Ahh. işte orada. Yine tam karşımda oturuyor. Pelinsu. (Laf etmeyin giberim. Az da modern isim kullanalım. (Aslında her isim özeldir ama yani genel olarak modern isim olarak geçiyor)) Kızıl saçları ile yine bilgisayarında. Sanki bütün ışık o kızıl saçları güzel göstermek için saçlarında birikiyor. Ve göz şöleni yaşatmak için etrafa dağılıyorlar. Tabi gerizekalı Mert de yanımdaki masada oturuyor.

Mert-“Kanka 4 ay geçti hala şu Pelinsu’yu kendine ayarlayamadın. Ayarlayamadın değil konuşamadın bile. Sadece seni çağırıyor, bilgisayardaki işine yardım ediyorsun.”

b-“Kapat lan çeneni. Zaten senin yüzünden boşu boşuna bir yığın masraf yaptım. Onların da acısını senden çıkaracağım.”

Mert-“Aman be tamam. Ben de kızı öğle yemeğine davet etmiştim. Seni de davet edecektim. Ama istemiyorsun galiba…”

b-“Sen ciddi misin lan? Vallaha mı lan?”

Mert-“Sen beni ne sanıyorsun kardeşim. Ben kankamı satmam. Dünün telafisi olarak düşün bunu. Ama bu sefer kızla samimiyet kurman lazım. Bak bu büyük bir şans. Bunu da kaçırırsan…”

b-“Kaçırmam lan. Çok saol be kanka.”

Mert-“Neyse işine bak. Şimdi Musa abi bana kızacak yine.” işime odaklanırsam zaman hızlı geçer. Hemen öğle olsa keşke.