştığımızın aksine istanbul'da çalışacağım araba gelmişti içinde güneş ve merveyle ile birlikte. çalışacağım duraktan bir taksici getirmişti arabayı içindekilerle beraber istanbul'dan.
2008 model hyundai accent era'ydı araba.
buna binip içindeki yeni ailemle gidecektim gideceğimiz yere.
bi kaç gün sonra başlayacaktım beyoğlu'ndaki yeni durağımda işime ama önce emin olana kadar bi kaç gün boyunca ortadan kaybolmam gerekiyordu.
bu zaman zarfında da güneş ve merve'nin de yanımda olmalarını istedim.
güneş de bana güvenip yeni bir hayat uğruna bıraktı öğretmenliği.
her şeyin çok güzel olacağına dair söz vermiştim onlara.
güvendiler bana.
arabayı getiren taksici anahtarı bana verdi.
burdan sonra sadece ben, güneş ve merve devam edecektik yola.
tam arabaya binecektim ki koşarak bana doğru gelen eylül'ü gördüm.
o gelen kadar arabaya binip gidebilecek vaktim vardı,
ama yapamadım lan beyler, gidemedim öylece.
bekledim eylül'ün gelmesini.
ağlayan gözlerle geldi yanıma.
-nereye gittiğini sanıyorsun haaa.? diye bağırdı onu ilk gördüğüm yerde, evinin önünde.
-gidiyorum eylül, nereye olduğu önemli değil, senden gidiyorum sadece. dedim
-neden ömer, intikam mı alıyorsun, yıllar öncesinin acısını mı çıkartıyorsun benden. dedi
güldüm beyler.
içim yana yana güldüm.
ona son bi şans daha verdim her şeye rağmen.
güneşe ve merve'ye vermiş olduğum sözleri yutabilecek kadar cesurdum o an.
son bir şans daha verdim ona.
-emre'nın sana verdiği o çanta, o benden aldığın resim var mıydı içinde? dedim
-bilmiyorum. dedi eylül
"vardı" dese belki yine affetmeyi seçecektim onu, gidemeyecektim ama "bilmiyorum" diyerek yalan söylemeyi seçmişti eylül.
-ne kadar değerliymiş meğer geçmişiniz. dedim eylül'e doğru bir adım atıp.
burun buruna duruyorduk.
nefesi nefesime değiyordu.
öpebilsem öpecektim.
dokunabilsem yakacaktım,
affedebilsem ölecektim.
her şeye rağmen onda bırakmayı düşündüğüm o çok değerli kolyeye boncuk kolyesine takıldı gözüm.
gözlerimin içine baka baka, beni kaybedeceğini bile bile halan yalan söylemiş olmasından dolayı bir çırpıda elimi eylül'ün boynundaki kolyeye attım ve koparıp aldım onu.

*
eylül'ün boynundan çok yüreği yanmıştı bu hareketime
-ömer yalvarırım dinle, sakin ol, her şeyi anlatıcam. dedi eylül
-ben sana o şansı 1 defa verdim eylül, o da 5 yılımıza mal oldu. bırak da kalan ömür benim olsun. bırak da kalan ömrüme Güneş doğsun. dedim
-tamam git, kolyeyi ver de öyle git hadi. dedi eylül
-sen buna layik değilsin. dedim
-ömer ver onu. dedi hıçkıra hıçkıra ağlayarak.
o an ben ağlamıyordum, tıpkı ablam öldüğündeki gibi güçlü durmak zorundaydım.
bu sefer güneş ve merye'ye verdiğim sözleri tutabilmek için güçlü durmalıydım.
içimden bi şeyler kopuyordu ama tutuyordum kendimi,
ağlamıyordum.
eylül ikimizin yerine de yapıyordu fazlasıyla zaten bunu.
-ömer boncuğu ver. dedi eylül yüksek sesle.
vermedim
-ömer, boncuk. dedi eylül avazı çıktığı kadar.
vermedim
-ömer boncuğu ver, yalvarırım. dedi
vermedim
-boncuk, ömer ver şu boncuğu. dedi
vermedim
-boncuk, ömer, ömer, boncuk, boncuk, ömer. diye feryat etti eylül.
onu ilk defa bu denli şiddetli ağlarken görmüştüm.
bu kolyenin onun için bu kadar anlamlı olduğunu bilmiyordum.
ama o kolyeyi vermedim.
içimdeki çoğu şeyi o mahallede bırakarak,
arabaya bindim ve içim parçalanarak bastım gaza.
"ömer boncuğu ver, boncuk, ömerrr" diye bağıran eylül'ü son gördüğüm yer dikiz aynası oldu.
o yıllar boyu sevinçle işten gelmesini beklediğim o sokağın köşesinde,
işte orda öldürdüm ömer'i ben.
orda bıraktım tüm sevdalarımı,
orda bıraktım ben bütün dostluklarımı,
orda bıraktım ben bütün anılarımı.
içime akıttım göz yaşlarımı,
o gün 2 güzel yüreğin sorumluluğunu aldım ben,
o 2 güzel yürek güvendiler bana.
ben onların, onlar benim can yoldaşım olacaktı bundan sonra.
eylül'ün de dediği gibi belki de hayırlısı olan üzülmemizdi.
üzülmüştük,
çok üzülmüştük hem de.
benim arabanın torpidosundan aldığım defteri koltuğun üzerine koymuştum.
güneş'in de merve'nin de henüz nereye gittiğimize dair en ufak bi fikri yoktu.
çevre yoluna çıkmıştık ki.
-ömer amca. dedi merve.
-efendim. dedim yüreğim el verdiğince neşeli olmaya çalışarak.
-senin adın boncuk ömer mi? dedi...
-hayır, onu da nerden çıkarttın. dedim
-peki neden o kız senin arkandan "boncuk ömer" diye bağırdı o zaman. dedi...
cevap veremedim.
ve o günden sonra boncuk Ömer'dim artık.
deftere son bir kaç satır daha ekleyerek onu bir zaman sonra eylül'e vermek için sakladım.

ve o gün boncuk Ömer gitti, hikayesi de bitti beyler...