Bugünlük son parttı beyler.

Sağlıcakla Kalın.

Geldim beyler başlıyorum.

O pazar gününü hiç unutmuyorum unutamıyorum.
Ekgib kalan yarım kalan o pazar gününü.
O gün yine Esmadan önce geldim buluştuğumuz cafeye.
Yine her zamanki gibi geç kaldı tabi.
Alışmıştım onun geç kalmasına.
Bu sefer beni düşündüren geç kalması değildi.
Yüzündeki anlam veremediğim ifadeydi.
Buz gibiydi o gün Esma.
Gözlerine baktığımda her zaman gördüğüm şeyi görememiştim.
Yine üstünde durmadım.
Zaten onu öyle görünce ona anlatacak ne heyecanım kaldı nede başka bir şey.
Yine de laf olsun diye anlattım.
O Kadar istekli olmasam da
Ben sevinir sanıyordum en azından ama
Esma ne yaptı Sustu.
Hiçbir tepki vermedi.
Konuşmadı ağzını açıp bir kelam etmedi.
Sevinmedi bile.
Yüzü ölü bir insanın soğukluğunu taşıyordu.
Ne diyeceğimi bilemez hale geldim onun karşısında.
Sustum, ben susarsam belki o bir şey söyler dedim.
Konuşmadı.

Ben onun gözlerinden gözlerimi alamaz iken o
Gözlerime bakmadı.
Göz göze geldiğimizde kaçırıyordu gözlerini.
Ben gözlerimiz sevişsin istiyordum
O olmaz bu gece başım ağrıyor dercesine kaçırıyordu gözlerini.
Şaşkına dönmüştüm.
Benim düşüncelerim ile onun düşünceleri hiç yan yana bile gelmiyordu.
Ne olduğunu sordum.
Cevap vermedi.
Hala susuyordu.
Sanki karşımda konuşmayı bilmeyen
Dediklerimden bir şey anlamayan bir insan oturuyordu.
Tek kelime etmeden hala susuyordu.
Sanki karşımda benim Esmam değil başka birisi vardı.
Onu hiç böyle görmemiştim.
Şimdi düşünüyorum da o an sanki bir yerde sıra bekleyen iki yabancıymışız da benim haberim yokmuş.
“Esma noldu? Neyin var senin anlatmayacak mısın” dedim
Ayağa kalktı.
Söyleyecek bir şeyleri vardı ama söyleyemiyordu.
Sonunda söylemeyi başardı. Sağır olup duymak istemeyeceğim sözü söyledi.
“Elveda Mert ayrılıyoruz” dedi.

http://youtu.be/152-LchvFNk

Şunu dinleyin beyler sonraki partla

Güçlü soydemir- Gidemezsin

Arkasına bakmadan gitti beyler.
Gitti dıbına koduğumun kızı başka bir şey söylemeden gitti.
Dilim tutuldu.
O an beyin amcıklaması geçirdim.
Heykel gibi kaldım.
Arkasından koşup da “Dur gitme”diyemedim.
Gözlerim bile donmuştu sanki o an.
Kapıdan çıkana dek arkasından baktım sadece.
Kapıdan çıktı gitti ama ben hala kapıya bakıyordum.
Sanki gelecekmiş gibi.
Hiçbir şey düşünmüyordum. Daha doğrusu düşünemiyordum.
Şuan sizi o anki hissettiklerimi kesinlikle tarif edemem.
Şuan bile gidişini anlatacak bir söz bir kelime bulamıyorum.
Bir karşılığı yok şuan bile o gidişini açıklayacak benim için.
Benim kalbimde aklımda gönlümde ayrılık yoktu.
Karaya vurmuş bir balık gibi kala kaldım.
Ölmek ile yaşamak arasında o an.
Hatırlamıyorum kaç dakika daha baktım o kapıdan belki gelir diye.
Garsonun “Başka siparişiniz var mı? Efendim” Sözüyle kendime geldim.
Garsonun gözlerine baktım gözlerim dolmuş bir şekilde.
Medet umdum o an o garsondan.

“Evet, isteğim var Esmayı getir” bana dercesine baktım.
Daha sonra gözümden yaş aktı iki damla.
Garson ne düşündü bilmiyorum o an.
Garsonda gitti.
Ayağa kalkmak istiyordum ama adım atacak peşinden koşacak gücü bulamıyordum kendimde.
Yavaş yavaş kendime gelmeye başladım.
Kalbim atmak istemiyordu sanki o kadar çok yavaşlamıştı ki.
Ve o kadar büyük bir acı konmuştu ki üzerine.
Sanki bir fil gelip oturmuştu.
Çıktım cafeden hesabı ödeyip.
Nereye gideceğimi bilmiyordum.
Cafeye yakındı her zaman ki buluştuğumuz park.
Ayaklarım beni oraya zütürdü.
Hemen hemen her zamanki oturduğumuz yere oturdum.
Düşünmek istiyordum.
Noldu ne değişti kim hata yaptı önce suçu kendimde aradım ama bulamadım.
O perişan halim ile şahin abinin orada buldum kendimi.
Şahin abi “Neyin var” diye hiç sormadı.
Direk rakıyı aldığım ile eve gidip içmem bir oldu.
Ağladım amk hıçkıra hıçkıra ağladım. Gözyaşlarım akmayana kadar ağladım.
Hayatımın hiç bitmeyen ama beni tek seferde defalarca öldürüp öldürüp dirilten gecesiydi.

Günlerce kendime gelemedim.
işe de gitmedim. gibimde değildi o an zaten hiçbir şey.
Esma kalbime bir kurşun sıkmıştı kan kaybediyordum.
Defalarca aradım çıkmadı telefonlarıma.
iş yerine gittim ayrılmış.
Sokaklarında gezdim kapısının önünde bekledim.
Dayanamadım evlerine gittim.
Annesinden sordum Esmayı.
Bana acır gözlerle baktı.
Şehir dışına dayılarının yanına gitti.
Biraz kafasını toparlaması lazımmış. Kafasını gibtiğim.
Ayrılıktan haberi vardı konuşmak istemiyordu zaten benimle.
Bu perişan halimi görünce daha da acıdı annesi. Kapıyı yüzüme kapattı.
Sonradan öğrendim tabi, o zamanlar şuan ki kocası ile tatile gitmiş.
içim ortalığa saçılmıştı.
Dağılmıştı her tarafım. Evin içini tak zütürüyordu zaten.
Boş bira rakı şişeleri cirit atıyordu.
Haftalarca konuşmadım kimse ile ne Nihal ile ne onur ile ne de bir başkası ile.
Konuşmaya başlasam cehennem çıkacaktı sanki ağzımdan yakacaktım tüm dünyayı.
Konuşmadım. Sustum.
Sessizliğimde kendime bir dünya kurdum.
içtim ağladım.
Ağladım içtim.
Sonra mı?

Koskocaman bir takun içine saplandım.
işten kovdular, bir bataklığa saplandım.
Debelendikçe batıyordum.
Yaşlı gözlerimle bekledim onu. Geri dönmesini bekledim
ama gelen yoktu hep giden vardı.
Neden? Bu sözü bir insan kaç defa sorar amk kendine.
Ne acıydı karşındaki insan sana bir Neden bile söylemeden çekip gitmesi.
Acıyorum şu an kendime Esmanın annesinin acıdığı gibi o günleri ne zaman düşünsem.
Herkesin yerine kırılmıştım.
Herkesin yerine küsmüştüm hayata.
Sonra beni yine ayağa kaldırmak için Nihal geldi.
Uğraştı benimle derdimi dinledi ortak oldu acıma.
Ömrümü adamıştım ben Esmaya.
O gidince ömrümde gitmişti onunla.
Beni hayatta tutanında ölüme zütüren kişinin de aynı kişi olması ne yaraktan bir denklemdi.
Ayrılık insanın eceli gelmeden öldürmeye yetiyordu.
Kalbimin içinde bir çocuk vardı sanki kalbime canı sıkıldıkça bıçak sokup duruyordu.
Ekgib kalan bir cümle gibi bırakmıştı beni o Pazar günü esma.
Apansız çekip gitmek hangi kitapta yazıyordu beyler.

Ben bu aşk ile yaşarken o başkası ile mi yaşayacaktı?
Yıkılmıştım beyler o zamanlar anlıyor musunuz.
Beni hayata bağlayan tek insandı o
Ama artık yoktu. Gitmişti.
Neden gittiği hakkında en ufak bir fikrim yoktu.
Nihale soruyordum o da “Bilmiyorum” diyordu.
Ellerimi koparmak istiyordum. Onu neden bıraktı diye.
Ayaklarımı kesmek istiyordum. Peşinden koşmadıkları için.
Kalbimi söküp atmak istiyordum. Onu daha çok sevmediği için.
Hatayı hep kendimde aradım.
Ama işin garip tarafı bulamadım amk. Bulamadıkça kafayı yedim.
Yaşamak istemiyordum. Hayattan her şeyden soğumuştum.
Sabah akşam içip duruyordum.
Param bitmişti. Şahin abiden veresiye almaya başlamıştım.
Babamlardan para istemeye başlamıştım tekrardan.
Herkes yeni bir güne günaydın derken.
Ben dünden kalma ne varsa derme çatma içimde kuruluyordu.
Her gün bir önceki güne benziyordu.
Esmanın yokluğu, yokluğunun verdiği acı.
Günler bu şekil geçiyordu.
Geleceğimin Esmanın geleceğinden ümidimi kesmeye başlamıştım.

Bir ara gideyim memlekete dedim annemin babamın yanına.
Sonra vazgeçtim gidemedim amk.
Bu acıya Nihal ortak olmuştu ama bir başkasını hele ki ailemi kesinlikle ortak yapmamam lazımdı.
Sonra Esmanın sevgilisinin olduğunu öğrendim .
Bir kez konuşmak istiyordum onunla.
Sadece sebep istiyordum.
Beni bırakıp ona gitmesi için bir sebep.Çok şey istemiyordum.
6 sene amk dile kolay ben 6 senemi aramıyordum.
Ben sadece neye yetmedim onu ögrenmek istiyordum.
Telefonu elime aldım buna son bir mesaj attım.
“Sensizken o kadar boş ki içim. Ne zaman adını ansam içimi yakıyor.
Bu acıyı hak edecek ne yaptım bilmiyorum.
Yaşıyorum bu yaşamak ise ama artık azala azala yavaş yavaş öle öle yaşıyorum.
Günler benim gibi geliyor tıpkı senin gibi gidiyor.
Gel desem gelmezsin değil mi?
Günler sen yokken ne kadar da birbirine benziyor hep acı saklı içinde.
Ben her şeye rağmen. Her şeyi unutup.
Seni tekrar sevebilecegim sana tekrar aşık olabileceğim bir yarın istiyorum.
Gel dersem gelir misin Esma ?
Gelmeyeceksen de beni neden öldürmeden gidiyorsun Esma.
Neden işini yarım bırakıyorsun” dedim gönderdim.
Ardından 5 dakika sonra beni tanımadığım bir numara aradı.

Arayan müstakbel eş adayı idi.
Bana atarlı atarlı konuştu.
“Adres ver yüz yüze konuşalım”dedim.
Vermedi.
Belki 6 yıllık acıyı tanımadığım bir insandan çıkartacaktım.
Onu benden alan kişiden çıkartacaktım.
gibmediğim ne anası kaldı ne Esma kaldı ne doğmamış bebesi.
Ne ölmüş ebesi dedesi ne gelmişi ne geçmişi kaldı. ama adres vermedi.
Telefonu esma aldı eline.
“Çık git artık hayatımdan Mert” dedi.
“Sen neden benim hayatımdan, kalbimden sevgini alıp çıkmıyorsun Esma.
Neden beni öldürmeden yarım bırakıyorsun.
Neden beni kötürüm, sağır, dilsiz bırakıyorsun Esma”dedim
Telefonu kapattı.
Artık gelmeyeceğini anlamıştım.
Bu defteri bir şekilde kapatmam lazımdı ama yapamıyordum.
yarak gibi anlamsızca geçiyordu günler çektiği tek şey acı idi.
Daha sonra esmanın nişanını duydum yıkıldım.
Düğün tarihleri belli değildi yada benden saklıyorlardı bilemiyorum.
Bu zaman sürecinde Nihal beni hiç yalnız bırakmadı.
Onuru arardım dertleşmek için içmek için.
Günler bu şekil geçti beyler.
Daha sonra size anlattığım gibi
Düğün tarihlerini falan gördüm.
intihar olayları oldu.
Özge ye de bu şekilde anlattım.
Özge yeri geldi ağladı yeri geldi üzüldü.
Yeri geldi kendince yorumlar yaptı.
Özgeye anlattıktan sonra biraz daha rahatlamıştım.
Size özet şeklini anlattım çoğu şeyi unuttum zaten.
Bunları anlattıktan sonra Özgeye, Özge daha bir dikkatli adımlar atmaya başladı bana karşı.
Beni, incitmemek için kırmamak için.
Aradan uzun zaman geçti Özge ye mesaj attım.
“Özge bu akşam müsait misin iş çıkışı alayım mı seni?”
“Tamam Mert akşam buluşuruz, sen cafeye geç ben gelirim” dedi.
Özge ye söyleyeceklerim onun da benim de geleceğimi belirleyecekti.

Beyler bu attığım son parttı.

Az yazdığım için şikayet ediyorsunuz.
Ortalama 1 saat yazıyorum.
Az yazma sebebimi zamanı gelince açıklarım.
Onun için biraz sabır istiyorum sizden.
Beklettigim için kusuruma bakmayın elimden bu kadarı geliyor.

Ayrıca evet ben bugün de çalıştım.
Onun için dün yine 1 saat yazdım.

Sağlıcakla kalın.

Geldim beyler.

Esmadan alışkanlık kalmıştı galiba, Özgeden önce gelmiştim cafeye.
15 dakika kadar sonrada Özge geldi.
Biraz muhabbet ettik.
Daha sonra konuya geldim ben.
“Özge sana Söyleceklerim ne kadar doğru yada ne kadar yanlış senin için bilemiyorum.
Bu bundan sonra ki arkadaşlığımızın seviyesini belirleyecek.
Ben sana kendimi tanıttım.
Yaralarımı sar demiyorum sana çünkü bunu diyecek hakkı bulamıyorum kendimde.
Benim yaralarım kabuk bağladı.
Bu yaralarımı birde sen kanatmazsan, Seninle geleceğimi kurmak istiyorum.
Geleceğime senin gibi bir hediye vermek istiyorum.
Geleceğimizi birleştirmek istiyorum.
Şuan seninle sevgili ileride bir birini seven bir eş olmak istiyorum sana. dedim.
Özge bu sözleri benden beklemediği için bir şey diyemedi.
Gözlerinde mutluluk vardı.
Ya gönlü ne diyordu bu işe.
Ortama bir anda sessizlik hâkim oldu.
Hemen cevaplamasını beklemiyordum zaten.

“Mert” dedi sustu.
Ağzından çıkacak söze bakıyordu çünkü her şey ya tamamdı. Yada devam.
Arkadaşlığımız sürerdi hayır dese bile. Daha doğrusu benim için.
“Ben ne diyeceğimi bilemiyorum çok ani bir teklif oldu bu.
Hayır demiyorum, yüzün düşmesin ama gelecek diyorsun.
Evlilik diyorsun, ben sana bugün umut verip yarın gitmek istemem
mutlu olmazsam, mutlu olmazsak.” Dedi.
Ne evet demişti nede hayır.
“Benim liseli aşıklar gibi kaybedecek vaktim yok Özge.
Bundan sonra ya sen olursun, ya da uzun bir süre kapatırım kalbimi aşklara.
Sana hemen evet ya da hayır de demiyorum düşün.
Evet, bir yerden bakarsan da bu bir evlilik teklifi.” Dedim.
“Bana biraz müsaade et Mert.
Şuan evet derim seninle bir şeyler yaşamak isterim ama seni yaralayan olmak istemem.
Kabuk bağlamış yaralarını kanatmak istemem.” Dedi.
Fazla uzatmadım beyler “Peki” dedim sadece.
Özgeye aşık değildim, aşık olamazdım zaten şuan için.
Ama Özge benim için bir arzu yada heves de değildi.
Ben onu daha yakından tanımak tanıdıkça aşık olmak istiyordum.
içimde reddedilme korkusu zerre kadar yoktu.
Özgenin gelişi çok şey değiştirdi ama gidişi gelişi kadar çok şey değiştirirmiydi bilmiyordum.
Onunla ben sevgili olmak istemiyordum. Onunla ben Hayat olmak istiyordum.
Belki de benim yapım böyleydi sevdim mi ya tam seviyordum yada hiç sevmiyordum.
Cafeden kalktık ben özgeyi evine bıraktım.
Eve gidince bir şey yapmadım vurdum kafayı yattım.
Sabah telefonuma baktığım da Özge tarafından geceden atılmış bir mesaj gördüm.

Sabahın köründe o mesajı görünce gözlerim açıldı birden
“Kendine verdiğin bir yemini bozmak için bahane peşinde koşuyorsun Mert” yazıyordu mesajda.
Yani amk ne demek bu bir anlam çıkaramadım o mesajdan.
“Yani” dedim gönderdim.
“Yeminini bozma Mert zamanı gelince tövbe edersin” dedi.
“Anladım” dedim gönderdim.
Yani cevabı hayırdı beyler.
Zaman istiyordu bunun üzerine hiçbir şey yazmadım.
Belki benimle evlilik düşünmüyordu ya da şimdilik evlilik düşünmüyordu.
Ya da beni beğenmedi bilmiyordum amk.
Hiçbir şey yazmadım tekrardan.
Öğlen Onur aradı.
“Naptın kardeşim kıza evlilik teklifi yapmışsın” dedi gülerek.
Bu bin neye gülüyordu anlamadım amk.
“Hayırdır amk zütümüze tekme yedik diye mi gülüyorsun” dedim. Sinirlendim amk
Bir anda sustu “Cevabı hayır mı” oldu dedi.
“Evet” dedim.
“Neyse gibtir et abi, Bir rüzgardı esti geçti” diye düşün dedi.
Onura gibtiri çektim
Telefonu kapattım.

Özgeye hiçbir kötü söz söylemedim.
Neden kabul etmedi teklifi de demedim.
Belki de verilmiş sadakamız vardı amk bilemeyiz.
Belki o da gidecekti.
Koymuştu lan ne yalan soyleyim kabul etmeyişi ne kadar yok desem de.
Hatayı yine kendimde aradım ama yine bulamadım.
Özgenin verdiği acı ile esmanın verdiği acı ile kıyaslayamazdım.
Özge hala esmayı sevdiğimi bildiği için ya bunu kendi gururuna yediremedi ikinci olmayı.
Ya da biraz daha zamanı vardı gerçekten haklı düşünüyor da ola bilirdi.
Bu düşünceler ile evde yarak gibi oturuyordum.
Yeliz aradı “Mert akşama kimseye söz verme bizimlesin” dedi.
“Hayırdır yeni bir aday mı buldunuz, ben gelmem” dedim.
“Akşam saat 20:45 de aşağıda bekliyor olacağız” dedi kapattı telefonu.
Onuru aradım bakmadı.
Mesaj attım
“Küstün mü lan, hayırdır artık Yelize aratıyorsun” dedim.
“gibtir” yazmış göndermiş bin.
Akşam istemeye istemeye istemeye indim aşağı.
15 dakika kadar bekledim. Gelen giden olmayınca Onuru aradım.
“Hani lan nerdesiniz” dedim.
“Abi sen cafeye geç, biz direk cafeye geçeceğiz” dedi. Kapattık telefonu.
Cafeye gittim baktım bunlar hala yok piyasada Masaya oturdum.
5 dakika sonra falan. Birden ışıklar söndü, elinde bir pasta ile birisi geliyor, bana doğru.

Karanlıktan tam kim olduğu belli olmuyordu.
Biraz bana uzaktı, tam anlayamadım da.
Cafe de oturanlar birden “iyiki doğdun Mert” demeye başladı.
ilk baş üzerime alınmadım amk.
Kimmiş lan bu mert diye sordum şöyle bir etrafıma baktım herkes bana bakıyor.
Elinde pasa ile gelene bakınca şok oldum amk.
Gelen Özgeydi beyler.
Pastayı masanın üzerine bıraktı.
“iyi ki doğdun geleceğim” dedi.
Dudağıma bir buse kondurdu amk
Mutlu olmuştum beyler.
Ne diyeceğimi bilemedim.
Gözümden 2 damla yaş aktı amk.
Birden lambalar yandı.
Onur Yeliz Nihal hepsi birden diğer cafedekiler falan.
Doğum günün kutlu olsun demeye devam ettiler.
Alkışlar falan havada uçuyor.
Belki uzun zamandır ilk defa bu kadar mutlu olmuştum beyler.
Yani Özge o gün cafe de “Evet” deseydi bu kadar mutlu olmazdım.
Dilek tut dediler Dileğimi tuttum
Mumlara falan üfledim.
Birden dans müziği çaldı cafede herkes bize bakıyor
Ben utanıyorum Özgeye “Yeter” diyorum o gülen gözleri ile “Utanma” diyordu.
yalnız şuan bile utanıyorum yazarken.

Bana beyin amcıklaması geçirtmişlerdi.
Neye sevineceğimi bilemedim.
Özgenin evet deyişine mi.
Yoksa benim unuttuğum doğum günümü hatırlamaları mı.
Çok güzel bir gece geçirdim beyler o gün.
Hani insanın unutamayacağı geceler vardır ya onlardan birisiydi benim için.
işin aslını ben daha sonradan öğrendim amk.
Bir ara “En son babalar duyar” diye bir dizi vardı bilirsiniz belki. Liseliler bilmez :D
Tamam vurmayın Neyse ben espiri yapmayım beceremiyorum.
Benim hayatımda bir şeyler oluyordu ama en son benim haberim oluyordu.
Özge ile o gece cafe den çıktıktan sonra bize gittik.
O anlattı her şeyi teklifi edeceğimi bilmiyormuş.
Onlar da doğum gününe ne yapsak sürpriz falan diye düşünüyormuş.
Bende teklifi edince bizim zeki özgemizin aklına bu fikir gelmiş.
Uzun uzun susmasının düşmesinin sebebi o gün cafe de bunları düşünmüş.
Ben zaten bu teklifi etmezsem artık kendisi edecekmiş.
Mutluydum be beyler uzun zaman sonra.
Özge ile konuşurken onun gözlerine bakarken ben güneş gibi parlak olarak görmüyordum.
Güneş gibi parlıyorlardı bana bakarken. Mutluluk vardı gözlerinde.