kendimi anlatıyorum hepsi doğrudur

olm bunu kim okuyacak allah aşkına özet geç dıbına koyim ya

işte amaçsız bir yaşam işte hedefsiz bir hayat böyle bir sonuca gebedir. mutluluk yoktur çünkü insan kendini güvende hissetmek ister geleceğinde karşısına ne çıkacağını üç aşağı beş yukarı bilmek ister. hedefsiz bir yaşamda bu mümkün değildir. aslında herşey yerli yerindedir amaçsız yaşayan insanın yapacakları bellidir çoğu zaman. ama gün gelir canınıza tak eder ve kendinizi bambaşka yollara atarsınız. bambaşka hayallerinizin peşinden koşarsınız. işte bu daldan dala yaşam güvenli değildir istikrarlı değildir. prensiplerinizin değişip durduğunu gördüğünüzde sarılacak dallarınızı kendi ellerinizle kesmiş olursunuz.

@1068 panpam ne bileyim yazdım işte canın sağolsun.

hayatın amacını bilmek keşke hepimize nasip olabilseydi. şimdi herkesin belli bir felsefesi var tabii ki. ama bunlar çoğu zaman insanın kendisini kandırmasından farklı değil. bazılarımız görüşlerinin zıttına gidebiliyor, bazılarımız inancını yitiriyor ve kendini bilinmezliğe atıyor. bazılarımız yanlış yolda olduğunu bildiği halde düşündüğü uğurda yaptığı onca şeye ihanet etmemek için rotasında devam ediyor. bazılarımız yanlış yolda gittiğini kabullenmemek için deliriyor aklından oluyor. bunları düşündükçe neden diye sorar dururum. neden bu dünyadayız?

yani acı çekmek için mi geldik bu dünyaya? herkesin isteği var hayalleri var ve çoğu zaman gerçekleşmiyor gerçekleşmeyeceği her yerinden belli. o zaman biz niye kendimizi kandırıyoruz neden kendimizi hayallerimize adamaya devam ediyoruz? insanın kendini kandırması bu kadar kolay mı? ulaşabileceğimiz şeyleri düşlemekten neden bu kadar uzağız?

(bkz: gunde 2 litre sarap iciyorum)

gibtir git.

çünkü hayallerimiz bizi geleceğe taşıyor çünkü umudumuz olmasa ertesi gün kendimizi intihar etme safhasında buluruz. kendimizi ölümle burun buruna getirmek istemeyiz olan budur aslında. hayallerimizden vazgeçmeyişimizin birincil sebebi budur. en amaçsız insanın bile belki kendine bile söyleyemediği bir olayı vardır sırf bu dünyada yaşamasının amacı olsun diye. yoksa safi amaçsızlık kişiyi ölüme zütürür. bu bence kesinlikle böyledir.

@1073 amacın ne birader?

hayat hakkında düşünmek de mantıklı değil kardeşlerim bir yerde. çünkü sorularınıza çoğunlukla çözüm bulamıyorsunuz bulamadıkça daha beter üzülüyorsunuz içiniz sıkılıyor. 'o kadar düşündük bari sonucu alsaydık' diye kendinizi heder ediyorsunuz. keşke hayat bu kadar dolambaçlı bir yol bu kadar meşakkatli bir yük olmasaydı bize.

basitlik iyidir. basitlik huzurludur. bilinmezlikler çoğaldıkça şüpheler arttıkça kendimizi düşman tarafından kuşatılmış gibi hissederiz. çünkü bilinmezlik merakla beraber korkuyu da getirir. mesela cehennemden herkes korkar. çünkü konu itibariyle bir bilinmezlik vardır. geleceğimizi ilgilendiren her kavram illaki korkuyu da beraberinde getirir. en inanmayanı bile ulan ya varsa diye düşünüyordur herhalde. inananların bir çoğu da cehennem yüzünden dine sarılırlar. bu bizim ülkemizde pek dillendirilmeyen ama kesinlikle olan bir durum.

bilinmezliklerle yaşamayı öğrenmeliyiz. bu sizlere naçizane tavsiyemdir. çünkü herşey tüm çıplaklığıyla açığa kavuşmaz bu koduğumun hayatında. illaki bir konu üzerinde şüphe bulutları gezdirirsiniz. konuya son noktayı koyamadıkça farklı noktalardan yaklaşırsınız belki işe yarar diye. bu sizin kafanızı daha çok karıştıracaktır. en sonunda ulan keşke hiç düşünmeseymişim der ve düşünmeyi bırakırsınız. sonuçsa şüphelerle dolu bir çöplükten ibarettir.

şimdi ben çok bilmiş gibi böyle anlatıyorum ama emin olun anlattıklarım pratikte pek bir gibe derman olmuyor. zaten elimizde düşünceden başka birşey yok. yani şöyle anlatayım aramızda en başarılı olanımız hayallerine en çok kavuşanımız bile bir yerden sonra başka hedeflerin peşinden gideceği için yine kendini başarısız addedecek. yine düşüncelere sarılacak yeni hedeflerine varabilmek için. ve tam tersi başarısızlıkla sonuçlanan düşünceler de kişiye ızdırap veriyor. kayboluyorsunuz düşünceleriniz sizi boğmaya başlıyor.

neyse bu konuyu kapatalım. bu gece kendimi iyi hissetmiyorum değerli okuyucularım. anılarımı yazmama bazı şeyler engel oluyor. kendimi yazarken aldığım bazı mesajlarda hayatımın aslında çok da kötü durumda olmadığını söyleyenler oldu. buna bu gece hak veriyorum. evet aslında ben en baştan bakacak olursak fakir bir ailede büyümedim. maddi olarak hiçbir eksiğim olmadı. bu yönden sıkıntı çeken ülkemizde milyonlarca insan var. yani allaha ne kadar şükretsem az.

kıyaslama yapmaktan kaçınmıyorum. mesela bir de hayallerini parasızlık yüzünden gerçekleştiremeyen şu sözlükte dahi onlarca insan var. belki sevdiği kızı kaçırdı bu yüzden belki hep başka hayatlara özendi durdu. ama elinde umuttan başka birşey yoktu. işte böyle hayatlara el verememek çok koyuyor bana. böyle insanları görüp onlara yardım eli uzatamamak kadar insanlığımızı yok eden başka birşey yoktur herhalde. o yüzden benim burada anlattıklarımı aslında o kadar da ciddiye almayın. ne dertlerde insanlar boğuluyor, sesini duymadığımız ne insanlar var.

belki gün içinde geniş olarak anlatırım ebrunun arkadaşlarından biri işte bu haldeydi. ailesi yoktu. parasızlık yüzünden okulu bırakmamak ve geçimini sağlamak için bedenini satıyordu. işte böyle bir insanın yanıbaşınızda yaşadığını düşünün ve kendinize sorun acaba biz dünyada neden varız diye. benim dertlerimin hepsini toplasak acaba o kızın erkeklerle yaşadığı iğrençliklerin biri kadar ağır olur mu?

o kıza ben elimden geldiğince yardım elimi uzattım. bu gerek manen gerek maddi olarak onu biraz rahatlattı. ama şimdi aklıma binlerce soru geliyor. ya kimse bu kızla ilgilenmeseydi? ya bu kız daha acımasız adamların eline geçseydi ve tüm yaşamı boyunca bu iğrençliklere maruz kalsaydı? bu kızın senden benden farklı olarak ne günahı vardı da bunca rezillikleri yaşadı durdu? işte insan böyle sorulara cevap veremiyor böyle sorular insanı isyana teşvik ediyor da çaresizce yaşamaya devam ediyoruz. böyle zorlukları yaşayanlar dediklerimi daha iyi anlamıştır.

çaresizlik insana herşeyi yaptırıyor dostlar. bir insanı düştüğü bataklığa bakıp yargılamak hiç de mantıklı ve insani değil. onu bu yollara iten sebepleri öğrenince kanınız donuyor. onun yerine kendinizi koyduğunuzda mideniz bulanıyor haksızlıkların aslında ne denli vahşice olduğunu görüyorsunuz.

aslında benim binlerce entryde anlattığım hayatımın hiçbir noktası size şu son üç entryde bahsettiğim kızın yaşadıklarından alacağınız dersi veremez. hani insan bazen anlattığı konuların içinin dolu olmasını istiyor. bir sosyal mesaj vermek gerekiyor bazı şeyleri belki düşünebilmek için. işte ben de bu gece bunu istedim.

böyle insanlar her yerde var ama gözlerimiz görmüyor onları. bir adım atmak bize zor geliyor. başka konulara tonla vakit ayırırken yapabileceğimiz en ufak bir yardım o insanları kurtarabilecekken bizim bencillik damarımız tutuyor. işte bu insanlık değil.

yaşamak için para gerekli tamam da ya bu kız gibi elinde avucunda hiçbirşey olmayan tamamen yokluk içinde yaşayan insanlar ne yapacak? işte sözün bittiği yer burası. bir tarafta onca zenginliğin onca paranın oluk oluk aktığı bir dünya varken öte tarafta yokluk yüzünden elinden hiçbirşey gelmeyen insanları görünce hayata düşman kesiliyorsunuz. kadere lanet eder hale geliyorsunuz. adaletin neden bu kadar haksız davrandığına şaşırıyorsunuz.