BiR BiNE (Bu isim bir baş karakterde olmazsa olmaz)

Ahh. Dün akşam çok fenaydı. O salak Mert’e uymamalıydım. “KANKA EViNDE DOĞUM GÜNÜ PARTiSi YAPALIM BAK SENiNKiNi DE GETiRECEĞiM. HEM KIZLAR BÖYLE ŞEYLERDEN HOŞLANIR” Kız gelmedi bile. Boşa bir yığın masraf yaptım. Ve evi enkaz içinde bırakıp gittiler. Ve onları toplayacak vaktim bile yok. işe geç kalacağım. Üstümü giyindim ve dış kapıya doğru yürümeye başladım. Kapının önündeki masanın üzerindeki fotoğraf yere düşmüş. inanamıyorum. Çerçevesi kırılmış. Galiba bugün sinirden bir yerleri tekmeleyeceğim. Ailemle ilgili tek hatıram bu fotoğraf.

Ablam, ben, babam, annem ve abim. Güzel günlerdi. Ama ben o zamanlar çok küçüktüm. Fotoğrafta 2 yaşımdaydım. Abim 11 yaşında ve ablam da 16 yaşındaydı. Babam kalp krizi ile ben 4 yaşındayken vefat etti. Annem de ondan 1 hafta sonra uyanamadı. Ne talihsizlik ama. 7 yaşıma kadar ablam bize baktı fakat daha sonra kayboldu. Abim ise ben 16 yaşıma gelene kadar bana baktı ve daha sonra evlendi. Beni de yanına almak istedi lakin ben kabul etmedim. Abim bana bakarken zaten yeterince zorluk çekmişti. Ablam gittikten sonra hem okuyup hem çalıştı, ben de 14 yaşımda hem çalışıp hem okumaya başladım. Abim gittikten sonra bayağı zorlanmıştım ama geçinebiliyordum işte. Şimdi ise 23 yaşındayım. Abim ise 32 yaşında. Hala görüşürüz. Ve ben bu düşüncelere dalarak iş saatimden yemeye devam ediyorum. Hemen dışarı çıktım.